FİNANSAL YÖNETİM - Deneme Sınavı - 8

Finansal sıkıntı, nakit akışlarının yetersizliği nedeniyle yükümlülüklerin karşılanamamasıdır. Cevap: "A" olmaktadır.

İflas, finansal başarısızlığın son noktasıdır. Cevap: "C"  olmaktadır.

Borcun Vergi Sonrası Maliyeti = Borcun Faizi × (1-V) Borcun Vergi Sonrası Maliyeti = 0,30 × (1 - 0,20) = 0,24

E(Ri) = RF + β (Rm - RF) = %8 + 2 (%10 - %8) = %12

Hisse senedi fiyatlarının kâr dağıtımından olumsuz etkilenmemesi için yatırımların getirisinin en az hisse senedinden beklenen getiriye eşit olması gerekir. Böylece dağıtılmayan kârların maliyetinin, hisse senedi maliyetine eşit olduğu görülmektedir.

Eğer bir işletmenin finansmanı tümüyle hisse senetleriyle sağlanmışsa hissedarlar bütün varlıkların sahibidirler ve bütün nakit akışları üzerinde hakları vardır. Bu durumda hissedarların hisse senetlerinden bekledikleri getiri oranı, işletme için sermaye maliyetini oluşturur. Ancak gerçek hayatta %100 özkaynak ile finanse edilmiş işletme bulmak oldukça güçtür.

Tüm kazancını dağıtan bir işletme, yeniden yatırım yapmadığı için ilerideki kâr paylarında bir büyüme beklenemez. Burada kazancın tamamı dağıtıldığı için hisse başına gelir (E) ve hisse başına kâr payı (D) birbirine eşittir. Şirketin hisse senedi sonsuza kadar eşit kâr payı sağlayabilir ve hisse senedinin değeri Po = E/ ke olur.

Bir işletmenin sermaye maliyeti uzun vadeli finansman kaynakları için hesaplanır ve işletmenin yatırım yaptığı varlıkların riskini yansıtır.

Tahvil maliyeti, tahvilin sağladığı nakit girişlerini, tahvil sahiplerine yapılacak ödemelerin bugünkü değerine eşit kılan iskonto oranıdır.

Borcun Vergi Sonrası Maliyeti = Borcun Faizi × (1-V) Borcun Vergi Sonrası Maliyeti = 0,30 × (1 - 0,25) = 0,225

Örneğin yılda 20.000 otomobil üreten bir firmanın birim değişken maliyeti 100 TL iken, 40.000 adet üreten bir firmanın birim değişken giderinin 50 TL’ye düşmesi ölçek ekonomisinden faydalanıldığını gösterir.

Yıl içinde faiz ödemelerinin sıklığına göre yatırımcının eline geçen getiri oranına efektif faiz oranı denir. Doğru cevap B'dir.

Finansal yönetim açısından çalışma sermayesi bir işletmenin dönen varlıklarından oluşmaktadır. Bu tanım aslında brüt çalışma sermayesinin de tanımı olup bir işletmenin dönen varlıklara (cari varlıklara) yaptığı yatırımı kapsamaktadır. Net çalışma sermayesi ise, dönen varlıklardan kısa vadeli yükümlülüklerin çıkarılması ile elde edilmektedir.

Tipik bir üretim işletmesinde, dönen varlıklar genellikle varlıkların yarısını teşkil etmektedir.

Nakit döngüsü işletmenin hammadde için yaptığı ödeme ile mamulün satılıp işletmeye girdiği süreyi kapsamakta, çalışma sermayesinin unsurları ile işletmedeki nakit akışları arasındaki ilişkiyi göstermektedir.

Nakit döngüsü üç faktörün süresi ile ilişkilidir:
Stok çevrim süresi: Hammaddeleri ortalama işlem yapmaya hazır hâle getirme, işleme ve müşterilere satma süresi
Alacak devir hızı süresi: Alacaklarını ortalama tahsil etme süresi
Satıcılara yapılan ödemenin devir süresi: Satış sonrası tedarikçilere yapılan ödemenin ortalama süresi

Çalışma sermayesi unsurlarına göre sınıflandırıldığında karşımıza; işletmenin, hazır değerler, alacak ve stok gibi muhasebe kalemleri çıkmaktadır. Süreye göre sınıflandırdığımızda çalışma sermayesi; sürekli ve mevsimsel olarak ikiye ayrılmaktadır. Unsurlarına göre çalışma sermayesi, bilançoda dönen varlıklar ya da dönen varlıklar kalemi altında yer alan gruptur. Yılsonunda düzenlenen bilanço esas alınmak suretiyle, izleyen yıl içinde hareket etmesi beklenen bütün varlıklar bu sınıfta yer almaktadır.

Hazır değerler, son derece akışkan, dolayısıyla sürekli hareket eden varlıklar olarak düşünülecek olursa, menkul kıymetlerin istenildiğinde satılarak 1-2 gün gibi kısa bir süre içinde hazır değerlere dönüşebileceği kabul edilebilir. İşletmenin kasası ve bankasındaki nakit ve çekler bu kalemde yer alır.

Dönen varlıkların finansmanı konusunda genel olarak üç değişik yaklaşım söz konusudur:
Dengeli (Korumalı) yaklaşım,
Muhafazakâr yaklaşım,
Atak yaklaşım.
Dengeli (Korumalı) yaklaşımda, işletme dönen varlıkların devamlı kısmını ve tüm duran varlıkları uzun vadeli fonlarla, dönen varlıkların kısa vadeli ve mevsimlik dalgalanmalarını kısa vadeli yükümlülüklerle finanse etmelidir görüşü desteklenmektedir. Bu yaklaşımın amacı vade eşlemesidir. Böylece kısa ve uzun vadeli faizlerdeki değişim bilançonun her iki tarafını da eşit bir şekilde etkileyecektir.

Muhafazakâr yaklaşımın riski daha azdır ve bu yöntemde devamlı olarak bir ihtiyat payı tutulmaktadır. İşletme bir süre kısa vadeli borç bulamasa bile durumunu idare edebilmektedir. Bu yaklaşımın en önemli avantajı işletmenin elinde bol miktarda ve uzun vadeli fon tutarak, sık sık kısa vadeli borçlarını yenileme zorunluluğundan kurtulmasıdır. Borç yenilemede işletme bankaya tekrar başvuracağından, zaman zaman aksama ve gecikme yaratabilmektedir.