FELSEFE

Ekonomik istihdamın siyaset felsefesiyle ilgisi yoktur, siyaset felsefesi siyasi alanda çalışmaları içermektedir.

Siyaset felsefesi politik hayatı ele alırken rasyonel bir analizi takip eder. Politik hayatı bilimsel açıdan ele alan, mevcut sistemleri olduğu gibi ve pozitif analiziyle uygulayan siyaset felsefesi değil siyaset bilimidir.

Siyaset felsefesini oluştururken meşhur üç parçalı ruh anlayışından yola çıkarak toplumu da üç sınıftan oluşan büyük ölçekli bir organizma olarak tasarlayan düşünür Platon'dur.  Buna göre Platon adaleti, her bir sınıfa kendisine özgü faaliyet türünü, bireyi ruhunun baskın çıkan parçasına bağlı olarak yatkın olduğu işi yerine getirmekle yükümlü kılan bir değer olarak ifade etmiştir.

Politika adlı kitabı olan ve kitabına 'devlet nedir?' sorusuyla başlayıp devlet kavramını irdeleyen ünlü düşünür Aristoteles' dır.

Weber “Devlet belli bir toprak parçasında meşru fiziki güç kullanma tekeline sahip olduğunu iddia eden örgüttür” diyerek ve devletin meşruluk özelliğine vurgu yaparak devletin toplumun daimi çıkarlarını ve ortak iyiyi yansıtma özelliğini barındıran bir örgüt olduğunu vurgulamaktadır.

Faşistler, devleti ilahlaştırarak devletin bireyler üzerinde mutlak bir otoriteye sahip olmasını savunur ve devleti bütün değerlerin belirleyicisi olarak görürler.

Weber, toplum sözleşmesi teorisini benimseyen düşünürler arasında sayılmaz

Doğrudan demokrasi de yurttaşlar karar alma süreçlerine doğrudan katılırlar, temsili demokrasi de onları temsil eden yöneticiler aracılığıyla katıldıkları için katılımları sınırlıdır.

Hesap verebilirlik, öncelikle seçimler yoluyla iş başına gelen kadroların hem kendilerinin hem de geliştirdikleri politikaların hayata geçirilmesi sürecinde onların hizmetinde çalışan bürokratların eylem ve faaliyetleri dolayısıyla sorumlu olmalarını ifade eder.  Demokratik yönetimlerin, işte bu durumun bir sonucu olarak açık yönetimler olmaları gerekir. Söz konusu açıklık, basın yayın organları, yönetimin halkı ve kamuoyunu bilgilendirmesi benzeri yollarla sağlanabilir.

Komünoteryanizm, soyut ve atomize bireyi temele alan liberal düşüncenin tam tersine, bireyin cisimleşmiş ve sosyal hayatta kökleşmiş doğasının önemini vurgular.

Kolektif hayatımızı düzenlemenin en iyi yolunun ne olduğu ve politik kurumlarla sosyal pratiklerimizi en iyi bir biçimde nasıl düzenleyeceğimiz üzerine felsefi düşünüm ve incelemeden oluşan siyaset felsefesi, politik düzenin millet ve millet içinde yer alan gruplar açısından yapısı ve tutarlılığı üzerinde durur. Zira siyaset filozofları belirli bir yönetim tarzını ya da devlet şeklini meşrulaştıracak temel ilkeleri ortaya koymaya, bireylerin devredilemez birtakım hakları olduğunu göstermeye veya bir toplumun maddi kaynaklarının nasıl dağıtılacağını anlatmaya çalışırlar.

Siyaset felsefesinin ezeli-ebedi ya da evrensel problemleriyle anlatılmak istenen, elbette
onun yaklaşık üç bin yıllık tarihinin neredeyse her dönem ya da anında ele alınan, onun bütün çağlarına ortak olan problemlerdir. Örneğin “kimin yönetmesi gerektiği” ya da “en iyi yönetim şeklinin ne olduğu” sorusu veya problemi, yirminci yüzyılda olduğu kadar, milattan önce dördüncü yüzyılda Platon ve Aristoteles tarafından da ele alınmıştı.

