II. MEŞRUTİYET DÖNEMİ TÜRK EDEBİYATI

Fecr-i Âtî'nin genel eğilimine uygun şiirler ile roman, piyes, tercüme türünde eserler yazsa da gerçek başarısı mensur şiir türündedir. Bu nedenle doğru yanıt B'dir.

İzzet Melih Devrim’in 1919 yılında Pierre Loti tarafından Fransızcaya çevrilen romanı 1918 yılında yayımladığı Sermet adlı romanıdır. Bu nedenle doğru yanıt B'dir.

Fecr-i Âtî üyelerinden nesir alanına yönelenlerin en beğendiği tür mensur şiir, fantazi, fantaziye  de denen mensuredir. Bu nedenle doğru yanıt C'dir.

Akıllıca buluş ve benzetmeleri ile küçük varlık ve nesneleri tasvirlere dayalı  olarak sanatçı bir bakışla anlatan mensureler kaleme alan özgün üslüplu Fecr-i Âtî yazarı Refik Halit Karay'dır. Bu nedenle doğru yanıt C'dir.

Tekellümî hikâye, Fecr-i Âtî yazarlarının Batı dillerindeki “novel dialog” karşılığında kullandığı, daha çok iki şahsın karşılıklı konuşması biçiminde yazılan, tiyatroya benzer hikâyeleri ifade eden terimdir.

Yakup Kadri Karaosmanoğlu (1889-1974), Fecr-i Âtî mensubu olarak yazdığı hikâyelerini Bir Serencam (1914) adlı kitabında toplamıştır.

Cebriyecilik: İnsan davranışlarının kendi iradesi dışında, kendisi için önceden Tanrı’nın belirlediği kaderle cereyan ettiğini ve dolayısıyla insanın fiillerinden sorumlu olamayacağını savunan görüş.

Fecr-i Âtî mensupları arasında hikâye ve romana yönelen isimler Yakup Kadri Karaosmanoğlu, Refik Halit Karay, Şahabettin Süleyman, Cemil Süleyman Alyanakoğlu, Ali Süha Delilbaşı ve İzzet Melih Devrim’dir. Bunlardan ilk ikisi daha sonra hareketi Millî Edebiyat çerçevesinde yollarına devam etmiş, diğerleri başka bir gruba katılmamıştır.

Şahabettin Süleyman: Şahabettin Süleyman’ın en uzun hikâyesi Hüseyin Veli Efendi, fikirleri vaktinden önce gelişmiş, zeki insanları cemiyetin kabullenmediği tezini savunur. Bu metin, Natüralist hikâyeye örnek gösterilebilecek cinstendir.

Cemil Süleyman :  Dul bir kadının psikolojisini başarıyla aksettirmesiyle, yayımlandığı tarihlerde çok şöhret yapmış olan romanı
Siyah Gözler, en güzel eseri olarak kabul edilebilir.

Ali Süha Delibaşı’nın yayımlanmış eserleri şunlardır: Roman: İkinci Gençlik (1923). Piyes: Kaybolan Ses

Fecr-i Âtî’nin -belki bütün edebiyatımızın- mensur şiir türünde en başarılı yazarı Yakup Kadri Karaosmanoğlu’dur.

Tezat, Sultan II. Abdülhamit devrinin ağırlığını yaşayan genç subay Nâşid’in, İstanbul’da nişanlısı Behire ile Batum’da tanıştığı bir Rus kızı Miliça arasında, hayatını birleştirmek arzusuyla muhtelif bakımlardan yaptığı mukayeseleri ve nihayet galip gelen milliyet hissiyle Behire’yi tercih edişini anlatmaktadır. İzzet Melih’in diğer romanı Sermet (1918), bir yıl sonra Pierre Loti’nin takdimiyle Fransızcaya çevrilmiştir.

Fecr-i Âtî’nin başka bir edebî yönelişe katılmayan yazarları içinde hikâye ve roman türünde en başarılı ismi Cemil Süleyman (Alyanakoğlu, 1886-1940)’dır. Âşiyan mecmuası ve Tanin gazetesinde yayımlanan hikâyeleri ona geniş bir şöhret sağlamış, hatta kendisine “Fecr-i Âtî’nin Halit Ziyası” gibi bakılmıştır. Fecr-i Âtî Kütüphanesi serisinin ilk yayını, onun Timsâl-i Aşk ( 1909) adlı hikâye kitabıdır.