EPİSTEMOLOJİ

Zihnin boş bir levha olduğunu imleyen tabular asa kavramı ünlü düşünür John Locke’a aittir. Ve Locke literatürde bu kavramla bilinmektedir.

Locke hem ahlaki boyutta hem de kuramsal düzeyde doğuştan ideaların kesinliğini savlamaz. Ona göre bilgi tümüyle deneyim alanına ait olduğu için, doğuştan gelen sezgisel bilgi yerine birikimsel bilginin deneyimciliği ön plandadır.

Niteliklerin tanrısal bir kesinlik arz etmezler. Aksine Locke’un görüşleriyle beraber bilgiye dair daha mütevazı ve esnek bir yaklaşım baş göstermiştir. Niteliklerin deneyimcilik ile aldığı yönler tanrısal değil, insan deneyimi ile belirlenen deneyimsellikler gerektirir.

D. Hume’un gözlemlenen düzenlilikler ve tümevarımsal çıkarımlar konusunda ortaya koyduğu düşünceler bahsi edilen büyük düşünce kopuşlarına neden olmuştur.

Hume’un deneyimciliğinin ontolojik anlamda oldukça şüpheci bir sonuç doğurduğu açıktır. Bu anlamda metafizik bilginin olanaklılığı değil, aksine olanaksızlığı öne sürülmektedir.

“Var olmak, algılanmaktır”. (Latince İiade edersek, esse est percipi.), Berkeley’in sözüdür.

İçine ideanın ve düşünsel unsurların girmediği teze dayanan bu görüşe ideacılık denilir. Ve Berkeley tarafından savlanmıştır.

Deneyimcilik tamamen maddenin ve varlığın kendisini sorgulamış bir metafizik alan değil, maddenin ve deneyimin bilgisine odaklanan ve o bilgiye ulaşma yollarını arayan bir alan olarak değerlendirilmelidir.

Modern Dönem’de deneyimciliği net bir şekilde ifade eden ilk düşünür olan John Locke’tur.

‘‘Tabula rasa’’ deyimi Latince “boş levha” anlamına gelir ve bu kavram John Locke’dan bulunmuştur.

Deneyimcilere göre bilginin tek kaynağı duyu verileri ve algılarlardır. Sezgiler soyuttur. O yüzden beş duyu organıyla algılanamazdar.

İnsan zihni mantıksal doğruları öğrenme yeteneğine sahiptir.

İkincil nitelikler ise nesnelerin birincil nitelikleri nedeniyle bizim zihnimizde oluşan etkilerdir.

Birincil nitelikler, maddesel gerçeklik içinde yer alan ve bizim zihnimizde de temsil edilebilen özelliklerdir. İkincil nitelikler ise nesnelerin birincil nitelikleri nedeniyle bizim zihnimizde oluşan etkilerdir. Örnek vermek gerekirse, renkler ve kokular bu sınıfa giren özelliklerdir. Renk ve koku gibi ikincil nitelikler, varlıklarını “nesnel” olan birincil niteliklere borçlu olsalar da, kendileri aslında o nesnelerin içinde değillerdir.

Yukarıda yer alan ifade Davis Huma’a aitir.

Berkeley’in görüşü ilginç bazı noktalara işaret eder. Ona göre, bir idea, yalnızca bir ideaya benzeyebilir; idea zihinsellikten arınmış maddeyi temsil edemez. Düşünce, içinde düşünsel unsurlar olmayan varlığı (maddeyi) kavrayamaz. Bizim nesne olarak tanımladığımız ve kavradığımız bir şeyin, hiç kimse onu algılamasa da “algılandığı hâliyle var olacağını” düşünmek gerekçelendirilmesi olanaksız bir fikirdir. Berkeley’in meşhur ifadesiyle söylersek, “Var olmak, algılanmaktır”. (Latince ifade edersek, esse est percipi.).

İnsanın bilgisel dünyası iki tür bilgiyle sınırlanmak durumundadır. İlk olarak, olgusal bilgiler bizim algı ve gözlem yoluyla edinebileceğimiz bilgisel durumlardır. Dünya bilgimizin çoğu bu tür bilgilerden oluşur. İkinci olarak ise, bu bilgi parçaları veya idealar arasındaki ilişkilerin sonucunda ortaya çıkan biçimsel bilgiler vardır. Mantık ve geometrinin sunduğu bilgiler bu türe girerler. Ancak bu türlerin dışına çıkan, yani deneyim boyutunu aşan bilgi iddiaları tamamen boş ve anlamsızdır. Dahası, felsefecilerin tarih boyunca gerçekliğe ilişkin sunduğu çeşitli görüşler de, bu anlamda, bütünüyle değersiz tasarımlardır.

‘‘Tabula rasa’’ deyimi Latince “boş levha” anlamına gelir ve bu kavram John Locke’dan bulunmuştur.

Bir cümleyle ifade etmek gerekirse, bilgimizin tek kaynağının duyu verileri ve algılar olduğunu savlayan epistemolojik görüşe deneyimcilik adı verilir. “Duyu verisi” ve “algı” arasındaki fark, bu bilişsel durumların karmaşıklık düzeyi ile ilgilidir.

İngilizcede günlük dilde de kullanılan ve ‘empiricism’ ile aynı kökten gelen bir diğer kelime de ‘empirical’dır. “Deneyimsel” gibi bir anlama gelebilecek bu kelime İngilizcede insanlar için bir sıfat olarak kullanıldığı zaman “ayakları yere basan”, “desteksiz iddialara kulak asmayan”, “yalnızca gördüğüne inanan”, “gereksiz spekülasyonlara veya soyutlamalara prim vermeyen” gibi anlamlara gelmektedir.