HASTA ÇOCUKLARIN GELİŞİMİ VE EĞİTİMİ

Bir mesleği uygularken uyulması gereken ahlaki değer ve etik kuralları inceleyen bilim dalıdır.

Bireyin bağımsızlığını, kişisel haklarını koruyabilme ve artırabilme özelliği

Sağlığı merkez almak

Çocukları yetişmekte olan bir insan olarak kabul etmek, hâlihazırda olgunlaşmamış bir insan olduğunu kabul etme

İlgilenme

1998

Çocuklar, erişkin ünitelerine yatırılabilir. Ziyaretçileri için yaş sınırlandırılması getirilmemelidir.

1982 Anayasası’na göre “Tıbbi zorunluluklar ve kanunda yazılı haller dışında, kişinin vücut bütünlüğüne dokunulamaz, rızası olmadan bilimsel ve tıbbi deneylere tabi tutulamaz”

Kalacak yeri olmayan kimsesiz hastalar için sosyoekonomik durumlarına bakmaksızın, onlara daimi olarak kalacak yer sağlamak

Palyatif Bakım: İlerleyici ve tedavisi olmayan ölümcül hastalıklarda yaşam kalitesini arttırmaya yönelik bir bakım sistemidir.

İdeal güçlendirme süreci, çocuklarda güven ve onaylama duygularını oluşturur; onurlu ve takdir gören birey olduğunu hissettirir ve olumlu benlik imajı ve saygısı kazandırır.

Sağlık bakım sisteminden maksimum yarar sağlamak üzere güçlendirilmek her çocuğun hakkıdır. Bu nedenle güçlendirme yaklaşımı kullanılırken dikkat edilmesi gereken temel ilkeler şu şekilde sıralanabilir: • Saygılı olmak: Sağlık profesyonelleri, bireyin bilgi ve beklentisine saygı göstermelidir. • Bireyi merkez almak: Birey, etkileşim sürecini kontrol edebildiğini hissetmek ister. • Bireylerin deneyim ve katkılarına değer vermek ve onaylamak gerekir. • Araştırıcı/meraklı olmak: Sağlık profesyonelleri bireyin ilgilerini, yaşam öyküsünü ve arzularını, geçmiş ve geleceğe dair isteklerini, yaşam koşullarını, kendisiyle ve başkaları ile ilişkilerini ifade etmesinin öneminin farkında olmalıdır. • Aynı dili konuşmak: Güçlendirme çalışmalarında, dilin güçlendirmeyi engelleyici ve etiketleyici etkisi dikkate alınmalıdır. Birey ve sağlık profesyonelleri dili aynı anlamda kullanmaya özen göstermelidir. Aynı zamanda iyi bir dinleyici olmalı, bireyin kendi dünyasını tanımlamasına, kendi kelimelerini kullanmasına izin vermelidir. • Gözden geçirmek ve değerlendirmek: Sağlık profesyonelleri tartışmanın özetini yapmalı, yorumlarının doğru anlaşılıp anlaşılmadığını kontrol etmeli ve değerlendirmelidir. • Geleceği planlamak: Sağlık profesyonelleri, kişinin yaşam ile ilgili planlarının, gelecekte neye gereksinim duyduğunun farkında olmalıdır.

Hak temelli bir çocuk algısının oluşması için çocuk hakları konusunda çalışma yapmanın beş temel dayanağı bulunmaktadır: • Çocukların yetişmekte olan bir insan değil, hâlihazırda olgunlaşmış bir insan olduğunu kabul etme. Yani doğdukları andan itibaren tamamlanmış bir varlık olarak çocuklara saygı duymak ve değer vermek. • Çocukluk döneminin değerli olduğunu kabul etme ve bu dönemi sadece yetişkinliğe doğru giden bir aşama olarak görmemek. • Çocukların kendi yaşamlarının aktif ajanları olduğunu kabul etme ve çocukların insan hakları perspektifini temel alan çalışmalar yapmak. • Yaşa bağlı ayrımcılığı çözümlemek. Bütün dünyada çocukların sadece yaşları nedeni ile yetişkinler tarafından daha az dikkate alındığı gerçeği kabul edilmelidir • Çocuklarla insan hakları perspektifinden çalışmak. Çocuk, kırılgandır. Fiziksel güç sahibi değildir ve yetişkinlerden gelen baskılara karşı koyacak deneyimden ve psikolojik kapasiteden yoksundur.

