EĞİTİM BİLİMİNE GİRİŞ

Esasicilik

Aristoteles

Değer

Öğrenmede kalıcılığı sağlamak için de uygulama çalışmaları yapmak zorunludur.

Pragmatism- İlerlemecilik

Öğretim Birliği

Bununla birlikte felsefenin uğraş alanlarını şu başlıklar altında ele almak olanaklıdır: Varlık Öğretisi (Ontology), Bilgi Öğretisi (Epistemology), Değer Öğretisi (Axiology) ve Mantık (Logic). Bu nedenle doğru cevap "A" dır.

Felsefenin ne olduğunu anlatabilmek için  tek bir tanımla yetinmemek gerekir. Bu nedenle,   "Felsefenin ne olduğunu anlatabilmek için tek  bir tanım yeterlidir"  ifadesi, doğru olmayan bir ifadedir.

Doğru seçenek  "C" dir.

Bu kavramı ilk kez ortaya atan eski Yunan filozofu Aristotelestir (M.Ö. 384-322). bu nedenle doğru cevap "C" dir.

Felsefe, bilimsel yöntemle (gözlem ya da akıl yürütme yoluyla) çözülemeyen, bunun yanı sıra niteliği yönünden akılcı çözümlemeye elverişli olan sorunları ele alıp irdeler. Kısaca felsefenin, evrendeki her şeyin genel ve sistemli bir biçimde incelenmesi ve yorumlanmasına çalışan bir düşünce sistemi olduğunu vurgulamak gerekir. Bu nedenle bir bilimsel veri üretmez. Doğru cevap D seçeneğidir.

Ontoloji, varlıkların nedeni kaynağı, niteliği bu evrendeki yeri ilişkileri konusunda sorular sorar. Bu nedenle, ruh ve beden arasındaki ilişki nedir sorusunu ontoloji sorar.

Yararcılığa göre eğitim (Pragmatism) insanı geliştirmeye yarayan bir süreçtir ve okul ise toplum yaşamının küçük bir örneğidir. İyi bir eğitim programı, öğrencilerin yaşantı ve ilgilerine cevap vermelidir. Eğitim programında amaçlar, esnektir ve süreç içinde değişmeye açıktır. Yaparak yaşayarak öğrenme deneyimleyerek öğrenme temel alınır. İnsanın varoluşunu gerçekleştirmek ise daha çok varoluşçuluk akımının eğitime bakışıdır. Doğru cevap B seçeneğidir.

Ülkücülük akımı, mutlak gerçeğin fiziksel olmaktan çok ruhsal olduğunu savunur. Bu görüşe göre insan, ruhsal bir nesnedir ve insanın yaşamdaki başlıca amacı kendi doğasını anlatmak, göstermektir. Genelde bu görüşü savunan düşünürler, gerçeğe ulaşmak için gözlem ve deneye dayanan bilimsel yöntemi izlemekten çok, sezgiye ve düşünceye dayalı bir yolu izlemenin daha doğru olacağını ileri sürerler. III ve V. önermenin olduğu cümlelerin bulunduğu E seçeneği doğrudur.

Yeniden yapılanmacılık kaynağını yararcılıktan alır. Bu nedenle, doğru cevap C seçeneğidir.

Esasicilik, daimicilikle kısmen benzeşen geleneksel yöntemler ile kültürün aktarımını, önceden benimsenmemiş inançların korunmasını ve sürdürülmesini vurgular. Bu nedenle uygulamalı eğitim daha çok pragmatizme dayalı ilerlemecilik ve yeniden yapılanmacılık eğitim felsefesine aittir. Doğru cevap E şıkkıdır.

İlerlemeciliğe göre eğitim, öğrenci odaklı öğrenmeye, sorun çözmeye ve yaşantılar yoluyla öğrenmeye önem veren; sürekli değişme ve gelişmeyi temel alan ve gelişime dayalı bir toplum yapısını savunur. Bu nedenle Öğrencilerin birlikte kitap toplama kampanyası yapması ilerlemeclik akımına bir örnek verilebilir. Doğru cevap A şıkkıdır.

Temeli yararcı felsefeye dayandığından ilerlemecilik akımının devamı olarak görülür. Bu nedenle ilerlemeciliğin benimsediği ilkeleri genelde tümüyle destekler. Bu akıma göre, eğitimin amacı, toplumsal bir reform programı uygulamaya koyarak toplumu geliştirmek olmalıdır, okul ve sınıf ortamı demokratik olmalı; her türlü görüş, düşünce ve savlar eğitim ortamına getirilip tartışılabilmelidir; Uygulamalara yer veren bir eğitim yoluyla, kalıcı bir öğrenmenin gerçekleştirilmesine özen gösterilmelidir; Öğrencilerin etkin biçimde katılacağı bir eğitim ortamında, yeni öğretme öğrenme stratejileri, yeni yöntem ve teknikler geliştirilerek uygulanmalıdır. Doğru cevap yeniden yapılanmacılıktır.

Osmanlı döneminde öğrencilerin pasif, öğretmen etkin olarak şimdiye kadar bilinen gerçeklerin ve kültürün benimsetilmesi üzerine kurulu bir eğitim uygulaması var olan eğitim felsefesi esasicilik eğitim felsefesine uygundur. Doğru seçenek B şıkkıdır.

Türkiye Cumhuriyeti tarihinde ulusal eğitim felsefesi genelde yararcılık felsefi akımını temel almış olan ilerlemecilik eğitim felsefesine dayanmıştır. Doğru cevap D şıkkıdır.

Bunlar “Ülkücülük (İdealizm), Gerçekçilik (Realism), Yararcılık (Pragmatism) ve
Varoluşçuluk (Existentialism)” adlarıyla anılır.