DİPLOMASİ TARİHİ

Ticari tavizler ülkeler arasındaki çıkarları koruma anlamında kullanılan daha yoğun ve güce başvurulmadan kullanılan araçlardan birisi sayılamaz, çünkü burada "güç gösterisi" yerine olumlu uçta yer alan "taviz" söz konusudur.

Yapılacak olan "müzakere" öncesi mutlaka alınması gereken önlemler ve hazırlıklarla beraber(yer, zaman, müzakere konusu, gündem vs.), arabulucuların kimler olacağı konusunda bir seçim yapılması söz konusu değildir.

Müzakere içinde yer alan arabulucunun ona verilen karşılıklı mesajlar dışında başka bir konu iletmesi, konuya dahil olması, ya da taraf tutması mümkün değildir, çünkü bu müzakere ruhuna aykırı düşer.

Ülkeler arasındaki diplomatik ilişkilerde herhangi bir konu hakkındaki yazılı mutabakatlar arasında yer alan sözleşme, nota değişimi gibi unsurların arasında "bağlayıcılık" gibi bir öge yer almaz.

Uluslararası anlaşmaların onaylanmasına yönelik anayasa maddeleri 90. madde ile 104. maddelerdir

Ülke heyetleri arasında yapılacak olan müzakerelere atfen hazırlanan ve müzakere esnasında izlenecek yolu tarif eden belgelere"müzakere talimatı" denir.

Ülkeler arasında ortaya çıkan sorunları aşmada kullanılan ve her iki tarafa da kazandıran yöntem ve izlenecek yol "güven arttırıcı önlemler" olarak da tanımlanabilir, çünkü bu yolla taraflar birbirlerine "iyi niyet" mesajları vermiş olurlar.

Burada aktarılan tüm müzakere türleri daha çok olumlu uçta yer alırken, başarısız bir müzakere sonunda yapılan yeni çalışmalar bu sınıflama içerisinde yer almamaktadır.

17.yüzyıla kadar yapılan uluslararası anlaşmaların çoğu Latince yapılmıştır, çünkü "Latince" o zamanlarda, bugünkü "İngilizce" gibi herkesçe bilinen ve yazı dili olarak kullanılan "ortak" bir dildi.

Ülkeler arası platformlarda ülkelerin ikili, veya çok taraflı müzakerelerde en çok ülkelerin Dış İşleri Bakanlıkları bu temsil görevini üstlenmektedirler.

Bir anlaşmanın uluslar arası hukuka tabi olması için kesinlikle Birleşmiş Milletler Sekretaryası tarafından kaydedilmesi ve yayınlanması gerekiyor ki "uluslararsı" niteliği ve özelliği onaylanmış olsun.

İsviçre, tarihinden gelen yapı ve gelişmeler doğrultusunda uluslar arası anlaşmalar dahilinde daimi tarafsızlık statüsündeki ender ülkelerdendir. Topraklarında hiç bir Dünya Savaşı görmeyen İsviçre, bu doğrultuda tarafsızlık yapısı içerisinde uluslararası camiada bağımsız(neutral) bir ülke olarak siyasi hayatına devam etmektedir.

Taraflar arasında resmi bir iletişim olanağı sağlamak uzlaştırma değildir. Bu daha çok üçüncü bir tarafın, güven duyulduğu için her iki tarafın da onayı ile arabulucu olmasıyla ilgilidir. Önce iletişim sağlanır, sonra uzlaştırma sağlanır.

"İlk senet" diplomatik anlaşma kategorisinde yer almaz.

Hükümetler arasında çeşitli sebeplerden dolayı doğrudan yapılamayan siyasi görüşmeleri yürüten özel kişiler, ya da sivil toplum örgütlerin çalışmalarına, "doğrudan"(birinci kanaldan) değil, "ikinci kanal diplomasisi" denmektedir.

Zorlayıcı olmayan araçların tümü ülkeler arasındaki denge ve işbirliğini korurken, "ambargo" gibi bir araç olumsuz uçta yer almaktadır.

AB müzakere heyetine tabii ki "komisyon başkanı" başkanlık etmektedir.

Dar anlamda bir diplomasi uygulaması olmamakla beraber, özel kişi veya hükümet dışı kuruluşlar tarafından yapılan çalışmalar "ikinci kanal diplomasisi" olarak nitelendirilir.

BM Şartının 33. Maddesinde uyuşmazlığın nasıl giderileceği konusundaki siyasi yollar sayılmıştır ve bu yollar arasında "ambargo" yer almamaktadır.

Ülkeler arasındaki "ekonomik işbirliği" konusu var olan 4 müzakere türlerinden hiçbirisine ait değildir.