II. MEŞRUTİYET DÖNEMİ TÜRK EDEBİYATI

Mehmet Behçet Yazar

Ali Canip Yöntem

Verlaine

Ahmet Haşim kadar başarılı olamayacağı düşüncesiyle

Sembolizm: Realizm’in (Gerçekçilik) şiirdeki görünümü olan Parnasizm’e tepki olarak doğan anlayış. Onlara göre şiir tabiat gerçeğini değil ruhumuzun dalgalanmalarını yansıtmalıdır. Şiir kelimelerle oluşturulmuş bir musiki parçasıdır.

Fecr-i Âtî şiirinde daha önceki dönemlerden gelen bütün nazım biçimleri kullanılmıştır. Fakat özellikle serbest müstezat ve soneyi daha çok tercih etmişlerdir. Bu topluluğun şiirinde mevsim ve vakit önemli bir yer tutar. Mevsim, özellikle kış veya sonbahardır. Kış, kardan dolayı tabiatın değiştirilmesi anlamına gelir. Sonbahar, hüznün ve onunla beslenen romantizmin ilham kaynağıdır. Bazen doğrudan doğruya bu vaktin adı zikredilerek onun insan ruhunda yapacağı çağrışımlar ve ilhamlar verilmeye çalışılır. Fecr-i Âtî şairi bir duygulanma anını tasvir eder. Böyle bir an uzun sürmeyeceği için, onların şiiri hacim itibarıyla genellikle kısadır. Cevap B şıkkıdır.

Fecr-i Âtî şairleri, dilin varlık dünyasıyla ilgisini koparacak ölçüde bir kapalı söyleyişe yöneldiler. Türk şiirindeki bu gelişme, toplumsal mesajlar vermek isteyen “Millî Edebiyat” ve onun farklı bir renkteki devamı olan “Memleket Edebiyatı” hareketlerine ve Garip Hareketinin doğal olana yönelme ilkesine pek uygun düşmeyecektir. Böylece bu derece kapalı söyleyişe, ancak İkinci Yeni Hareketi ile tekrar bir dönüş görülecektir. Cevap A şıkkıdır.

Peşinde olduğu şiire asıl, Göl Saatleri’nde rastlarız.1921’de yayımlanan kitapta 1909-1915 arasında söylediği şiirleri toplanmıştır. Fecr-i Âtî mensubu olarak yazdığı şiirler bu eserindedir. Bunlar arasında O Belde ve Yollar adlı serbest müstezatlar, diğer Fecr-i
Âtîcilerin de tarif ettiği fakat ulaşamadığı şiirlerdir.

Fecr-i Âtî şairleri, duygu yoğunluğuna önem verdikleri için  “ah!”, “of!”, “ey!”, “heyhât” gibi nidaları çok kullanır.

Fecr-i Âtî topluluğu şairleri Ahmet Haşim, Tahsin Nahit, Mehmet Behçet, Emin Bülent, Celâl Sahir, Fâik Âli, Fuat Köprülü, Ali Canip, Hamdullah Suphi, Fazıl Ahmet, Mehmet Ali Tevfik, İbrahim Alaattin, Abdülhak Hayri, Nevin, Ahmet Samim ve Mehmet Rüştü’dür. Bunlardan son üç ismin edebî hayatı adeta Fecr-i Âtî’nin ömrü kadardır. Şairliği heveskârlık sınırında kalan Mehmet Rüştü ve Nevin (Kimyager Neyyir)’in manzumeleri topluluğun sesini temsilden de uzaktır. Abdülhak Hamid’in akrabası Abdülhak Hayri (1890-1918) ise bu isimlerden daha velut ve Fecr-i Âtî şiir atmosferine
daha yakın olmakla birlikte şiiri çok erken bırakmış, dünyayı erken terk etmiştir. Fecr-i Âtî şiirini temsil kabiliyeti bakımından kusursuz şairimiz Ahmet Haşim (1885-1933)’dir. Cevap B şıkkıdır.