ÇOCUKTA SANAT EĞİTİMİ VE YARATICILIK

Resim sanatının, özellikle okulöncesi dönemde diğerlerine oranla daha etkili olduğu düşünülmektedir.

Çocuk gelişiminde önemli kuramcılardan biri olan Piagete göre resim, "Simgesel bir oyun" anlamına gerlmektedir.

Aşağıda sıralanan davranışlardan "Gerçekçi resimler yaptırmak", çocuğun duygusal gelişimine zarar verir.

Resmin ön ve arkasını algılayamamak, çocukta "Mekan algısı" yetinin gelişmediğinin bir kanıtı sayılabilir.

"Her çocuk resim yapabilir" yargısı, doğru olarak değerlendirilebilir.

Sanat etkinliklerinde yoğurumsal pratikler, Plastitin malzemesiyle yapılabiilir.

"Çocuk tipleri bakımından bir çocuk tipi diğerine üstün kılınamaz", çocukların artistik tipleri açısından değerlendirildiğinde daha doğru kabul edilebilir.

Çocuğun resimlerinde bir varlığı ya da bir düşünceyi gerçek bir şejkilde ifade etme becerisinden yosun olması onun yerine simgeler kullanması, Sembolik yaklaşımla açıklanmaktadır.

Kırmızıya, çocukların daha çok ilgi duyduğu söylenebilir.

Utku çizmiş olduğu resimlerde mavşi renge ağırlık vermektedir. Mavi rengin insanın üzerindeki etkisi "Sakinlik, dinginlik, su" olarak değerlendirilmektedir.

Çocuğun ilk çizimlerine (karalamalarına) anlam yüklemek oldukça zordur. Çoğu kez ilk çizimler amaçsız ve bilinçdışıdır.

Erken çocukluk döneminde çocuklar perspektif/derinlik
algısını kavrayamazlar. Çocukta perspektif/derinlik ya da varlıklar arasındaki mesafe duygusu onun bilişsel/zihinsel gelişiminin işlevsellik kazanmasıyla eşzamanlı olarak gelişmesiyle paralellik gösterebilir.

Erken çocukluk döneminde çocuklar iki ya da üç boyutlu etkinliklerde oran/büyüklük/küçüklük kavramlarında sorunlar yaşayabilirler.Çocuğun resimlerinde varlıkların oranları görecelidir. Bu nedenle nesneler gerçek boyutlarıyla algılanmaz. Çocukta oran kavramı gelişmediğinden resminin temasını oluşturan figürlerin yapılanma biçimlerinde değişkenlikler görülebilir. Bu durum, çocuk tarafından da pek önemsenmeyebilir. Ancak şema öncesi dönemin sonlarına doğru gerçek oranlar algılanmaya başlanabilir.

Görücü Tipler: Bütünsel bir bakış açısına sahiptirler. Konuları bütünüyle görüp, lekeci bir anlayışla, organize bir şekilde yorumlarlar. Çizimlerinde figürlerin konturlarını önceden belirlerler.

Çocuk resimleri her çocuğun kendini ifade ettiği bir dildir. Dolayısıyla yetenek ile bağlantılı bir olgu değil, kendini hem duyuşşal anlamda ifade etmede hem de zihinsel gelişimin bir göstergesi olmada kullanılan bir ifade biçimidir.

Vurgulamak istedikleri konuları çarpıcı, etkileyici bir karakterde ifade ederler. Önemsedikleri veya istemedikleri figürleri, ya da kişiliklerin özelliklerini mevcut durumlarından daha abartılı olarak (boy hiyerarşisi özelliği) resimlerinde gösterebilirler.

Çocuklar bazı resimleri karikatürize ederek bir çeşit görsel iletişimi kolaylaştırıcı, zenginleştirici esprili figürleri kullanabilirler. Örneğin, gülen bir güneş, papatya ortasında
bir insan yüzü gibi.

Sarı: Enerji ve ışık, depresyon
Mavi: Sakinlik, dinginlik, su, gökyüzü
Kırmızı: Tehlike, şiddet, öfke, tutku, sevgi ve dışavurum
Yeşil: Bahar ve canlılığı, hayatı ve doğayı, çiçekleri simgeler.

Çoğu kez basit geometrik biçimlerden oluşan bu tür çizimler basmakalıp, stereotype olarak da tanımlanır. Burada yetişkinlerin tutumları çok önemlidir. Birçok yetişkin,
çocuğun resim çiziminde pratiklik kazanması, resim çizmeyi daha zevkli ve kolay kavrayabileceğini düşünerek bilinçsiz bir şekilde kopyalamayı teşvik ederler.

Resimleriyle çocuğu tanımak için aşağıdaki sıralama bize
bir ipucu verebilir:
• Çocuğun sanat etkinliği sürecinde uzaktan rahatsız edilmeden izlenmesi/gözlenmesi,
• Çocuğun çizim ve boyamalarındaki dışavurum/yansıtma etkileri,
• Çocuğa ilişkin; öğretmenden, aileden elde edilen bilgilere dayalı olarak oluşturulan kişisel raporlar.