GİRİŞİMCİLİK VE İŞ KURMA

Cantillon’a göre birinci ve üçüncü grup genelde pasif (edilgen) olup bir başkasının çaba ve gayretine ihtiyaç duyarlar. Girişimciler ise aktiftir (etken) ve bu iki grubu organize ederler.

Girişimciliğin açıklanmasına yönelik ortaya çıkan üç temel yaklaşım Alman Ekolü, Neoklasik Ekol ve Avusturya Ekolüdür.

Başarılı girişimcilerin üç temel özelliği vizyon, misyon ve hırslı olmaktır.

Neoklasik ekolde, girişimcinin risk alan, kapitalist, yönetici fonksiyonları ön plandadır.

Din görevlileri, orta çağlardaki tipik girişimci örneğidir.

Batı girişimci kültürün belirleyici boyutları arasında yüksek bireysellik ve bağımsızlık sayılabilir. Sosyal statü ve itibar gibi faktörler ise doğu girişimci kültürlerde öne çıkmaktadır.

Girişimciliğe ilk ve temel ekonomik teorik katkılar yapan Fransız düşünürler; arasında Say, Turgot, Quesnay ve Cantillon sayılabilir. Ancak Schumpeter Alman ekolü düşünürlerindendir.

Marco Polo’nun parası olan insanların mallarını satmak üzere anlaşmalar yapması günümüzde risk sermayesinin ilk örneğidir.

Orta çağlardaki girişimciler risk üstlenmeyen kişilerdi. 18. yüzyılda girişimci ve sermaye sağlayıcılar farklıydı. 20. yüzyılda girişimcilerin en zor görevi yeni bir mal ya da hizmeti tüketicilere sunmaktır. 20. yüzyılın ortalarında girişimciler yenilikçi fonksiyonları ön plana çıkmıştır. Ancak 19. yüzyıl ve öncesi dönemde girişimcilikle ilgili gerçek anlamdaki ilk örnek Uzak Doğu ile ticaret yolları geliştirmeye çalışan Marco Polo’dur.

Schumpeter dinamik girişimciyi; yeni tedarik kaynakları, yeni satış piyasaları, yeni ürünler, yeni süreçler ve yeni organizasyon şekillerini uygulayarak eskiyi yeni ile değiştiren kişi olarak tanımlamıştır.

Ticari Hiyerarşik sistemle çalışmak batı iş kültürünün özelliklerinden biridir.

Girişimcinin kâr fırsatları yakalama yeteneklerini ön plana çıkaran ekol Avusturya ekolüdür.

Girişimcilik faaliyetleri yoluyla piyasaların dengede bulunmasına katkı sağlayan ekol neo klasik ekoldür.

Girişimciliğin aile ya da grup bağlamında yürütüldüğü iş kültürü doğu iş kültürüdür.

Kişisel değerlerin servet artışının en önüne konulması Max Weber’e göre girişimciliğin tüm batı dünyası içerisinde çizdiği genel özelliklerinden birisi değildir.

Risk ve girişimci arasındaki bağlantı 17. Yüzyılda kurulmuştur.

Yüzyılın ortalarında girişimcinin yenilikçi fonksiyonu ön plana çıkmıştır.

Cantillon ilk kez iş adamının, emeği üretim sürecinde istihdam etme, mali sermaye tedarik etme işlevleri ile bilinmeyen gelecek karşısındaki karar alma pozisyonunu ayrı değerlendiren kişidir.

Say’dan itibaren, girişimcilik dördüncü üretim faktörü olarak genel kabul görmüştür.

Schumpeter Dinamik girişimcilik yaklaşımını ortaya atan iktisatçıdır.