ÇEVRE SORUNLARI VE POLİTİKALARI - Deneme Sınavı - 6

Zirve sonunda iki temel belge ortaya çıkmıştır: Uygulama Planı, Siyasi Bildiri.

Dilma Rousseff, Konferansın kapanış konuşmasında, Rio+20’nin tarihteki en katılımcı konferans ve “demokrasinin küresel ifadesi” olduğunu vurgulamıştır.

Nükleer enerji konusunda bazı güvenlik önlemlerinin öngörüldüğü antlaşma Roma Antlaşmasıdır.

Türkiye özellikle 1970'li yıllardan sonra, çevre alanında gerek uluslararası konferans
ve toplantılara daha sık katılımı ile, gerekse de uluslararası hukuk çerçevesinde
taraf olduğu anlaşma ve sözleşmelerle çevre koruma çalışmaları içinde yer almaya
başlamıştır.

İlk kez resmi olarak uluslararası düzlemde 1987 yılında yayınlanan ortak geleceğimiz raporu ile tartışılmaya başlanmıştır.

Egemenliğin kaynağına göre devletler tarih boyunca değişik işlevler üstlenerek, aşağıdaki yönetim erklerine göre sınıflandırılabilmektedir: Monarşik (Tek erkli) Devlet, Oligarşik (Takım erkli) Devlet, Teokratik (Din erkli) Devlet, Demokratik Devlet ve Sosyalist (Toplumcu) Devlettir.

Çevre yönetimi bileşenleri; yapılar, ölçekler, süreçler, araçlar ve işlevler olarak sıralanabilir.

Çevre yönetiminin temel ilkeleri arasında; halk için çevre eğitimi, kaynak kullanımının azaltılması, doğal varlıklarının korunması, kirlilik önleme vb. sayılabilir.

Toprak bütünlüğüne bağlı olarak siyasal bakımdan örgütlenmiş halk veya halklar topluluğunun oluşturduğu tüzel varlığa devlet denir.

24 Haziran 2018 Cumhurbaşkanlığı Seçimi ile birlikte, Başbakanlık makamı ve teşkilatı kaldırılmış ve böylece Bakanlar Kurulunun, doğal olarak bakanlıkların doğrudan Cumhurbaşkanına bağlı olduğu bir yapılanma tesis edilmiştir.

Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemine göre kanun yapma yetkisi TBMM’ye aittir.

Çevre yönetimi süreci; politika, planlama, yönlendirme, eşgüdüm ve denetleme gibi aşamalardan oluşur.

2003 yılında, “Kamu Yönetiminde Yeniden Yapılanma” çalışmaları kapsamında, “Birleşik Bakanlık” modeline geçilmiş ve “Çevre ve Orman Bakanlığı” kurulmuştur.

Çevre yönetiminin amacının ve konusunun, çevre ve doğal varlıkların yönetilmesi olmadığı kabul edilmelidir.

Devlet, ülke adı verilen belirli bir toprak üzerinde yaşayan insan topluluklarının bir egemenlik anlayışı ve hukuku içinde bir siyasi iktidar altında örgütlenmesidir. Bu tanımdaki unsurlar ise şunlardır: • İnsan Unsuru • Egemenlik Unsuru • Ülke Unsuru

Kazançlı kent olarak adlandırılan kapitalist kentlere profitpolis denir.

İlk iki kalkınma planında çevre sorunlarına ve çözümlerine ilişkin hiçbir politika, hedef veya ilkeye rastlanmadığı belirtilmelidir. Türkiye’de, “Üçüncü Beş Yıllık Kalkınma Planı” ile birlikte (1973-1977), çevre sorunlarına yönelik politika belirleme yönünde ilk adımlar atılırken, çevre örgütlenmesi ve çevre tüzesinin oluşturulması yönünde de tartışmalar başlamıştır.

Başbakanlık Devlet Planlama Teşkilatı’nın kurulduğu 1960’lı yıllarda başlayan, “beş yıllık kalkınma planları” ulusal çevre politikalarının oluşması ve gelişmesi açısından incelenmesi gereken ilk ve temel belgeler olarak görülebilir.

1985 - 1989 dönemini kapsayan “Beşinci Beş Yıllık Kalkınma Planı”nda, kentleşme, sanayileşme ve tarımda modernleşmenin yarattığı çevre sorunlarının çözümünde temel ilkeler ortaya konmuştur.

1960-1970’li yıllarda egemen olan Boru Sonu (End of Pipe) Yaklaşımı olarak bilinen çevre politikasının öne çıkan ilkesi Kirleten Öder kavramıdır. 2000’li yıllarda gündeme gelen Kirlilik Önleme politikaları ise önleyici politikalar olarak tanımlanır.