Belgesel Fotoğraf

Fotoğraf çekmek, fotoğrafçının son hâline getirdiği görüntüyü çekim düğmesine basarak kaydetmesidir. “Doğrudan fotoğraf” da denilen bu uygulama, fotoğrafçılığın başlangıcından günümüze kadar devam eden en eski fotoğraflama yöntemidir. 

Fotoğraf yapmak ise, farklı zamanlarda ve durumlarda çekilmiş fotoğrafik görüntüleri karanlık odada ya da aydınlık odada kendi bağlamları dışına taşıyarak farklı anlamlar oluşturacak biçimde yeniden kurgulama işine verilen addır.

Belgesel fotoğrafta konu, toplumsal yapının göstergelerinden, sosyal sorun alanlarından, engelli grupların yaşam koşullarından, sıra dışı hayatlardan seçilebileceği gibi; varlıklı kesimlerin yaşantısından, toplumda yaygın olan yaşam biçimlerinden, sıradan hayatlardan, günlük ilişkilerden de seçilebilir. Hatta tümüyle kişisel görünen konular ve olaylar da bir belgeselin konusu olabilir. Belgesel fotoğraf bu nedenle seçilen konuyla ilişkisi olmayan bir fotoğraflama metodu, bir anlatım biçimidir.

Fotoğrafçının ele aldığı konuyu, fotoğraflar aracılığıyla bir röportajcı gibi kapsamlı biçimde anlatmasına, birbirinden farklı içerik taşıyan çok sayıda fotoğrafla konuyu hikâye etmesine fotoröportaj denir.

Zamanda, mekânda ya da konuda birlik arayışı; yapılan çalışmanın sıradan bir yan yana gelişle oluşturulmuş belge fotoğraflarından öteye geçip bir hikâye anlatan dizi hâline gelebilmesi için (tek başına yeterli olmamakla birlikte) gerekli temel unsurlardan biridir.

Bir fotoröportaj bu ögelerden üçünü birden içerecek şekilde hazırlanabileceği gibi ikisini bir arada bulundurabilir ya da birini öne çıkaran bir hikâye anlatabilir. Ayrıca çok farklı çeşitlemeler ve yaratıcı uygulamalar da gerçekleştirilebilir. Bir fotoröportaj hazırlayan fotoğrafçı çok özel durumlar dışında hiç bir çalışmayı tek seferlik çekimle tamamlamayı hedeflemez. Anlatılmak istenen konu belirli bir zaman kesiti içinde gerçekleşiyor olsa bile fotoğrafçı o zamanın hikâyesini defalarca üzerinde çalışarak, gerektiğinde yeni çekimler yaparak ortaya çıkarır.

Fotoğrafçı çalışmasının konu seçimi aşamasından başlayarak, sonuçta ortaya çıkan fotoğrafları seçip dizme aşamasına kadar “yaratıcı” bir yaklaşım aramalıdır. Tekdüze fotoğraflarla, sıradan bakışlarla, klişe kompozisyonlarla kurulmuş bir fotoröportajla yetinmek, fotoğrafçının yaratıcı kişiliğinin ortaya çıkmasını engeller. Oysa burada beklenti, gerek konuyu ele alış biçiminde, gerek anlatım tekniğinde, gerekse artistik ögelerde belgeselcinin kendi sınırlarını aşan yaratıcı benliğini dışa vurmasıdır.

Ele alınan konu hikâye edilirken fotoröportajcının “anlatımcı” bir dil seçmesi istenir. Kaotik, karmaşık, anlaşılmazlığın dehlizlerinde gezinen bir kurgu ve anlatım yerine sade bir ifadeyle hikâyenin izleyiciye aktarılması tercih edilir.

Bir fotoröportajda esas olarak üç beklenti öne çıkar: Ele alınan konunun bir haber iletiyor olması, bilgi verici bir yanı olması ya da özgün bir tanıklığı ifade etmesidir.

Sanat fotoğrafçılığının hedeflerinden farklı olarak röportaj fotoğrafları galeri duvarlarına teker teker asılmak için değil basılarak çoğaltılmak için üretilir. “Çoğaltım”, fotoğrafın doğasında olan, enformasyon gücünü açığa çıkaran en önemli yeteneğidir. Fotoröportajcı bu yeteneği sonuna kadar kullanmanın yolunu arar.

