GÖRSEL ESTETİK

Sanatın en temel sorunlarından olan “güzellik” konusunu, sanat felsefesi veya estetik disiplinleri incelerken tarihsel süreç içerisinde insanların yaptığı eserler veya kullanım nesnelerini, arkeoloji ve sanat tarihi dalları inceliyor. Sanat psikolojisi ise sanatçı ve izleyicinin sanat eseri ile olan ilişkisini incelerken sanat sosyolojisi de toplumun sanatla olan etkileşimini araştırmaktadır.

Sanatta eskiye dönme, taklit etme yeni bir eser oluştururken sanatsal anlatımı hepten eksik kılar. Yani o ürünü sanat eseri olmaktan çıkarır ya da taklit sınıfına sokar. Sanatın tanımlanmasına ilişkin bir diğer güçlük ise izleyiciler/alıcıların ortaya koyduğu yargıdan doğar. Oscar Wilde’ın dediği gibi “Cisimlerin çehreleri onu seyredenlerin kültürel düzeylerine göre değişir”.

Bazı ünlü düşünür ve sanatçıların konuya ilişkin duyarlılıklarını ifade eden cümleler aşağıda verilmiştir: Eğer duyarlılığım olmasaydı, gözlerim görseydi bile kör olurdum. (Goethe)

Bazı ünlü düşünür ve sanatçıların konuya ilişkin duyarlılıklarını ifade eden cümleler aşağıda verilmiştir:

Bence ressam, olduğu gibi değil, hissettiği gibi resmedendir. (Van Gogh)

Fotoğrafçılıktaki beyaz ışığın renk ısısı 5.500 kelvindir(K). Görüntüleme ortamlarında ışığın renk ısısı 5500 K’nin üstündeyse yeşil, mavi ve mor’ a geçerken altındaki ısı değerinde ise sarı, kırmızı ve turuncu’ ya kaymaktadır.

Görüntünün film veya sensör üzerine istenilen kalitede ulaşmasını sağlayan mercekler sistemidir. Farklı çekim teknikleri için farklı objektifler kullanılması gereklidir.

Kameraların küçülüp rahat taşınmaya başlaması ile 1900 yıllarda hızla gelişmiştir. Öncülerinden Henri Cartier Bresson’un etkili fotoğrafları oldukça önemlidir. Sokak fotoğrafçılığının belgesel fotoğrafçılıkla yakın ilgisi bulunmaktadır.

İmge, hayal dünyamızda tasarlanan, nasıl olduğunu bildiğimiz, bilincimizde beliren nesne ve olaylardır.

Sanat bir eğlenme, oyalanma aracı veya bir lüks değildir. Gerçi sanatın doğuşunda,
kaynağında ve kökeninde oyunun bir yeri olduğu ileri sürülür. Ancak sanat, sonunda
denge ve tutarlılık içinde bir evrensel bildiri taşır.

Daguerre’nin en yaygın dönemi 1839-1850 arasını kapsar ve Daguerre en çok Amerika’da gelişir. En önemli sorunları; poz süresinin uzun olması, tek kopya olması, renk ve ton aralığının olmaması, metal levhadan oluştuğundan ağır oluşu, oksitlenmeden etkilenmesi ayrıca metal levhanın çizilir olması biçiminde sıralandırılır.

Güncel sanat; ilk defa 1970 sonrası gündeme gelen “güncel sanat” uygulamaları, 1980 den sonra ve 1990’lı yıllarda sanat ortamlarının gündemini oluşturur. Düşünceyi ön plana alan ve kavramsal bir yanı olduğu için, izleyicinin güncel sanatla ilişkisi, geleneksel estetik değerleri bir yana bırakmayı zorunlu kılar.