Genel anlamıyla devlet, seküler ilkelere dayanabildiği gibi teokratik ilkelere de dayanabilir, geleneksel veya modern devlet de olabilir.

Devlet konusundaki görüşleri ne kadar farklılık gösterirse göstersin, söz konusu
dört görüş de devletsiz olunamayacağını, devletin sosyal ve politik düzenin tesisi ve bekası için gerekli olduğunu kabul eder. Bütün bu ideolojilerden, devlete bütünüyle karşı çıkma noktasında ayrılan bir görüş vardır. O da anarşizmdir. Anarşizm, aslında yekpare veya monolotik bir görüş ya da ideoloji değildir. Onun içinde, farklı anarşizmlerden söz etmek mümkündür.

Demokrasinin, halkın gerçek çıkarlarına hizmet etme ölçütü üzerinden gündeme gelen diğer türü ise halk demokrasisidir. Bu tür bir demokrasi, Sovyet modelindeki komünist rejimlerden türetilmiştir. Bu yüzden o, Marksist gelenekten çıkan bütün demokrasi modellerini, söz gelimi sosyal ya da sosyalist demokrasiyi veya proleter demokrasisini de kapsayacak şekilde kullanılır.

Toplumsal ve politik analiz ile değerlemenin amaçları açısından gerçekten önemli olanın birey ya da kişi olduğunu savunan liberalizm açısından, bir kültürün, dil, cemaat ya da ulusun kaderi ve istikbaliyle ilgilenmek kadar doğal ve gerekli bir şey olamaz. Bununla
birlikte, bu ilgi ikincil olup esas değerli olan birey ve bireyin hazları ve acıları, tercihleri ve özlemleri, gelişimi ve bekasıdır.

Metafizik, varlığın neden meydana geldiğini sorar, gerçekten var olanın ne olduğunu belirlemeye çalışır. Bu sorgulama ve belirleme, aynıyla siyaset felsefesinin kendisi veya onun metafiziksel boyutu için de söz konusu olur. Bu açıdan bakıldığında, siyaset filozoflarının bireyin statüsü veya politik açıdan gerçekten var olanın birey mi yoksa grup, cemaat veya topluluk mu olduğu konusunda birbirlerinden ayrıldıklarını söylemek doğru olur.

Liberalizmin karşısında, onun değer sistemi ve politik analizin merkezine bireyi
koyduğu yerde, cemaat ya da topluluğu koyan komünoteryanizm bulunur. Sadece bireysel özgürlüğü korumayı ve kollamayı gözeten bir toplumda yok olup gittiklerine inandığı, kültürel veya ulusal değerler benzeri kolektif bir doğaya sahip değerlerle amaçların önemini büyük bir güçle vurgulayan siyaset felsefesi veya toplum teorisi olarak komünoteryanizm 1980 ve 1990’larda ortaya çıkmıştır. Onun biri negatif diğeri pozitif olmak üzere iki boyutu olduğu kabul edilir.

Siyaset felsefesinin epistemoloji ve metodolojiyle de yakın bir ilişkisi vardır; yani
onun metafiziksel olduğu kadar epistemolojik bir boyutu da bulunmaktadır. Siyaset felsefesiyle epistemoloji arasındaki en önemli temas noktası, aklın toplumsal meselelerde ve politik hayattaki rolüyle ilgili olmak durumundadır.

Muhafazakârlığın temelinde, ampirik ve kuşkucu bir tavır bulunur. O, soyut fikirlerden ziyade denenmiş ve test edilmiş düzenlemelere inanırken bireylerin içinde üyesi oldukları toplum ve toplumların da tarih tarafından biçimlenmeleri olgusuna özel bir önem atfeder. Bu açıdan bakıldığında insan doğasındaki çatlakların bilincinde olup onun gerçek iyiyi hayata geçirme potansiyeli konusunda şüpheleri bulunan muhafazakârlık, uygarlaşmış hayatın düzen ve geleneğe olan ihtiyacına vurgu yapar.