DİPLOMASİ TARİHİ

Nispeten daha basit bir görev verilen veya sadece mektup götürmek için yollananlara “Nameres” denildiği bilinmektedir. Doğru cevap A'dır. 

İslam ülkesine girmek isteyen bir kişi veya orduya müsaade, güvence vermek anlamına gelen kavram aman kavramıdır. Doğru yanıt A seçeneğidir.

Osmanlı Devleti’nin çeşitli tarihlerde yabancı devletlere yolladığı elçilerin gönderilme nedenlerinin başlıcaları şu şekilde sıralanabilir: Padişahların tahta çıkışlarını bildirmek, yabancı ülkeler hükümdarlarının taç giyme törenlerinde temsil, anlaşmaların metinlerinin iletilmesi, dostluk ilişkilerinin yeniden kurulması, dostluğu yineleme, ihtilaflı sınır sorununu görüşmek ve ittifak olanağı aramak, savaşı barışla bitirmeyi önermek, hediye iletmek, padişahın veya sadrazamın bir mektubunu götürmek, devlet alacağını istemek, gerçeği yerinde saptamak, başka ülkedeki bilimin gelişme düzeyini incelemek, yabancı devletin talebi. Doğru yanıt E seçeneğidir.

Yabancı ülke hükümdarı veya başbakanına Osmanlı padişahı veya sadrazamı tarafından yazılan mektuplara Name-i Hümayun denir.

Osmanlı Devleti’nin yabancı ülkelere gönderdiği elçilerin görevleri hakkında düzenlemiş oldukları raporlara Sefaretname adı verilir. Doğru yanıt A seçeneğidir.

Yabancı ülkelere üçer yıl süre ile mukim elçiler gönderme kararı III. Selim tarafından alınmıştır.

İlk daimi büyükelçilik Londra'da açılmıştır. Doğru yanıt E seçeneğidir.

III. Selim tarafından atanan ilk daimi büyükelçi Yusuf Agah Efendidir. Doğru yanıt A seçeneğidir.

Osmanlı Devleti'nde Hariciye Bakanı ünvanı alan ilk devlet adamı 1832 yılından beri Reisülküttaplık makamında bulunan Mehmet Akif Efendi'dir. Doğru yanıt C seçeneğidir.

1856 Paris Antlaşması ile Osmanlı Devleti'nin Avrupa devletleri arasında uygulanmakta olan devletler hukukunun bir parçası olduğu kabul ve ilan edilmiştir. Doğru yanıt D seçeneğidir.

III. Selim dönemine kadar Osmanlı diplomasisi bugünkü anlamında bir uluslararası ilişki veya dış politika aracı olarak nitelendirilemez. Dar’ül Harb kavramı çerçevesinde, özellikle Hristiyan Avrupa ülkeleriyle ilişkiler esas itibarıyle savaş biçiminde iken Osmanlı’nın diplomasi aracına gereksinme duymadığı açıktır. İmparatorluğun yükselme döneminde savaşlar kazanıldıkça fethedilen ülkeler ya İmparatorluk topraklarına doğrudan katılır veya yenilen ülkenin hükümdarına, Padişaha biad etmek, tazminat ödemek gibi Osmanlı’ya özgü koşulları dikte edilirdi. Dolayısıyla bir müzakere, eşit şartlarda görüşme, hele hele bir uzlaşı söz konusu değildi. Doğru yanıt E seçeneğidir.