GAYRİMENKULLERDE VERGİLENDİRME - Deneme Sınavı - 11

Kiraya verilse bile sürekli olarak vergiden muaf olan araziler şu şekilde sıralanabilir:
• Katma bütçeli idarelere, il özel idarelerine, belediyelere ve köy tüzel kişiliğine, kanunla kurulan üniversitelere ve devlete ait arazi,

•İl özel idareleri, belediyeler ve köyler ile bunların oluşturdukları birlikler veya bunlara bağlı müesseseler tarafından işletilen su, elektrik, havagazı, mezbaha ve soğuk hava işletmelerine ait arazi ve belediye sınırları içindeki yolcu taşıma işletmelerine ait araziler,
• Türk Silahlı Kuvvetlerini (Jandarma Genel Komutanlığı dahil) güçlendirmek amacıyla kurulmuş vakıflara ait arazi ve arsalar,

• 4389 sayılı Bankalar Kanunu hükümlerine göre temettü hariç ortaklık hakları ile yönetim ve denetimleri veya hisseleri kısmen veya tamamen Tasarruf Mevduatı Sigorta Fonuna intikal eden bankalara, tasfiyeleri Tasarruf Mevduatı Sigorta Fonu eliyle yürütülen müflis bankaların iflâs idarelerine ait arazi ve arsalar.

Bina vergisine ilişkin olarak mükellefiyetin başlayacağı tarih ile bazı durumlarda mükellefiyetin sona ereceği tarihin tespiti önemli bir husustur. Bu kapsamda bina vergisi mükellefiyeti;
• Vergi değerini değiştiren sebeplerin doğması halinde bu değişikliklerin gerçekleştiği (örneğin yeni bina yapılması, mevcut binalara ilave veya asansör, kalorifer tesisatı yapılması gibi) tarihi,
• Herhangi bir sebep yüzünden bir şehir, kasaba veya köyün tamamında sürekli olmak üzere bina veya arazinin değerlerinde %25’i aşan oranda artma veya eksilmesi olmasına bağlı olarak takdir işleminin yapıldığı tarihi,
• Dört yılda bir yapılan takdir işlemlerinde takdir işleminin yapıldığı tarihi,
• Muafiyetin sona erdiği tarihi izleyen bütçe yılından itibaren başlar.

Emlak vergisi mükellef sayısı dikkate alındığında hasılatı ve yönetimi yerel yönetimlere bırakılmış olan önemli bir vergidir. Emlak vergisi niteliği ve yapısı itibariyle yerel bir vergi olarak uygulamaya oldukça elverişli bir vergi olduğundan hemen hemen tüm ülkelerde genel eğilim emlak vergilerinin yerel nitelikte bir vergi özelliğine sahip olması yönündedir. Emlak vergisinin mükellefi, genel olarak bina ve arazinin maliki, intifa hakkı varsa bu hakkın sahibi, bunlar yoksa bina ve araziyi malik gibi kullananlardır.

EMLAK VERGİSİNİN ÖZELLİKLERİ;

Emlak vergisi, gerçek ve tüzel kişilerin mülkiyetinde bulunan bina, arsa ve araziden alınan hasılatı ve yönetimi çoğunlukla yerel idarelere bırakılmış, sürekli, objektif ve özel nitelikte bir servet vergisidir. Emlak vergisi objektif nitelikte bir vergidir. Sübjektiflik yani kişisellik unsurları olan gelir ya da servetin toplanması ve artan oranlı tarife uygulanması gibi hususları içermemektedir.

Verginin Konusu

Türkiye sınırları içinde bulunan binalar bina vergisinin konusunu oluşturur. Bina, yapıldığı madde ne olursa olsun, gerek karada gerek su üzerindeki sabit inşaatın tümüne verilen isimdir. 

Vergilendirme açısından önemli olan binanın sabit inşaat niteliğinde olmasıdır.

Sabit inşaat, bir inşaatın sürekli bir amaç için kullanılmaya elverişli olması anlamına gelir. Örneğin yüzer havuzlar, çadırlar ve nakil vasıtalarına takılıp çekilebilen seyyar evler bina sayılmaz.

