GÖÇ VE GÖÇ SORUNLARI - Deneme Sınavı - 8

Bir ülkede işgücünü (emek arzını) belirleyen faktörleri üçe ayrılmaktadır. Bunlar, demografik faktörler, ekonomik faktörler ve yasal-sosyal faktörlerdir.

İşsiz veya istihdamda olmayan 15 ve daha yukarı yaştaki nüfustur. İş gücünde olmayan nüfusu oluşturur.

Tam istihdam çalışma istek ve yeteneğinde olan kimselerin tümünün üretime katılabildiği, istihdam düzeyinin işgücü miktarına eşit olduğu, makro düzeyde toplam işgücü arzı ile işgücü talebinin birbirine eşit olduğu bir durumdur. Başka bir deyişle, tam istihdam ekonominin istihdam sınırında bulunması veya istihdam takatinin üst sınırında olmasıdır.

İşsizlik farklı görünümlerde ortaya çıkmaktadır. Bu noktada “gizli işsizlik” ve “açık işsizlik” olarak bir ayrım yapılmaktadır.

Açık işsizlik, bir kişinin para kazanmak veya geçimini temin etmek üzere yapacak bir işinin olmamasıdır.

Göç veren ülkelerin ekonomik bakımdan en önemli kaybı tüketicilikten çıkıp üretici olacakları zamanda yetişmiş insan gücünün başka ekonomilerin hizmetine verilmesidir. Bu düşünceden hareketle nitelikli işgücünün kaybı göçün olumsuz sonuçları arasında yer alır.

Nitelikli işgücü kaybının oluşması göçün olumsuz sonuçları arasındadır.

Türkiye’de emek piyasaları 24 Ocak 1980 Kararları ile uygulanmaya başlanan dünya pazarlarına açık ekonomi olmayı sağlayacak yapısal dönüşümünü 1990’lı yıllarda tamamlamıştır.

Kitlesel göçlerin emek piyasaları üzerinde ilk olumsuz etkisi kayıtdışılığın artmasıdır. İşsizlik artışı bölgeye ve yerli işçilerle olan tamamlayıcılık ve ikame ilişkisine göre değişmektedir. Kayıtdışılık ya da işsizlikte yaşanan artışın yanı sıra diğer bir önemli olumsuz durum da çocuk işçiliğindeki artıştır. Ayrıca düşük ücretler, uzun çalışma süreleri, karşılaşılan ayrımcılık, ödenmeyen ücretler, iş sağlığı ve güvenliği sorunları çalışma koşulları da emek piyasalarında ortaya çıkan olumsuz etkiler arasındadır.

Etimolojik olarak re-entegrasyon kavramı yeniden bir bütün hâline getirme, daha önce bir bütünden ayrılmış bulunan parçaların yeniden eski konumuna döndürülmesi anlamına gelmektedir. Ülkesini terk etmiş bulunan göçmenlerin tekrar geri dönerek ülkelerinin ekonomik, sosyal ve kültürel yaşama uyum sağlaması sürecine verilen addır. Re-entegrasyon “isteğe bağlı geri dönüş” terimi ile de kullanılmaktadır.

Türk Dil Kurumu’na göre “farklı kökenlerden gelen azınlıkları ya da etnik grupları, bunların kültür birikimlerini, kimliklerini baskın doku ve yapı içinde eriterek yok etmek” olarak tanımlanan asimilasyon kavramı için çeşitli tanımlar bulunmaktadır.

Konu ile ilgili olarak yapılan çalışmalara göre bütünleşme birinci sırada, ayrılma da ikinci sırada en çok karşılaşılan kültürleşme türüdür.

Kültürel sürekliliği sağlama ve baskın gruplarla etkileşim kurma istek düzeyi düşükse “marjinalleşme” durumu söz konusu olmaktadır.

Baskın grup olarak tanımlanan ev sahibi ülkede yaşayan bireyler gelen göçmenleri; eritme potası, ayrımcılık, dışlama ya da çok kültürlülük stratejileri ile karşılayabilmektedirler.

2011 yılından itibaren Suriye’de yaşanan iç karışıklıklar nedeniyle yaklaşık 3.5 milyon kişi Türkiye’ye gelmiştir.

Suriye 877 km’lik kara sınırı ile en uzun kara sınırına sahip olduğumuz bir ülkedir.

UNHCR 2014 raporuyla birlikte Türkiye tarihinde ilk kez en fazla mülteciye ev sahipliği yapan ülke konumuna gelmiştir.

Birey düzeyinde yaşanan kültürleşme sürecinde kişide: • Fiziksel (yeni bir yer, ev vb.), • Biyolojik (yeni hastalıklar, beslenme alışkanlıkları vb.), • Sosyal (aidiyet), • Ekonomik (yeni iş), • Psikolojik (davranışsal ve kültürel) bazı değişimler yaşanmaktadır.

Birey açısından kendi kimliğini sürdürmek ve baskın grupla iletişime geçmek eşit öneme sahip ise “bütünleşme” stratejisinden söz edilmektedir.

A, B, C, D şıkları Uyum ve kültürleşme arasındaki ilişki incelenirken dikkate alınacak  faktörlerden biridir.