FELSEFE

Demokrasiyi belirleyen ilkeler arasında sınırlılık ilkesi yer almamaktadır.

Birey yerine cemaati ya da topluluğu temel alan komünoteryanizm, bu çerçevede evrenselliği değil yerelliği temsil etmektedir.

Muhafazakar düşünce, siyaset felsefesinin temelini özgürlük, eşitlik ve adalet gibi soyut ilkelerden ziyade tecrübe ve tarihte görür.

Hobbes, Locke, Rousseau ve Rawls toplum sözleşmesi teorisyenleridir. Muhafazakar düşüncenin diğer önemli teorisyenleri arasında Alexis de Tocqueville, Joseph de Maistre, Hegel, S. T. Coleridge, William Wordsworth, Friedrich Novalis ve Michael Oakeshott sayılabilir.

Buna göre siyaset felsefesi; devleti, siyasal iktidarı, iktidarın meşruiyetini, yönetim biçimlerini, birey-devlet ilişkilerini ele alır.

Siyaset felsefesinin konu ve problemleri lokal ve evrensel problemler olarak ikiye ayrılır.Siyaset felsefesinin konu ve problemleri, ikinci bir ana sınıflama üzerinden de ortaya konabilir. Bu sınıflama siyaset felsefesinin problemlerini bu kez, kavramsal problemler ile normatif problemler olarak ikiye ayırır.

Ahlak ile siyaset arasında kurulan yakın ilişki, sadece Platon ve Aristoteles için değil, Farabi ve Aziz Augustinus (354-430) için de geçerliydi. Gelgelelim bu, modern dönemde ahlak ile siyaseti kesin çizgilerle birbirinden ayıran Machiavelli (1469-1527)’den ve yurttaşları kendi iyi hayatlarını belirleme noktasında bütünüyle özgür bırakan liberalizmden sonra hiçbir şekilde söz konusu olamazdı.

Siyaset felsefesinin problemlerinin, bu sınıflama bağlamında ikinci kategorisi normatif problemlerden oluşur. Normatif problemler, siyaset filozofunun “En iyi yönetim biçimi nedir?”, “Sosyal adalete ulaşmak için hangi ilkelerin benimsenmesi gerekir?”, “Toplumsal istikrarı temin etme sürecinde hukukun rolü ve kapsamı ne olmalıdır?” benzeri normatif soruları yanıtlamasını mümkün k›lacak temel ilkeleri ortaya koyup savunmasını gerektirir.

Devletin temel özellikleri arasında, belli bir coğrafya üzerinde mutlak bir egemenliğe sahip olan, otoritesini bir meşruiyet zemininde güç kullanımı yoluyla tesis eden kurumsal örgüt olma özelliği bulunur.

Rawls politik otoriteyi en temel şey, en öncelikli değer olduğuna inandığı adalet üzerinden meşrulaştırır.

Kropotkin’e göre, devletin insanoğlunun bu en temel doğa yasasına uymasını engellediği için, yıkılması gerekir.

Komünoteryanizm, değer sistemi ve politik analizin merkezine bireyi değil, cemaat ya da topluluğu koyar.

Devleti, Hobbes’un güvenlik, Locke’un özgürlük ve Rousseau’nun eşitlik zemini üzerinde meşrulaştırma yönüne gittiği yerde, Rawls devleti veya politik otoriteyi en temel şey, en öncelikli değer olduğuna inandığı adalet üzerinden meşrulaştırır.

Muhafazakârlık beşeri ve politik meselelerin çözümünde, insan aklının gücüne kuşkuyla bakan bir yaklaşımdır. Gerçekten de muhafazakârlığın temelinde, ampirik ve kuşkucu bir tavır bulunur. O, soyut fikirlerden ziyade denenmiş ve test edilmiş düzenlemelere inanırken bireylerin içinde üyesi oldukları toplum ve toplumların da tarih tarafından biçimlenmeleri olgusuna özel bir önem atfeder.

Liberalizm, devletin bireylerin kendi yaşam planlarını oluşturdukları alanın dışında kalması gerektiğini ifade eder. “Liberal yansızlık ilkesi” olarak geçen bu ilkeye göre, devlet özel alana karışmamalı ve toplum içinde var olan çeşitli dinî, kültürel ve etnik gruplara karşı yansız davranmalıdır.

Siyaset felsefesi, felsefenin siyaseti, politik hayatı oluşturan kurumları konu alan, politik toplumları inceleyen disiplinidir.

Modern dönemde ahlak ile siyaseti kesin çizgilerle birbirinden ayıran Machiavelli

Siyaset felsefesinin geçmişten günümüze Platon, Aristoteles, Hobbes, Rousseau, Locke, Hegel, Mill, Hayek gibi filozoflar tarafından ele alınan problemlerinin, öncelikle kavramsal problemler olduğu söylenebilir.

Devletin temel özellikleri arasında, belli bir coğrafya üzerinde mutlak bir egemenliğe sahip olan, otoritesini bir meşruiyet zemininde güç kullanımı yoluyla tesis eden kurumsal örgüt olma özelliği bulunur.

Toplum sözleşmesi, kolektif düzenin onun bir parçası olan bireyler arasında yapılmış, hemen tamamıyla iradi olan bir sözleşme veya anlaşmaya dayandığını, politik otoritenin bireylerin rızasının bir sonucu olduğunu dile getiren bir kavramsal modeli ifade eder.