HAVA TAŞIMACILIĞI - Deneme Sınavı - 14

Kalite Güvence Programı,

• Takvimlendirilmiş Yıllık Denetleme Planı,

• Denetim Prosedürleri,
• Raporlama Prosedürleri,
• Takip ve Düzeltici Faaliyet Prosedürleri,

• Kayıt Sistemi.

Buna göre doğru yanıt C'dir.

Kalite Güvence Programı ile ilgili gerçekleşen doğru, tam ve kolayca erişilebilir işlem kayıtları işletme tarafından 5 yıllık bir zaman süresince saklanmalı ve gerektiğinde Sivil Havacılık Genel Müdürlüğü denetlemelerinde deneticiye gösterilmelidir.

Kayıt altına alınması ve saklanması gerekli olan dokümanlar aşağıda maddeler halinde verilmiştir:

• Denetim programları,
• Kalite inceleme ve denetim raporları,
• Bulgulara yönelik olarak yapılan işlemler,
• Düzeltici faaliyet raporları,
• Takip ve sonuç raporları,
• İşletme kalite yönetim değerlendirme raporları, • Geri besleme amacıyla düzenlenen raporlar.

Buna göre doğru Cevap A'dır.

Denetimin içeriğinin duyurulması

Planlama ve hazırlık

Kanıtların toplanması ve kaydedilmesi

Kanıtların analizi

Buna göre doğru Cevap B'dir.

İlgili birimlere takip denetimleri uygulanarak düzeltici faaliyetlerin gerçekleştirildiği doğrulanmalıdır. Önceden planlanmış ancak yapılmamış denetimler için üç ayı aşmayan bir süre belirlenerek Sivil Havacılık Genel Müdürlüğü’nden onay alınması gerekmektedir. Bir işletme kendi takdiriyle denetimleri sıklaştırabilir. Buna göre doğru Cevap C'dir.

Türk Sivil Havacılık 2920 sayılı kanun hükmündedir. Buna göre doğru Cevap B'dir.

Önceden planlanmış ancak yapılmamış denetimler için üç ayı aşmayan bir süre belirlenerek Sivil Havacılık Genel Müdürlüğü’nden onay alınması gerekmektedir. Bir işletme kendi takdiriyle denetimleri sıklaştırabilir. Buna göre doğru Cevap C'dir.

Kalite Yönetim değerlendirmesi, hem işletme hem de Sivil Havacılık Genel Müdürlüğütarafından yapılmaktadır.

Komponent: Herhangi bir motor, pervane, parça veya cihazdır.

Güvenirlik: Bir parça veya komponentin tasarım aşamasında belirlenen işlevlerini gerçek kullanım koşullarında belirli zaman dilimi içinde arızasız olarak yerine getirme olasılığıdır.

Paris Konvansiyonu: 13 Ekim 1919’da Paris’te düzenlenen Barış Konferansı sırasında özel bir komisyon tarafından hazırlanan Paris Havacılık Sözleşmesidir.

Roma Konvansiyonu: 1952 yılında Roma’da düzenlenen 5. Özel Hava Hukuku konferansı ile katılımcılar arasında yabancı hava araçlarının yeryüzündeki üçüncü kişilere karşı neden oldukları zararlar üzerine bir anlaşma yapılmıştır. Bu sözleşme hükümleri 4 Şubat 1958’de yürürlüğe girmiştir ve 2009 yılı itibariyle 49 devlet taraftır.

Tokyo Konvansiyonu 1963 yılında düzenlenmiştir.

Guadalajara konvansiyonu, havacılıkta kiralama kavramının işlevsellik kazanması nedeniyle sorumluluk açısından sözleşmenin fiili taşıyanlara uygulanması durumunu düzenlemektedir.

Şikago Sözleşmesi’nden önce dünyaca kabul görerek uygulamaya konulmuş teknik kurallar mevzuatı ya da hava standartları olmadığı gibi havacılık kurallarını dünya genelinde düzenleyip denetleyecek bir örgüt de bulunmamaktaydı.

