HALK MASALLARI

Masallar. Cevap C'dir.

Adorno. Cevap A'dır.

Nuran Şener. Cevap A'dır.

Tekir ile Bıdık. Cevap B'dir

Radyoda masallar. Cevap A'dır.

Masal filmleri. Cevap D'dir.

Kel oğlan filmleri. Cevap E'dir.

Güzel ve Çirkin. Cevap A'dır.

Prensesin uykusu. Cevap A'dır.

Masal ve Turizm. Cevap B'dir.

Masalların bu yeni icra ortamlarına örnek olabilecek konulardan biri 1966-67-68 yıllarında çıkmış olan masal plaklarıdır. Milliyet Gazetesi ve Türk Ticaret Bankasının çıkardığı iki plak Pedagog Dr. Nuran Şener tarafından hazırlanmıştır. Bu plaklarda yer alan masalların adları şu şekildedir: İyilik Kazanır, Kurnaz Tilki ile Akıllı Horoz, Tılsımlı Altınlar, Yaramaz Tavşan.

Milliyet Gazetesi’nde masallara yönelen 1966 yılındaki bu dikkat sonraki birkaç yıl daha devam etmiştir. Garanti Bankası ile birlikte hazırlanan ikinci seri masal plaklarında ise şu masallara yer verilmiştir: Tekir ile Bıdık, Altın Yumurta, Sihirli Davul, Kınalı Kuzu, Akıllı Pire, Tonton Sıpa, Parmak Çocuk, Yaralı Kuş

“Masal Saati’nin iki gayesi var. Biri çocuklara belirli bir saatte yatma alışkanlığını vermek. İkincisi ve daha önemlisi ise onlara bir şeyi görmeden, sadece duyarak akılda
tutma, hayalde canlandırma yeteneğini kazandırmak.

Masallar Nebi Özdemir’in aktardığına göre 1950’li yıllardan beri Türk sinemacıları tarafından değerlendirilmeye başlanmıştır. Sinemanın özellikle 1970’li yıllardan itibaren film serileri hâlinde masalı kullandığını söyleyen Özdemir: “1970’li yıllar, masal kökenli fantastik filmlerin ortaya çıktığı, buna karşılık da masal anlatma geleneğinin (önce yazılı kültür, sonra televizyonun da etkisiyle) ortadan kalkmaya başladığı bir dönemdir.

Türk sinemasında masallardan uyarlanan birçok film bulunmaktadır. Bu filmlerden bazıları şunlardır: Prensesin Uykusu (2010), Keloğlan Kara Prense Karşı (2005), Kül Kedisi (2002), Şahmaran (1993), Ben Bir Garip Keloğlanım (1976), Atını Seven Kovboy (1974), Keloğlan ile Cankız (1972), Alaeddin’in Lambası (1972), Keloğlan Aramızda (1971), Sinderella Kül Kedisi (1971), Şehzade Sinbad Kaf Dağında (1971), Ali Baba ve Kırk Haramiler (1971), On Küçük Şeytan (1971), Ayşecik ve Sihirli Cüceler Rüyalar Ülkesinde (1971), Kül Kedisi (1971), Keloğlan (1971), Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler (1970), Cilalı İbo Kırk Haramiler (1964), Ayşecik Fakir Prenses (1963), Kül Kedisi (1961),

Televizyonların etkisi diğer tüm medya aygıtlarının etkisinden daha fazladır. Televizyon daha önceden sinemada yer almış filmleri tekrar gündeme getirebilir. Örneğin 1970’lerin Keloğlan filmleri 90’lı yıllardan günümüze gelinceye kadar defalarca televizyon ekranında yer almıştır. Bu sayede her kuşaktan izleyicinin bu filmleri bilmesi ve en azından Keloğlan masalları hakkında farkındalıklarının artması sağlanmıştır.

Böylelikle Keloğlan masalları Türkiye’de diğer masallara oranla daha fazla bilinen bir masal hâline gelmiştir. Bu durum bir taraftan olumluyken diğer taraftan eleştirilecek bir konu olarak karşımızda durmaktadır. 1970’lerden 2000’li yıllara gelene kadar masal ve sinema arasındaki ilişkinin yerinde saydığının kanıtıdır

Çevik’e göre halk hikâyeleri uzun anlatılardır ve nazım nesir karışık bir yapıları vardır. Örneğin âşıklık geleneğinde bazı hikâyeler bir gecede bitmez ve ertesi güne sarkar. Televizyon dizileri de aynı şekilde uzun anlatılardır ve bir hikâyenin anlatımı haftalarca süren seri bölümler hâlinde ancak sonuca kavuşur. Çevik, nazım ve nesir konusunda da televizyon dizilerinin halk hikâyelerine benzediğini aktarır. Bu benzerliği de dizilerin arasında yer alan müzikler ve şarkılar ile örneklendirir. Çevik; yazısının ilerleyen bölümlerin televizyonlar ve halk hikâyeleri arasında icra zamanı, giriş fasılları, dinleyici ve izleyicinin etkisi gibi konularda benzerlikler kurar.

Masalın sinema ve medya sektöründe yaptığı bu yolculuk eş zamanlı olarak başka içerik
sektörlerine de yansımıştır. Tema parklar bunlardan biridir. Türkiye’de masal ile ilgili uygulama örneklerinden biri Ankara’da bulunan Harikalar Diyarı isimli parktır.

İnternetteki bu folklor üretimini, son zamanlarda türetilmiş bir terim olan “netlore” kavramı ile açıklamak da mümkündür. Gail Arlene De Vos’un “Folklor ve İnternet: Netlore” başlıklı yazısında netlore şu şekilde tanımlanmaktadır: “Netlore sözlü olmayan,
yüz yüze iletilmeyen ve kuşaktan kuşağa aktarılmayan folklordur.