FİLM VE VİDEO YAPIMI

Ortak noktaları, tüm görüntü̈ üretme teknolojilerinin ikiboyutlu bir yüzey üzerinde görüntü̈ üretebilmesi ve bu ikiboyutlu yüzey üzerinde, üçüncü boyut oluşturma Çabasının gerçekleşmesidir.

İkiboyutlu yüzeylerde oluşturulan görüntülerin tasarlanması, düzenlenmesi ve görsel bir ifade biçimine dönüştürülmesinin, ilk görselleştirme aracı olan resim sanatındaki karşılığı “kompozisyon” kavramı ile tanımlanır.

1930’ların başında Hollywood Academy of Motion Picture Arts and Sciences tarafından “Akademik Oran” olarak kabul edilen 4/3’lük, yani 1.33: 1 oranı, 1950’lerde televizyon yayın standardı olarak belirlenmiştir. Bu oran uzun yıllar video yüzeyinin standart çerçeve oranı olarak sıklıkla kullanılmıştır.

Film ve video görüntüsü temel anlamda üç̧ farklı hareketin bir araya gelmesiyle oluşur. Bunlar;
Kameranın hareketi
Kamera önündeki nesne ve canlıların hareketi
Kameranın çektiği görüntülerin art arda getirilmesinden oluşan kurgusal hareket olarak sıralanabilir.
Bu üç̧ farklı hareket türü, film ve video çerçevesinde hareketi oluşturan öğeler olarak kabul edilirler.

Önce sağa bakan bir oyuncunun görüntüsü, ardından sola bakan diğer bir oyuncunun görüntüsü psikolojik olarak karşı açılar oluşturur ve bu oyuncuların birbirleri ile konuştukları izlenimini verir. Oysa gerçek zaman-mekân uygulamalarında bu oyuncuların karşılıklı konuşmalarına bile gerek yoktur. Bu iki çekim farklı bir zamanda ve hatta farklı bir mekânda bile gerçekleştirilmiş olabilir. Gerçek zaman-mekân uygulamalarından koparılarak ortaya çıkarılan bu yeni sinematografik anlatım dili filmik zaman ve filmik mekân kavramlarıyla tanımlanır.

Hareketin yönü̈, çerçevede gerçekleşen hareketin çerçevenin hangi alanına doğru, neresinden başlayıp neresine doğru devam ettiği ile ilgilidir. Bu bilgi çerçevenin yapılandırılmasında büyük önem taşır. Sadece kompozisyon öğesi olarak değil, süreklilik için de yön önemli bir olgudur.

Film ve video görüntüsü temel anlamda üç farklı hareketin bira raya gelmesiyle oluşur. Bunlar;

Kameranın dikine olan hareketler ise, dar açılı objektiflerde daha yavaş algılanır. Kameraya doğru yaklaşan nesnenin çerçevede kapladığı alan, normal objektiflere göre daha yavaş büyür.

Kapalı kompozisyon ise, açık kompozisyonun tam tersi olarak, tüm gerçekliğin kompozisyon içine sığdırılmasını amaçlar. Konuyu bütünleyen tüm gerçeklik çerçevenin içinde yer alır ya da yer alması hedeflenir.

Normal objektifler, standart olarak kabul edilen 50 derecelik bir bakış açısını sağlayan objektifler olarak tanımlanır.

Resim sanatı için sanatın kuralları haline gelmiş öğeler ise aşağıdaki şekilde sıralanabilir: • Uyum • Farklılık ve Zıtlık • Denge • Oran • Ritim ve Hareket.

Görsel bir düzenlemede yararlanılabilecek zıtlıklar şu şekilde sıralanabilir: Geometrik zıtlıklar • Renk zıtlıkları • Doku zıtlıkları • Ton zıtlıkları • Ölçü zıtlıkları • Yön zıtlıkları • içerik ve anlam zıtlıkları.

Görüntülerdeki dolu alanlar, boş alanlara göre daha fazla ağırlığa sahiptir Bu ifade yanlış verilmiştir.

Oran bir kompozisyonda yer alan öğelerin kendi içinde ve diğer görsel öğelerle renk, biçim, leke, boyut ve diğer estetik öğeler açısından karşılaştırmalı ilişkisini belirler.

Film ve video görüntüsünde hareketin oluşumunu ve kompozisyona etkisini belirleyen dört farklı etkenden söz etmek mümkündür. Bu etkenler • Hareketin yönü • Hareketin niteliği • Hareketin ölçeği • Hareketin hızı.

Grafik hareket, Durağan bir görsel kompozisyonda, kompozisyonu oluşturan öğelerin insan gözünde yarattığı hareket olarak tanımlanır.

Çerçevede bir insan bedeninin görselleştirilmesi ise Y ekseni doğrultusunda gerçekleşir. İnsan bedeni bahsi geçtiği gibi dikey bir düzlem oluşturur ve çerçevede Y ekseni üzerinde yer alır.

Üzerinde fikir yürütmeye, resmin kalan kısmını zihinde oluşturmaya gerek bırakamayacak kadar sınırları çizilmesi kapalı kompozisyonun bir özelliğidir.

Havada uçan bir uçağı takip eden bir kamera görüntüsünde çoğunlukla uçağın çerçevedeki pozisyonu sabit kalır. Belirli bir süre uçağın gerçekten hareket edip etmediğini anlamak güçleşebilir. Çerçevede uçağın dışında kalan alanlarda hızla geçen bulutlar, bizim için kompozisyonda göreli bir hareket oluştururlar.

Resim sanatı için sanatın kuralları haline gelmiş öğeler ise aşağıdaki şekilde sıralanabilir:
• Uyum
• Farklılık ve Zıtlık
• Denge
• Oran
• Ritim ve Hareket.