Uluslararası alanda çocukların korunmasına yönelik yapılan ilk beyanname, 1924 yılına ait Cenevre Çocuk Hakları Bildirisi’dir. Bu Bildiri, çocukların bakımının bir toplum sorunu olduğu ve bilimsel yaklaşımlarla herkesin bu sorumluluğu yüklenmesi gerektiği düşüncesi ile şekillenmiştir.

Platt Raporu, dünya çapında ebeveyn katılımlı pediatri bakımının gelişimi konusunda bir dönüm noktasını oluşturmuştur. Raporda, ebeveynlerin ziyaretinin sınırlı olmaması, annelerin çocukları ile birlikte hastanede kalması, hastane ortamında çocuğun yaşına özgü oyun aktivitelerinin sağlanması, çocukların bakım ve tedavisinde yer alacak sağlık personelinin çocuğun duygusal ihtiyaçlarını anlayabilecek yeterliliklerde olması ve eğitimlerinin bu doğrultuda planlanması gerektiği vurgulanmıştır.

Çocukların katılım konusundaki durumu ve gelişimi, çocuk hakları kavramını doğrudan ilgilendirir. Çocukların etkin katılım gerçekleştirebilmeleri için onlara fırsat ve sorumluluk vermek ve desteklemek gerekir. Alderson ve Montgomery (1996) çocuğun katılımı konusunda dört aşamalı bir model geliştirmişlerdir. Bunlar: • Bilgilendirilme, • (Bir Görüşü) İfade Etme, • (Bir Kararı) Etkileme, • Asıl Karar Verici Olma

Hastanede yatan bir çocuk; • klinik ihtiyaçları temelinde tedavi almayı, • mahremiyetine ve onuruna saygı görmeyi, • oyun ve eğitim materyallerine sahip yaşına ve tıbbi durumuna uygun bir çocuk hastanesinde, biriminde veya koğuşunda tedavi almayı, iyi eğitim almış çocuk hemşireleri tarafından bakım görmeyi, • (anlama ya da muhakeme düzeyine sahip iseler) tartışmalara dâhil edilmeyi ve isteklerinin dikkate alınmasını, • bakım veren personel ile tanıştırılmayı, • ameliyatlarının çocuk bakımı konusunda eğitim almış ve deneyimli cerrahlar tarafından yürütülmesini ya da denetlenmesini, • çocuk bakımı konusunda eğitim almış ve deneyimli anestezi uzmanları tarafından anestesinin yapılmasını bekler.

Sosyal destek, genel anlamda insanların yaşamında önemli bir yeri olan, gerektiğinde duygusal, sosyal, parasal ve bilişsel yardım sağlayan tüm kişilerarası ilişkilerdir. Dolayısıyla sosyal destek, çevredeki insanlardan gelen destek ile yardımı niteler ve karşıdaki kişinin isteği ve ihtiyacı kadar alınır.

Halk sağlığının korunması amaçlı uygulamaya dönük kapsamlı ilk kanun 1930 yılında kabul edilen, hâlen yürürlükte olup halk sağlığı ile ilgili düzenlemeleri kapsayan Umumi Hıfzısıhha Kanunu’dur.

Tıbbi sosyal hizmet uzmanları bu programlarda sosyal, duygusal, kişilerarası ve sosyoekonomik sorunları olan hastaları değerlendirir. Değerlendirmede çoğunlukla • hastalığa ve tedaviye uyum, • aile işlevselliği ve iletişim, • diyet, • sosyal ve/veya ekonomik kaygılar, • şiddet, ihmal ve istismar konularında kişisel güvenlik, • mental/duygusal rahatsızlık, • madde bağımlılığı, • kültürel, dinsel ve lisan ihtiyacı, • okul performansı, • çocuk bakımı, • hamilelik ve tıbbi komplikasyonları, • kaygı ve depresyon, • mental sağlık başlıkları ele alınır.