Foto aktivistlerin varlık sebebi bulundukları yerde sadece fotoğraf çekmek değil yaşamı paylaşmak, koşulları olabildiğince iyileştirmek ve içerden tanıklık üretmektir. Fotoğraf makinesi foto aktivistin oradaki varlık gerekçesi ve müdahil olma aracıdır.

Belgesel fotoğrafta amaç iyi baskılar, düzgün sunumlar, başarılı yerleştirmeler elde etmekle, ışığın ve rengin isabetli kullanımıyla, yani işin zanaat kısmıyla sınırlı kalmaz. Fotoğrafın yüzey bilgilerinden ibaret olan bu unsurlar ihmal edilmez ancak belgesel fotoğrafın sadece bu vasıflara sahip olmasının yetmeyeceğine dair bir yaklaşım söz konusudur.

Fotoğrafçı ele aldığı konuyu çalışırken zaman sınırlamasının baskısını hissetmeden bağımsız ve özgür bir üretim ortam kurmaya çalışır; anlamanın yaratıcı yöntemlerini geliştirmeyi hedefler; ifadenin özgün dilini arar. Belgesel bir çalışma fotoğrafçıya çağımız insanının içinde bulunduğu yabancılaşma ortamını aşma şansı ve hayatla doğrudan yüzleşme fırsatı yaratır. Ele aldığı konuyu anlamak, anladıklarını samimi, dürüst, gerçeğe bağlı ve sorumluluk sahibi bir yaklaşımla anlatmak belgeselcinin amacıdır.

Fotoğraflamak üzere bir konuya bakan fotoğrafçı, karşısındaki görüntünün bütününü görebildiği gibi detaylarını da ilk bakışta fark edebilmelidir. Bunun için gözlemci olması ve kendine uygun teknikler geliştirmesi önerilir. Konuya daha derinlemesine bakışlarla panoramanın ve detayın ilk bakışta fark edilmeyen dokusuna nüfuz edilir. Bu sayede fotoğrafçının anlatacağı hikâyenin esasına yönelik zengin görünümler, çarpıcı kareler fark edilir. Keskin bir gözlemin ve yaratıcı bir bakışın ortaya çıkaracağı anlatım da derinlikli olur.

Günümüzde belgeselcinin bir hikâye anlatması ve bunu çarpıcı bir ifadeyle gerçekleştirmesi istenir. Ele alınan konudan çıkarılacak hikâye, fotoğrafçının yaratıcı ifade gücünü ve artistik yeteneklerini ortaya koyabileceği alandır. Öznel bakışıyla gözlemlerini, tanıklıklarını oluşturan fotoğrafçı, konunun içindeki hikâyeyi arayan ve fotoğrafın diline tercüme etmeyi hedefleyen bir tutum içinde çalışır.

Bir belgesel çalışma, fotoğrafçının baştan itibaren aşamalarını belirleyeceği ve iş takvimiyle birlikte olası gelişmeleri öngöreceği bütünlüklü bir projelendirme gerektirir. Belgesel fotoğrafın-fotoröportaj metodunun diğer fotoğraflama yaklaşımlarından temel farkı budur. Gezi fotoğrafı, doğa fotoğrafı, sokak fotoğrafı gibi farklı yöntemler belirli bir ön hazırlık gerektirse bile belgesel çalışma birbirini izleyen dört aşamalı bir planlanmayla beklenen verime ve derinliğe ancak ulaşabilir.

Bir röportaj çalışmasının aşamaları, birbirini izleyerek tamamlayan dört dilimli bir daireyle açıklanabilir:

1. İlk dilim, konunun seçimidir.
2. İkinci dilim, seçilen konunun araştırılması, gözlemlenmesi, konunun içindeki insanlarla gerekli ilişkilerin kurulması ve çekim planının yapılmasıdır.
3. Üçüncü dilim, çekimdir.
4. Dördüncü dilim, ise çekilen fotoğrafların seçilmesi ve hikâyeyi oluşturacak biçimde yayınlanacağı mecraya uygun biçimde dizilmesidir.

Fotoröportajcıların çalıştıkları konuya hâkim olmalar istenir. Ne çekeceklerini ayırt edebilmeleri, nasıl çekeceklerini kararlaştırabilmeleri için konunun tarihsel, sosyal, ekonomik, düşünsel, duygusal vb. kökenlerini-nedenlerini bilmeleri beklenir. Aslında bu temel koşuldur, çünkü röportaj çalışması, anlaşılmış olan bir konunun açıkça ifade edilmesiyle görsel etki kazanır.