Havacılık tarihinde ilk insanlı hava aracı uçuş deneyimi, 1783 yılında Fransa’da Montgolfier kardeşler tarafından gerçekleştirilen balon uçuşudur. Bu tip balonlar günümüzde sıcak hava balonları olarak anılmakta olup, o dönemde uçuş esnasındaki hâkim rüzgâr doğrultusunda hareket etmekteydiler. Balonun yapısı itibariyle iniş sırasında karşılaşabilecek bir kaza sonrası yangına sebep olması kaçınılmazdı. Bu nedenle ilk balon uçuşundan bir yıl sonra 1784 yılında Paris polisi, balon uçuşlarının polis izni olmaksızın gerçekleştirilemeyeceğini belirten bir karar yayınlamıştır. Bu kararın havacılık tarihinde operasyona yönelik olarak verilen ilk yazılı kural olduğu söylenebilir. Hava hukukunun gelişimi, Wilbur ve Orville Wright kardeşlerin ilk olarak motorlu uçakla uçmalarından sonra 1900’lü
yıllarda gerçekleşmiş, hava hukuku ile ilgili ilk önemli aşama ile 15 Ağustos 1913 tarihinde Almanya ve Fransa arasındaki karşılıklı hava seferleri için imzalanan antlaşma olmuştur. Hava Seyrüsefer Kanunları daha sonra İngiltere’de 1920, Almanya’da 1922 ve Fransa’da 1924 yıllarında yürürlüğe koyulmuştur.

11 Temmuz 1922’de 27 devlet tarafından imzalanarak yürürlüğe giren bu sözleşme hava taşımacılığı alanındaki ilk uluslararası anlaşma niteliği taşımaktadır. Paris Konvansiyonu ile uluslararası hukukta hava sahasında devletlerin “tam ve münhasır egemenliği” ilkesi kabul edilmiştir.

Plastik Patlayıcılar Konvansiyonu: 1991 yılında Kanada’nın Montreal kentinde düzenlenen toplantıda terörist faaliyetler sonucunda hava aracının kendisini veya hava taşımacılığını tehdit eden patlayıcılara karşı alınacak önlemler tartışılarak, uluslararası düzeyde standartlaşmış uygulamalar konusunda karara varılmıştır. Bu Sözleşmeye taraf olan her devlet, kendi topraklarında işaretsiz patlayıcıların üretimini yasaklamak ve önlemek için gerekli ve etkili tedbiri alacaktır.

ICAO’nun hava taşımacılığının gelişimine paralel olarak Emniyet, Hava Seyrüsefer Kapasitesi ve Verimliliği, Güvenlik ve Kolaylıklar, Hava Taşımacılığının Ekonomik Gelişimi ve Çevre Koruma başlıkları altında belirlenen stratejik hedeflerini kısaca şu şekilde açıklayabiliriz;
• Emniyet: Tüm dünyada sivil havacılık faaliyetlerinin emniyetli bir şekilde gerçekleştirmek,
• Hava Seyrüsefer Kapasitesi ve Verimliliği: Dünyada sivil havacılık sektöründe hava seyrüseferini geliştirmek ve verimliliğini en üst düzeye çıkartmak,
• Güvenlik ve Kolaylıklar: Dünya genelinde sivil havacılık sektöründe ICAO liderliğinde güvenliği arttırmak ve gümrük faaliyetlerini kolaylaştırmak,
• Hava Taşımacılığın Ekonomik Gelişimi: Dünyada sivil hava taşımacılığı ile ekonomik politikaların uyumlaştırılmasını sağlamak,
• Çevre Koruma: Dünyada sivil havacılık sektörünün sürdürülebilir şekilde gelişimini sağlamak ve çevresel etkileri en aza indirmek.

Konsey: Yasama ve Yürütme Kurulu işlevini üstlenmiş olan Konsey, Genel Kurula karşı sorumlu daimi bir organ niteliğindedir ve Genel Kurul esnasında üye olan devletler arasından üç yıllığına seçilen 36 üye devletten oluşur.