HADİS

Hadisin sünnete/sahih ve sabit diğer hadislere arz edilerek değerlendirilmesi yöntemi­ ne daha çok hadisçiler başvurmuştur. Hadisçiler rivâyetler arasındaki bu tür farklılıkları, sened veya metinde görülen aykırılıkları (şuzûz) tespit edebilmek için aynı hadisin bütün tarîklerini toplama yoluna gitmişlerdir. Bu onlara rivâyetler arasında mukayese yapma ve en doğru metni tespit etme imkânı vermiştir. Hadisçilerin bu çalışmasına turuk çalışması denmektedir. Doğru cevap D’dir.

Hadis metinleri Arap dili kaidelerine uygunluk açısından incelenerek tenkide tabi tutu­lur. Arapça’nın temel dil ilimleri olan sarf ve nahiv kaidelerine uymayan, teknik tabiriyle rekâket (lafız ve mana bozukluğu) taşıyan ifadeler Hz. Peygamber’e ait kabul edilmez. Hz. Peygamber çocukluğundan itibaren fasih bir Arapça ile yetişmiştir. Dolayısıyla bu tür dil hatalarının ona nispeti doğru değildir. Bu tür hatalar muhtemelen hadislerin mana ile rivâyeti esnasında râviler tarafından yapılmıştır. Doğru cevap B’dir.

Yukarıda birer senedi verilen hadislerin hepsinin muhtelif tarîkleri itibariyle sahih veya hasen seviyesinde makbul hadisler oldukları anlaşılmaktadır. Ancak muhteva açısından dördüncü hadis diğerleriyle çelişir görünmektedir. Bu durumda hadisin metninin muhteva açısından değerlendirilip metin tenkidine tabi tutulması gerekir.  Doğru cevap E’dir.

Sözü edilen rivayet ilmi ve tecrübi bilgilerle karşılaştırılarak reddedilir. zira bilimsel deneyse olarak ispatlanmış kedin bilgilere aykırı görülen bir hadis metninin sahih olmadığına hükmedilir.

bu tür hadislere Munkatı hadis denilir.

Ravinin yeterli zihinsel donanıma sahip olması teknik ifadesiyle öğrendiği hadisi nakledinceye kadar değiştirmeden muhafaza edebilmesine Zapt denilir.