HAYVAN YETİŞTİRME

Border Leicester, etçi ırklar içerisinde döl ve süt verimi en yüksek olan et koyunudur. Doğuran 100 koyundan 200 dolayında kuzu elde edilir. Koyunları 70-75, koçları 100 kg ağırlıktadır.

Türk Merinosu, yerli Kıvırcık koyunlarının Alman Yapağı Et Merinosu ile melezlenmesinden elde edilmiştir ve % 90 dan daha fazla Alman Merinosu genotipi taşımaktadır.

Yeme başlayan kuzulara başlangıçta kuzu başına 30-40g kesif yem verilir, bu miktar her hafta 30-40g olmak üzere 150-200 g a kadar artırılır ve bu yemlemeye 1 yaşına kadar devam edilir.

Karkas özelliklerine yönelik damızlık seçiminde daha ağır; but, sırt ve bel gibi değerli parçalarının ağırlık ve oranları yüksek, yağ oranı düşük, et/kemik oranı yüksek karkaslar üreten kuzuların babalarına öncelik verilmelidir.

Kaliteli yapağılar ince ve birörnek kıllardan oluşur. Bunların yanı sıra, kaliteli yapağıda renkli, kaba, medullalı ve kemp kıllar bulunmaz.

Irk; Ortak kalıtsal özellikleriyle (morfolojik, anatomik v.b) aynı türün diğer gruplarından ayrılan bireyler grubudur.

Langhe; ortalama 200-300 kg verimi olan, Akdeniz iklim koşullarına iyi uyum sağlamış bir süt koyunudur. Diğer şıklarda verilen koyun ırkları et koyunudur.

Kalmuk; kuyruk yapısına göre yapılan sınıflamada oyluğu yağlı koyunlar sınıfına dahil edilmektedir.

Kıvırcık; Trakya, Marmara ve Kuzey Ege’de yetiştirilen yağsız ince-uzun kuyruklu bir koyun ırkıdır. Vücutları beyaz renkli olup yapağısı diğer yerli ırklara göre daha kalitelidir. Eti çok lezzetli, süt verimleri 75 kg dolayındadır

Göçebe koyunculuk; Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgelerinde uygulanan bir koyunculuk biçimidir. Koyun sürüleri kış aylarında Güneydoğu Anadolu Bölgesinin alçak ve ılıman ovalarında otlatılırlar, havaların ısınmasıyla Doğu Anadolu Bölgesinin yüksek, serin ve bol otlu meralarına götürülürler.

Koyunlar 17 gün arayla kızgınlık gösterir ve 24 ila 48 saat boyunca bu durumlarının korurlar. Kızgınlık başlangıcından 12 saat sonrası çiftleşme için en uygun zamandır.

İki haftalık yaştan itibaren kuzuları yem yemeye alıştırmak gerekir. Başlangıçta
hayvan başına 30-40 g kesif yem verilir, bu miktar her hafta 30-40 g olmak üzere 150-200 g a kadar artırılır ve bu yemlemeye 1 yaşına kadar devam edilir.

Damızlık seçiminde hayvanların verimini sağlıklı ölçebilmek için onları numaralandırarak birbirlerinden ayırt etmek gereklidir. Bu iş için kullanılan yöntemlerden en güvenilir olanı tetovir ile (kulak içerisine dövme) numaralamadır.

Hayvanların kesilip yüzüldükten, baş, ayak ve iç organları ayrıldıktan sonra kalan gövdesine karkas denir.

Kaliteli yapağılar ince ve birörnek kıllardan oluşur. Renkli, kaba, medullalı ve kemp kıllar ise bulunmaz.

Mera: Hayvanları otlatmaya elverişli, do- ğal veya yapay bir bitki örtüsü bulunan, otları seyrek ve kısa boylu, biçilmeye uygun olmayan engebeli arazidir.

Tür: Değişmez karakterleri benzer olan, çiftleştirildiklerinde döl verimli döller elde edilen hayvan topluluğudur.

Anız: Ekini biçildikten sonra sürülmeden boş kalan, köklü ekin sapları ve dökülen buğdaygil başak ve daneleri bulunan tarladır.

Karayaka: Orta Karadeniz’in iç kesimlerinde yetiştirilen, 40-45 kg canlı ağırlıkta, yağsız ince kuyruklu yerli koyun ırkıdır. Vücut genellikle be- yaz renklidir. Yerli koyun ırkları içerisinde en kaba yapağılı olanıdır. Yapağı verimi 2 kg ın üzerindedir. Yapağı yetiştirilme bölgesinde yün yatak yapılmak üzere yüksek fiyatla satılabilmektedir. Et lezzeti bakımından Kıvırcık’tan sonra ikinci sırada yer alır. Süt verimi 40 kg dolayındadır.

Sakız: İzmir’in Çeşme, Urla ve Seferihisar il- çelerinde az sayıda bulunmakla birlikte süt ve döl veriminin yüksekliği nedeniyle önemli olan yerli koyun ırkıdır.