ÇALIŞMA İLİŞKİLERİ TARİHİ

Türkiye’de “tek parti dönemi” olarak nitelenen 1920-1946 dönemi, çalışma ilişkileri tarihinin
önemli gelişmelere tanıklık eden ve gelecek üzerinde önemli etkileri olan bir dönemidir.

1923 yılı itibariyle GSMH içinde tarımın payı %39,8 iken, sanayinin payı %13,2’dir

Teşvik-i Sanayi Kanunu 1927 yılında çıkmış ve yürürlüğe girmiştir.

1930’lu yılların sonunda ve 1940’lı yılların başında, toplam işçilerin yarıdan fazlası sadece üç ilde yoğunlaşmış durumdadır.

Savaş koşullarında çıkarılan 1940 tarihli Milli Korunma Kanunu (MKK), İK’nun ve diğer bazı yasaların belirli hükümleri yanında, kadın ve çocuk işçilere ilişkin koruyucu bazı düzenlemeleri de askıya almış ve
bu durum kadın ve çocuk istihdamını işverenler açısından daha kârlı hale getirerek, daha geniş ölçüde çalıştırılmaları üzerinde etken olmuştur.

1943 yılı itibariyle kadın işçilerin %69,89’u sadece iki kentte, İstanbul ve İzmir’de çalışmaktadır.

Zaman içerisinde yeni üretim ve hizmet kuruluşları oluşurken, çalışma ilişkileri alanına ilişkin oluşumlar da gözlenmektedir. Çalışma Bakanlığı, İş ve İşçi Bulma Kurumu, İşçi Sigortaları Kurumu ve Emekli Sandığı’nın kuruluşu bunlara örnek olarak verilebilir.

Türkiye’de Türk Vatandaşlarına Tahsis Edilen Sanat ve Hizmetler Hakkında Kanun 1932 yılında çıkmıştır.

Ereğli Kömür Havzası’na İlişkin Yasalar 1921 yılında yürürlüğe girmiştir.

Bu yasayla, hafta tatili 35 saat olarak kabul edilmekte ve daha önce cuma günleri uygulanmakta
olan tatil pazar gününe kaydırılmaktadır. Hafta tatilinin, belirli sınırlamalarla cumartesi günü saat
13’ten itibaren uygulanması öngörülmektedir.

3008 sayılı İş Kanunu

Bireysel iş ilişkileri ağrılıklıdır

151 sayılı Kanun

Liberal ve bireyci bir felsefesi vardır

10.000 ve daha fazla nüfuslu yerleşim birimleri açısından geçerli hale getirilmiştir

Takrir-i Sükun Kanunu

316. ve 317. maddelerinde

275 sayılı TİSGLK

Kadın ve çocuk işçilere

29 Ekim günü