CUMHURİYET DÖNEMİ TÜRK ŞİİRİ

Yaşarken şiirlerini kitaplaştırmamış olan Yahya Kemal Beyatlı’nın şiirlerinin büyük bir bölümü Cumhuriyet’ten sonra dergilerde yayımlanmıştır. Defterlere ya­zılıp dillerde dolaşmış bu şiirler kendisinin ölümünden sonra Kendi Gök Kubbe­mizden (1961), Eski Şiirin Rüzgârıyla (1962), Rübaîler ve Hayyam Rübaîlerini Türk­çe Söyleyiş (1963), Bitmemiş Şiirler (1976) adlarıyla kitap olarak yayımlanmıştır.

Cumhuriyet dönemi şiirinin üzerinde yükseleceği sacayağının üçüncüsü Ah­met Hâşim’dir. Yaşarken Göl Saatleri (1921) ve Piyale (1926) adlarıyla iki şiir kitabı çıkaran şairin bunların dışında kalanlarla birlikte bütün şiirleri daha sonraki yıl­larda birçok defa basılmıştır.

1921-1923 yılları arasında İstanbul’da on beş günde bir olmak üzere 42 sayı olarak yayımlanan Dergâh dergisi Cumhuriyet dönemi Türk şiirinin ilk kuşaklarını et­kileyen bir yayın organıdır.

Orhan Seyfi Orhon (1890-1972), Halit Fahri Ozansoy (1891- 1971), Enis Behiç Koryürek (1892-1949), Yusuf Ziya Ortaç (1895-1967), Faruk Nafiz Çamlıbel (1898-1973) “Hecenin Beş Şairi” veya daha yaygın olarak “Beş Hececiler” adlarıyla anılmaktadırlar.

Adını ilk kez Altın Kitap dergisinde yayınlanan “Musul Akşamları” şiiriyle duyuran Ahmet Hamdi Tanpınar, Dergâh, Milli Mecmua, Hayat, Görüş, Ülkü, Varlık, Oluş, Kültür Haftası ve Aile dergilerinde şiirlerini yayımladı.

Popüler kültürde “Fahriye Abla” şiiriyle tanınıp sevilmiş olan Ahmet Muhip Dıranas, Türk şiirinde hecenin son halkası kabul edilir.

1. Şiirlerinde halk şiiri özellikleri ile birlikte özellikle Fransız sembolistlerinin belirgin bir etkisi vardır.