Bina vergisi yükümlülüğünün doğabilmesi için inşaatın kullanılış amacına uygun olarak tamamlanmış olması gerekir. 

Verginin konusunu oluşturan binaların bütünleyici parçaları da bina ile birlikte değerlendirilir.

İntifa hakkı; Mülkiyeti başkasına ait bir malı kullanma ve ondan yararlanma hakkıdır

Katma bütçeli idarelere, il özel idarelerine, belediyelere, köy tüzel kişiliğine, kanunla kurulan üniversitelere ve devlete ait binalar ile Türk Silahlı Kuvvetlerini güçlendirmek amacıyla kurulmuş olan vakıflara ait binalar kiraya verilseler de verilmeseler de sürekli olarak emlâk vergisinden muaftırlar.

Bina vergisinin oranı, konutlar için binde 1, diğer binalar için binde 2 dir. Bu oranlar büyükşehir belediye sınırları ve mücavir alanlar içindeki konutlar için binde 2, diğer binalar için binde 4 olarak uygulanır. Cumhurbaşkanı, vergi oranlarını yarısına kadar indirmeye veya üç katına kadar artırmaya yetkilidir.

Günümüzde uygulanmakta olan 1319 sayılı
Emlak Vergisi Kanunu 29.07.1970 tarihinde kabul edilmiştir.

Türkiye’de kadastronun tamamlanmamış olması
ve uygulamadaki bazı aksaklıklar nedeniyle 1970
yılında 1319 sayılı Emlak Vergisi Kanunu hazırlanmış ve bu yeni kanun 1972 yılında yürürlüğe girmiştir.

Objektif nitelikteki emlak vergisinde gayrimenkuller
dolayısıyla ödenen vergiden, bu varlıkların neden
olduğu borçlar için hiçbir ayarlama ve indirim yapılmasına izin verilmediği gibi yükümlülerin kişisel ve ailevi durumları da dikkate alınmamaktadır.
Ayrıca emlak vergisinde tek oran uygulanmaktadır.
Vergi oranı mükellefin kişisel durumuna göre değil, vergiye konu gayrimenkullerin türüne göre değişiklik göstermektedir.

Emlak vergisinin konusunu oluşturan gayrimenkuller çok eski zamanlardan beri vergi ödeme
gücünün bir göstergesi olarak kabul edilmiştir.

Şu anda yürürlükte bulunan 1319 sayılı Emlak Vergisi Kanunu 1970 yılında kabul edilmiştir.
1986 yılına kadar merkezi idare tarafından toplanan bu verginin gelirleri ve yönetimi, bu yıldan
itibaren belediyelere bırakılmıştır.

Emlak vergisi kapsam bakımından özel bir servet vergisidir. Verginin adından da anlaşıldığı üzere, konu unsuru servetin tamamı değil sadece arsa,
arazi ve bina kavramlarını içeren gayri menkullerdir.

İntifa hakkı;
sahibine, hakkın konusu olan malı zilyetliğinde bulundurma, yönetme, kullanma
ve ondan yararlanma yetkilerini veren
ayni bir haktır.

Paylı mülkiyet
birden çok kişinin, maddi olarak bölünmüş olmayan bir şeyin tamamına belli
paylarla malik olmasıdır.

Elbirliği mülkiyeti, kanun veya kanunda
öngörülen sözleşmeler uyarınca oluşan
topluluk dolayısıyla mallara, malın tamamını kapsayacak şekilde birlikte malik
olanların mülkiyetidir.

Tamamlayıcı parça;
bir gayrimenkulün tamamlayıcı (mütemmim) unsurları, kullanılmasında yararlı
olan ve vergi hukukunda onunla birlikte
göz önünde bulundurulan ayrılmaz parçalarıdır.

Günümüzde uygulanmakta olan 1319 sayılı Emlak Vergisi Kanunu 29.07.1970 tarihinde kabul edilmiştir. Fakat kabul edilen bu kanunun bazı maddelerinden doğan aksaklıklar sonucu kanunun
uygulanmaya başlanması 01.03.1972 tarihine gerçekleşmiştir.

10