GENEL BİYOLOJİ I

Şekilde görüleceği gibi 1. Atom, 2. Hücre, 3. Organizma şıkkı doğrudur.

Katabolizma: Hücrede enzimler aracılığıyla başarılan yıkım reaksiyonları.

Hücre yapısına en fazla giren elementler Karbon (C), Hidrojen (H), Oksijen (O), Azot (N), Fosfor (P) ve Kükürttür (S).

İki kutuplu su molekülleri bir moleküldeki negatif kutpu diğer moleküldeki pozitif kutbu hafifçe kendine çekerek iki molekül arasında hidrojen bağlarını oluştururlar.

Net elektron alan atom ya da atom grupları negatif (-) kutup; net elektron veren atom ya da atom grupları pozitif (+) kutup oluştururlar ve bu zıt kutuplar birbirini çeker. Böyle oluşan bağlara iyonik bağ denir.

Nişasta, selüloz, glikojen ve kitin birer polisakkarittir. Kollajen ise hayvansal bir proteindir.

Metabolizmanın sentez basamaklarında monomerler arasından bir molekül su çıkışı ile polimerler; yıkım basamaklarında da bir molekül su girişi ile monomerler meydana gelir.

ATP güneş enerjisinin yüksek enerjili kimyasal bağ enerjisine dönüştürülmüş depo şeklidir.

DNA’da iki nukleotid zincirinin karşılıklı gelen iki bazı (pürin A ile pidimidin T; purin G ile pirimidin C) arasında H bağları kurularak iki zincir bir arada tutulur.

Katabolizma Hücrede enzimler aracılığıyla başarılan yıkım reaksiyonlarıdır. Yıkım olaylarında ise bir kimyasal grup koparılır

Hücrede enzimler aracılığıyla başarılan sentez reaksiyonlarına anabolizma, yıkım reaksiyonlarına katabolizma, anabolizma ve katabolizma olaylarının ikisine birlikte metabolizma denir. Cevap B şıkkıdır.

Metabolizma sonucu, atomdan moleküle, kompleks moleküle ve hücreye madde organize olur ya da moleküler komplekslerden molekül ve atomlarına parçalanır. Burada biyokimyasal tepkime zincirlerinde enzimlerin eklediği ya da koparttığı kimyasal grupları taşıyan organik moleküllere gereksinim vardır. Bu organik moleküller de koenzimlerdir. Koenzimler kofaktör (Ca, Mg, Fe, Ni vs.) dediğimiz inorganik maddelerle birlikte enzimlerin etkinliğini sağlarlar. Vitaminler ise koenzimlerin öncül maddeleridir. Vitaminler besinlerle dışarıdan alınır. Vücutta küçük biyokimyasal değişikliklerle koenzimlere dönüştürülürler.

hücre yapısına en fazla giren elementler Karbon (C), Hidrojen (H), Oksijen (O), Azot (N), Fosfor (P) ve Kükürttür (S). Karbon, hidrojen ve azot yer kürenin ancak %1 kadarını oluştururken bu maddelerin canlı sistemde bulunma oranları karbon için %50-60, azot için %8-10, oksijen için %25-30, hidrojen için %3-4’ dür. Sodyum(Na), Potasyum(K), Magnezyum (Mg), Kalsiyum (Ca), Klorür (Cl) elementleri iyon halinde bulunurlar. Diğer elementler canlı sistemde çok az miktarda bulunurlar ve eser elementler olarak adlandırılırlar (Tablo 1.1).

Elektronegatif atom: Ortaklaşa kullanılan elektronları birim zamanda etrafında daha çok bulunduran atom.

Net elektron alan, net elektron veren atom ya da atom grupları ile moleküller arasında oluşan bağlardır. Net elektron alan atom ya da atom grupları negatif (-) kutup; net elektron veren atom ya da atom grupları pozitif (+) kutup oluştururlar ve bu zıt kutuplar birbirini çeker. Böyle oluşan bağlara iyonik bağ denir.

İki glikoz monomerinin 1. ve 4. karbonlarına bağlı hidroksil (-OH) grupları arasından bir su (H2O) çıkışı ile oluşan bağlardır. Bu bağ 1. ve 6. karbona bağlı hidroksil(-OH) grupları arasından bir su (H2O) çıkışı ile de oluşabilir. Buna göre de 1,4 glikozidik bağ; 1,6 glikozidik bağ adlarını alır. Bu yolla düz ya da dallanmış polisakkarit zincirleri oluşur.

ATP güneş enerjisinin yüksek enerjili kimyasal bağ enerjisine dönüştürülmüş depo şeklidir. ATP’nin yüksek enerjili fosfat bağı koptuğunda (ATP -->ADP+P) molekül başına 7,3 kilo kalorilik enerji meydana gelmektedir. Canlının biyokimyasal tepkimelerde kullandığı enerji işte bu enerjidir. ATP de depolanmış olan bu yüksek enerji kullanılarak küçük moleküllerden canlı sistemlerinin yapısını oluşturan büyük moleküller (karbonhidratlar, yağlar, nukleik asitler, proteinler) inşa edili

Bazlar ise suda çözündüklerinde hidroksil (-OH) veren maddelerdir. Sodyum hidroksit (NaOH) ve Amonyumhidroksit (NH4OH) çok bilinen iki inorganik bazdır.

Asit özellikli oldukları ve ilk kez çekirdekte (nukleus) tespit edildikleri için bu ismi almışlardır. Monomerleri nukleotit olan polimer zincirlerdir. Kalıtım birimi olan genleri oluştururlar. Nukleik asitlerin temel iki tipi vardır. Birincisi beş karbonlu şekeri riboz olan ribonukleik asit (RNA), diğeri ise beş karbonlu şekeri deoksiriboz olan deoksiribonukleik asit (DNA)’ tir. DNA, hücrenin çekirdeğindeki kromozomlarda genlerin yapısında, mitokondrilerde ayrıca bitki hücrelerinde kloroplastlarda bulunur. Biyolojik bilginin ana deposudur. RNA ise çekirdekcik (nukleolus)te, ribozomlarda ve az miktarda da hücrenin diğer kısımlarında bulunur.