Malezya, Endonezya, Tayland ve Vietnam Mutfakları

Malezya, komşu ülkelerle birlikte işgal eden ülkelerin mutfak kültürlerinden de etkilenmiştir. Domuz etinin inanış gereği yasak olduğu ülkede, koyun, tavuk ve sığır eti ile birlikte deniz ürünlerinden de geniş alanda yararlanılmaktadır. Üç öğün yemek alışkanlığı bulunan ülkede en önemli yemek “Satay” olarak bilinmektedir.

Pirinç Malezya mutfağında da temel üründür. Kullanılan malzemeler ve pişirme teknikleri açısından Malay, Hint, Çin ve Nyonya mutfakları olarak dört farklı geleneksel mutfak özelliğine sahiptir.

Endonezya farklı baharatlar ülkesi olarak da dünya literatüründe yerini almıştır. Kokulu çay en beğenilen içecektir.

Vietnam, kokulu otların, taze sebzelerin ve farklı baharatların ülkesidir. Kahvaltıda bile vazgeçilmez olan Pho çorbası her yemeğin olmazsa olmazıdır.

Malezya, 13. yüzyıla kadar 500 yıl süreyle Malezya, Srivicala Hindu ve Buddha’cı krallığının bir parçası olarak Sumatra’dan yönetilmiştir.

Endonezya eski çağlardan beri üzerinde bulunduğu adaların deniz ticaretinde önemi çok büyük olmuştur. Bu sebepten, halk genellikle denizci veya tüccar olarak çalışmıştır.

On ikinci ve on beşinci asırlarda Hindistan ve Malezya’dan ticaret için buraya gelen Müslüman tacirler İslâmiyet’in yayılmasına vesile olmuşlardır. Halk İslamiyet’i hiçbir zorlama olmaksızın kabul edip benimsemiştir. Bundan dolayı da İslâmiyet, Endonezya’da süratle yayılmıştır.

Güneydoğu Asya ülkelerinden biri olan Malezya, kuzeyden Tayland, Güney Çin Denizi
ve Brunei, doğudan Selebes Gölü, güneyden Endonezya, Singapur ve Malakka Boğazı,
batıdan Hint Okyanusu’yla bitişik olan Andaman Denizi’yle çevrilidir.

Akarsu bakımından oldukça zengindir. En önemli akarsuları Rejang, Kelantan, Sai Perak ve Sai Rompın ırmaklarıdır.

Vietnam dağlık bir ülkedir. Song-Koi ve Mekong deltaları önemli alçak düzlükleridir. Kıyı ovaları doğuda yer alır. Geri kalan toprakların büyük bir bölümünü ormanlık, dağlık bölge kaplar. Başlıca ürünleri; pirinç, manyok, kocadarı, mısır, kahve, çay, kauçuk, el işleridir.

Pişirme yöntemleri Tayland’a benzer. Köri ve hindistancevizi soslu yemekler hâkimdir. Kızgın yağda hazırlama ve buharda pişirme teknikleri yaygındır.

Çinli tüccarlar ve göçmenler ise Endonezya’ya soya fasulyesi, erişte ve kızartma tekniğini getirmiştir.

Tayland’da en iyi bilinen pirinç uzun taneye sahip pirinçtir. Hoş kokulu, yasemin olarak da bilinen bu ürün Tayland’da yetişmekte ve ihraç edilmektedir.

Pişmiş etler taze sebzelerle servis edilir (Albala, 2011; 278). Balık sosları, karides ezmesi, soya sosu, pirinç, taze baharatlar, meyveler ve sebzeler Vietnam mutfağının ana bileşenleridir. Reçetelerin en sık başvurulan tatlandırıcıları arasında limon otu, nane, Vietnam nanesi, kişniş ve fesleğen yaprakları ilk sıralarda yer alır.

Nem (şehriye, yumurta ve mantarla karıştırılan domuz eti, pirinç yaprağına sarılır ve kızartılarak, sıcak servis edilir) ve Banh Chung (tatlı pirinç, domuz eti ve soğanlar
geniş yapraklara sarılır ve pişirilir. 

Hindistan cevizinin sütü çıkarıldıktan sonra geriye kalan ampas kelapa kısmı hem tatlı hem de Urap gibi yemeklerin yapımında kullanılabilir. Urap gado-gado’ya benzer olup tek farkı gado-gado’da yer fıstığı sosu kullanılırken urap’da hindistancevizi kullanılmasıd

Geleneksel Tayland mutfağında kullanılan pişirme teknikleri arasında ağır ateşte pişirme, ızgara ve fırında pişirme teknikleri yer almaktadır.

Mee rebus, eriştenin sığır eti, tavuk eti ya da karides ve soya peyniri küpleriyle acı kahverengi bir sostaki birleşimidir.

Malezya’da çay tüketilen içeceklerin başındadır ve farklı hoş kokular ile tatlı olarak sunulur. Bu ülkede ayrıca soğuk taze meyve suları tüketimi de yaygındır. “Cendol” adı verilen hindistan cevizi suyu, tıraşlanmış buz ve kahverengi şeker şurubu ile hazırlanan tatlı da sıcak ve nemli günlerde serinlemek için bir alternatif olarak ortaya çıkmaktadır.

Vietnam’ın önemli yemekleri olan, ‘bún riêu’, ‘bánh cun’, ‘heop’ kuzeyden çıkıp göçlerle Orta ve Güney Vietnam’a taşınmıştır.