DIŞ TİCARETTE GİRİŞİMCİLİK

Dış ticaret politikası, hükümetlerin ülke ticaretini sınırlandırmak ya da özendirmek amacıyla yaptığı düzenlemeleri konu almaktadır. Diğer bir ifadeyle, dış ticaret politikası, ülkenin dış ticaretini belirlenen hedefler doğrultusunda düzenlemek amacıyla alınan önlemler bütünü şeklinde de tanımlanabilir.

Dış ticaret politikasının, bir ülkenin dış ticaretinin hacmini, bileşimini ve yönünü etkilemeye yönelik her türlü müdahaleyi ifade ettiği düşünülürse “dış ticaretin yönü” denildiğinde ülkenin hangi ülke ve ülke gruplarıyla ticaret yaptığı ve izlenen politikalarda bunu değiştirme yönünde bir müdahale olup olmadığı önem kazanmaktadır.

Girişimcilikle ilgili olarak genel anlamda üretimi organize etme ve sağlama, ürün çeşitliliği sağlama, istihdam yaratma, yeni pazarlar ve yeni satış yöntemleri sağlama ve sermaye birikimi sağlama üzerine kurulu bir yapı olduğunu söyleyebiliriz.

Risk sermayesi yüksek kazanç arayan yatırımcılar ile yüksek teknolojiye dayalı yatırım tasarlayan mucitler arasında bir köprü kurmakta, yeni fikirlerin ticari yaşama geçmesine olanak sağlamaktadır. Diğer bir deyişle risk sermayesi, yeni fikirler ve teknolojiler üreten, yetenekli ve bilgili girişimcilere, projelerini gerçeğe dönüştürmek için gerekli kaynağı sağlayan alternatif bir finansman yöntemidir.

İlk risk sermaye şirketi, 1957 yılında ABD’de Harward Üniversitesinden Doriof ’un girişimiyle kurulmuştur.

Teknopark; bir üniversite veya yükseköğrenim kurumu ya da bir araştırma merkezi ile resmî ilişkiler kurmuş, içinde teknoloji kökenli firma ve işletmelerin oluşmasını özendirecek ve büyüyüp gelişmesine destek verecek biçimde tasarlanmış, yönetiminin ilgili firmalara teknoloji ve işletmecilik becerilerinin transferi konusunda etkin uğraş verdiği, bir girişim olarak tanımlanır.

Risk sermayesi şirketleri şu riskleri üstlenmek durumundadır:

Teknolojik Risk: Şirketin araştırma geliştirme çalışmalarında yeterli teknolojik deneyime sahip olmaması veya fonun bu aşamayı kapsayacak yeterlilikte olmamasından kaynaklanan risktir.

Yönetim Riski: Yatırım yapılan şirket yönetiminin, yönetim işlevlerini yerine getirme yeteneğinden yoksun olabilme riskidir.

Finansman Riski: Üretim aşamasında, ürünü pazara taşıyacak ek finansmanın sağlanamama riskidir.

Üretim Riski: Kullanılan teknolojinin büyük ölçekli üretime elverişli olmaması riskidir. Aynı risk, üretilecek örnek ürünün pazarlanabilir bir ürüne dönüşememe durumunda da söz konusudur.

Pazarlama Riski: Ürünün pazarlanması aşamasında ortaya çıkabilecek risktir.

Demode Olma Riski: İleri teknoloji içeren ve yaşam dönemi kısa olan ürünlerde, pazar koşullarının ürünün yeterli satış hacmine ulaşmadan ürünü demode olma riskidir.

“Global Development Research Center, Virtual Library on Micro Credit” koordinatörlerinden Hari Srinivas tarafından yapılmış olan sınıflandırmaya göre 14 adet mikro finansman kuruluş modelinden söz edilmektedir.

a) Birlik Modeli,

b) Banka Garantileri Modeli

c) Topluluk Bankası Modeli

d) Kooperatif Modeli

e) Kredi Birlikleri Modeli

f) Grameen Tipi Kuruluş Modeli

g) Grup Modeli

h) Bireysel Model

i) Aracı Kuruluş Modeli

j) Sivil Toplum Örgütleri Modeli

k) Grup Baskısı Modeli

l) Dönen Tasarruflar ve Kredi Kurumları Modeli

m) Küçük İşyeri Modeli

n) Köy Bankacılığı Modeli

Kurumsal girişimcilik, mevcut işletmelerin çeşitli sebeplerden dolayı, büyüme, güçlenme, performans artırma, yeni pazarlara açılma, mevcut ya da potansiyel pazarlara yeni ürünler sunma gibi amaçları dolayısıyla, rekabet avantajı kazanmak ve yaşamlarını sürdürebilmelerini sağlayacak ortamları yaratmak anlamına gelmektedir

Kurumsal girişimciliğe etki eden bireysel faktörler: