HAREKETLİ GÖRÜNTÜNÜN TARİHİ

Eli Noam’ın vurguladığı gibi teknolojinin üretebildiği ürünler içerisinde kendisini en hızlı olarak yenileyen araç bilgisayarlardır.  Bu hızlı dönüşümün finansal boyutunun karşılanabilmesinde, toplumun gündelik yaşamı içerisinde bir tüketici ürünü olarak yer bulabilmesi en önemli değişkenlerden biridir.

İnternet 1960’lı yıllarda Amerika Birleşik Devletleri Savunma Bakanlığı İleri Araştırma Projeleri Kurumu’ndaki teknoloji savaşları projesinde bir nükleer savaşta Sovyetlerin kazanmasını engellemek ya da Amerika’nın sahip olduğu iletişim süreçlerinin çökmesini önlemek amacıyla doğan bir proje olarak bilinir. ARPANET olarak adlandırılan bu proje dünyanın ilk çalışan paket anahtarlama ağı olmasının yanı sıra İnternetin de atası olarak kabul edilir ve daha sonra İnternet’in gelişmesine yol açan TCP/IP protokolünün ortaya çıkmasını sağlayan teknolojik gelişmeler arasında başı çeker.

İnternet’in günümüz yapısına kavuşmasındaki en önemli teknolojik atılımlardan biri de İsviçre’deki CERN Araştırma Enstitüsü’nde atılır. Tim Barners-Lee 1989 yılında CERN’de gerçekleştirdiği çalışmalar sonucunda world wide web (www) adını verdiği bir sistem geliştirir.

Türkiye İnternet’e 12 Nisan 1993’de ODTÜ ve TÜBİTAK işbirliği ile katılmıştır.

İnternet’in tarihsel gelişiminde 1993 ile 2003 tarihleri arasındaki dönem Web 1.0 olarak anılır ve HTML dil kodlamasının, hantal tarayıcıların ve karmaşık arama motorlarının kullanıldığı döneme karşılık gelir.

Web 2.0 teknolojisine geçişle birlikte tüm kullanıcılar herhangi bir özel yazılıma ihtiyaç duymadan içerik üretebilir ve İnternet üzerinden yayabilir hale gelmişlerdir. Kullanıcıların kendi çevrimiçi kimliklerini oluşturdukları, görsel işitsel iletileri kodlayabildikleri ve başkalarıyla paylaşabildikleri, farklı kişilerle anında iletişim kurabildikleri tüm bu güncel uygulamaların temeline Web 2.0 teknolojisinin etirdiği yeni olanaklar bulunmaktadır.

Non-linear (doğrusal olmayan) kurgu sistemleri, sayısal video görüntülerinin her bir karesine ileri geri sarma ihtiyacı duymadan doğrudan ulaşımı mümkün kılan görüntü işleme sistemleridir. Ayrıca diğer sayısal sistemler gibi kes-kopyala ve yapıştır gibi sadece sayısal teknolojilere ait olanakları sunan kurgu sistemlerdir.

Daha önce analog olarak işlenebilen fiziksel veriler veya bilgileri sayısal işaretlerle (yalnızca 0 ve 1 değerleriyle) ifade ederek işleyen sistemlere, ‘sayısal sistemler’ olarak adlandırılırlar.

Sayısal görüntünün avantajları şu şekilde sıralanabilir:

Teknolojik belirleyicilik

Enformasyon Devrimi

Elde edilen bilginin niteliksel olarak artması

Papacharissi

Non Linear

Eşzamansızlık

Yeni medyanın her kullanıcıyı aynı zamanda bir kaynak konumuna sokması Toffler’ın öne sürdüğü tüketen-üretici kavramıyla açıklanabilir.

Yöndeşme (convergence), telekomünikasyon, medya ve bilgisayar teknolojisi ile alt yapılarının bir araya gelmesidir.

Bir kişinin yeni medya teknolojilerini kullanarak fiziksel olarak var olamayacağı zamanlarda yine fiziksel olarak olamayacağı yerlerde olabilmesi durumu “ötemevcudiyet / telepresence” kavramı ile tanımlanır.

Sanal gerçeklik kavramı ilk kez 1989 yılında üçboyutlu gözlükler ve eldivenler gibi sanal gerçeklik ürünlerini üreten bir araştırma merkezini yöneten John Lanier tarafından kullanılmıştır.

Laughney, cep telefonları, sayısal kameralar, İnternet uygulamaları, müzik çalarlar, dokunmatik radyolar ve sayısal televizyonlar gibi teknolojileri birer yeni medya ortamı olarak sıralar.