Bir işin sanat olması veya bir nesnenin sanat eseri olabilmesi için hangi koşulların gerekli olduğu bu özellikler ile belirlenebilir:

1. Sanat, insan üretimidir, sanat eserini insan yaratır. Ne doğada ne de hayvanların yaptıkları işlerde (güzellik olsa bile) sanat olamaz. Zekâ düzeyi ne olursa olsun hayvanlar sanat yapamazlar.
2. Sanat eseri kalıcılık özelliği taşır. Rastlantılar ve günlük kullanıma dönük nesnelerde çoğu zaman bu özellik yoktur.
3. Sanat bir biçim yaratır, kendini biçim (form) ile ifade eder. Biçim yoksa orada sanat da yoktur. Sanat ağırlıklı biçimlere dönüştürülebilen duygu ve düşünceler,  karşımıza bazen bir tablo, bazen bir beste, bazen de bir fotoğraf veya sinema filmi olarak çıkabilir.
4. Sanat bir eğlenme, oyalanma aracı veya bir lüks değildir. Gerçi sanatın doğuşunda, kaynağında ve kökeninde oyunun bir yeri olduğu ileri sürülür. Ancak sanat, sonunda denge ve tutarlılık içinde bir evrensel bildiri taşır. Diğer bir deyişle, felsefi bir öz taşımayan sanat eseri bulmak güçtür.

Fotoğrafın düz bir yüzeyde sanki gerçekmiş gibi görünmesi veya üç boyutlu etkisi, ışık ve renk ile ilgili fiziksel bir olaydır. Fotoğrafta, üçüncü boyutu hissettiren durum derinlik duygusudur. Bu durum özellikle çizginin yönlerinden kaynaklanmaktadır.

Fotoğrafçının kameralar, objektifler, ışık kaynakları ve buna benzer birçok ekipman bilgisinin yanında sanatsal bilgisi de fotoğrafı oluşturmasında önemli niteliklerden biri sayılır.

Bir sanatsal üretim olarak fotoğrafçılık güzel sanatlar içerisinde resim sanatına göre daha geride kalmıştır. Bununla beraber 20. yüzyılın başında fotoğrafçılık, Laszlo Moholy-Nagy, Marcel Duchamp ve Man Ray tarafından resim sanatına paralel ve eşit bir yaratıcı etkinlik olarak uygulanmıştır. Birçok fotoğrafçı ve eleştirmen, bu ortamı bağımsız bir sanat biçimi olarak desteklemiştir.

Fotoğraf teknikleri ile görüntünün kaydedilmesi konusunda kimyasal çalışmalar yapılmaktaydı. Bu çalışmaların bir yarışa dönüştüğü bile söylenebilir çünkü ortaya çıkan ürünlerin yüksek bir ticari değeri olacağı tahmin edilmekteydi. Bu konudaki ilk önemli sonuçlar 1826 yılında Josep Nicephore Niepce tarafından elde edilmiştir. Niepce Camera Obscura içerisinde koyduğu duyarkatı, sekiz saat pozlandırarak ilk görüntüyü yakalamıştır.

1837 yılında Jacques Mande Daguerre, pozlama süresini ortalama 1-2 saate indirerek ilk fotoğrafını çekmiş ve buluşunu kendi adıyla ‘‘Daguerreotype’’ olarak tescil ettirmiştir. İlk Daguerre portre çalışmalarına 1840’ta ABD’nin doğu sahillerinde açılan ticari atölyelerde başlanır.

Fotoğraf makinelerinin görüntü oluşturabilmesi için ihtiyaç duyulan ışık miktarına pozlama denmektedir. Fotoğrafçılığın temelini oluşturan pozlama, diyafram ve enstantane gibi değerlerle beraber düşünülürse daha etkili sonuçlara ulaşmak mümkün olabilir. Günümüzde kullanılan makinelerde otomatik ışık ölçerlerle diyafram, enstantane ve ISO değerleri ölçülmektedir. Bu değerler isteğe bağlı olarak otomatik ve manuel olarak kullanılabilir.

Haber fotoğraflarının bazı temel özellikleri şu şekilde belirtilebilir:
1. Düşünsel bir yanının olması
2. İkna etme gücünün olması
3. Tarihe tanıklık etmesi
4. Anlık olması
5. Yazıyla desteklemesi.

Portre Fotoğrafçılığı; insanın kişiliğini, duygusal durumunu ve diğer bilgilerini aktaran, ifadesinin kişiye özgü aktarıldığı bir fotoğraf türüdür.