EKOLOJİ VE ÇEVRE BİLGİSİ

Bölgelere göre incelendiğinde, Türkiye toplam çayır ve mera varlığının % 54’nün Doğu Anadolu Bölgesi’nde, % 5-14’ünün sahil kuşağında olduğu belirtilmektedir.

Çimlenme, büyüme ve üreme olaylarının gerçekleşmesine yerleşme denir.

Likenler, mantarlar ile alglerin birleşerek morfolojik ve fizyolojik bir bütün halinde meydana getirdikleri simbiyotik birliklerdir. Görünüm ve yaşam biçimi bakımından kendilerini oluşturan alg ve mantarlardan tamamen ayrı bir yapı göstermektedirler.

Sığ göller, bataklıklar, havuzlar veya herhangi bir sucul ortamda başlayan süksesyonun safhalarına hidroser adı verilmektedir.

Yüzme evresi; derinliğin yaklaşık 20 cm’lere kadar azaldığı yerlerde nilüfer (Nymphaea sp.), su sümbülü (Eichhornia sp.), su mercimeği (Lemna sp.) gibi yüzen bitkilerin alana yerleşerek öncü türlerin yerini alma evresidir.

Ekolojide kullanılan ekolojik piramit ya da enerji piramidi kavramının ilk basamağını üreticiler (yeşil bitkiler, bazı bakteriler ve protistler) yani ototrof canlılar oluşturmaktadır ve bu canlılar güneş enerjisini fotosentez yolu ile kimyasal enerjiye çevirerek depolamaktadır. Diğer canlıların yaşamları bu bitkilere bağlı olduğundan en geniş basamağı oluşturmak zorundadırlar.

Biçenekler, ilkbahar mevsiminde otlatmadan sonra tekrar büyüyerek biçilen çayırlardır.

Alp meraları, dağlık bölgelerde orman sınırlarının üzerinde gelişen meralardır.

Çayırlar taban suyunun yüksek olduğu nemli alanlar, meralar ise taban suyunun 
derin olduğu kurak alanlardır.

Genellikle meranın bir mevsimde ürettiği bitkinin % 60’ından fazlasının hayvanlar tarafından tüketildiği bir otlatma derecesi olarak kabul edilmektedir.

Meralarda ekolojik şartlarda devamlılığın sağlanmasına mera sağlığı, ideal olan bitki örtüsüne göre vejetasyonun mevcut haline ise mera durumu denilmektedir. Mera ıslah ve amenajmanı çalışmalarının sağlıklı bir şekilde uygulanabilmesi için mera durumunun ve sağlığının iyi bilinmesi gerekmektedir.

Bitki toplulukları­nın düzenli bir biçimde birbirini takip ederek mevcut alanı kaplamasına sıralı değişim ya da süksesyon denir.

Çayır ve mera ekosistemlerinin belli başlı ögeleri şu şekilde sıralanabilir;
• Abiyotik (cansız) maddeler; toprak, su, kaya, çevrede bulunan temel organik ve
inorganik bileşikler,
• Üreticiler, ototrof organizmalar; fotosentez yapan yeşil bitkiler,
• Tüketiciler, heterotrof organizmalar; diğer canlılarla beslenenler,
• Ayrıştırıcılar; genelde bakteri ve mantarlar olup ölü protoplazmik kompleks bileşikleri
daha basitlerine parçalayanlar.

Yakma,Yabancı bitki istilası,Aşırı otlatma,Kuraklık,Erken Otlatma,Kontrolsüz Otlatma

Dağ çayırları: Dağlık meralarda çok küçük alanlarda ya da bölge koşullarına göre daha
geniş alanlarda biçilecek ölçüde bitki örtüsünün geliştiği çayırlardır.

Alp meraları: Dağlık bölgelerde orman sınırlarının üzerinde gelişen meralardır.

Bitkilerin sap, yaprak, çiçek gibi organlarının toprağa olan iz düşümüne yaprakla kaplama adı verilmektedir.

Aşırı Otlatma: Genellikle meranın bir mevsimde ürettiği bitkinin % 60’ından fazlasının
hayvanlar tarafından tüketildiği bir otlatma derecesi olarak kabul edilmektedir.

Mera ıslah metotları içerisinde; otlatmanın kontrol altına alınması
(otlatma zamanı, aralığı, kapasitesi ve vejetasyon tipine uygun hayvanların seçimi),
aşılama (suni tohumlama, tür seçimi, ekim zamanı ve ekim şekli), gübreleme, yabani
otlarla mücadele, erozyonla mücadele (teraslama, karık açma, derin yırtma, rüzgâr perdeleri,
drenaj) yer almaktadır.

Kurakçıl bitki gelişimi; liken, yosun, otsu ve doruk bitki örtüsü olarak birbirinden kolayca
ayrılan safhalardan meydana gelmektedir.