İşe başlamadan önce hazırlanacak çekim planı, aynı zamanda konunun kâğıt üstünde görsel analizini yapma çalışmasıdır. Fotoğrafçı araştırmasını yaptığı, yeterince gözlemde bulunarak görsel hâkimiyet elde ettiği çalışmada ilgili kişilerle kurduğu ilişkiler sayesinde mümkün olduğu kadar rahat hareket edebileceği bir ortam yaratırken hazırladığı çekim planı sayesinde işin iskeletini kurar. Konunun görsel analizini yapan çekim planı, fotoğrafçının çalışması boyunca elinin altında bulunduracağı önemli bir kılavuzdur. Bu plan, konunun içerdiği durumları ve duyguları sıralayan bir liste ya da şema biçiminde hazırlanır. Çekim planı, fotoğrafçının o konu hakkında söyleyeceği görsel cümlelerin listesidir. Bu listenin mümkün olduğu kadar ayrıntılar içermesi ön çalışmaların başarılı bir şekilde tamamlandığını ve konunun görsel analizinin güçlü bir şekilde yapıldığını gösterir.

Fotoğrafçı her karede, konu karşısındaki durumunu mesafe, açı ve an ölçütleri açısından belirlemelidir.

• Doğru mesafede mi duruyorum?
• Doğru açıdan mı bakıyorum?
• Doğru anda mı çekim düğmesine basıyorum, şeklinde kendisine sormalıdır.

Bir konu üstünde çalışan fotoğrafçı çekimlerin hemen her aşamasında üç farklı plandan fotoğraflar çekmeye dikkat eder.

1. “Genel plan” fotoğraflar, konunun nerede geçtiğini anlatır. Mekânın ve olayın çevre ilişkileriyle birlikte genel durumu hakkında bilgi verir.
2. “Orta plan” fotoğraflar, konunun öznelerinin birbiriyle ilişkisini gösterir, atmosferi yansıtır ve hikâyenin ruhunu taşır.
3. “Yakın plan” fotoğraflar, fotoğrafçının ele aldığı konuda ayrıntılara ne kadar egemen olduğunu gösteren, ayrıntıdan çıkarak genele gönderme yapan fotoğraflar konusunda ustalığını yansıtan ve yaratıcı bakışını ortaya koyan fotoğraflardır.

Bir belgesel çalışma sırasında koşullar başka türlüsünü gerektirmiyorsa tercih edilen yöntem, fotoğrafçının ortalıkta bilinçsizce dolaşarak rastgele görüntü araması yerine seçtiği bir noktada durup küçük açı değişiklikleri yaparak, farklı anlarda yavaş ve sükûnet içinde fotoğraf çekmesidir. Fotoğrafçı konuya ilişkin kurduğu bir cümleyi görüntüye yansıtabilmek için konuşlandığı yerde peş peşe çekimler yapar. Karşısında gelişen olayı yoğun bir ilgiyle bakaçtan izleyerek karar verdiği anlarda çekim düğmesine basar.

Görüntüleri kaydetmek için film kullanılan dönemden kalma “kontak baskı,” fotoğrafçının bir çalışma sırasında çektiği bütün fotoğraflarını film karesiyle bire bir boyutlarda ve topluca karta basılmasıyla elde edilir. Kontak baskının sayısal kayıt ortamındaki karşılığı ise “indeks baskı” denilen hafıza kartı içindeki görüntülerin bir arada karta aktarılmasıdır. Böyle bir baskı almak yerine bilgisayar ekranından küçük boy fotoğraflara topluca bakılarak da çalışılabilir. Kontak baskılar, fotoğrafçının çalışma yöntemi, konuya yaklaşımı ve çekimler sırasındaki davranışları hakkında ayrıntılı fikir verir. İlk seçkiler genellikle kontak baskılar üstünde işaretlenerek yapılır.

Öncelikle fotoğrafçı tarafından kontak baskı üstündeki tüm fotoğraflar inceleyerek yapılan bu çalışma, seri hâlinde çekilen her fotoğrafik cümleden en anlatımcı ve güçlü kareyi tespit etme işidir. Bu kareler, seçenekli olarak işaretlenerek ilk aşama tamamlanır. Bu geniş seçim eğer varsa editöre ulaşır.