ÇALIŞMA EKONOMİSİ

Hyman, işçi sendikalarının sadece işveren ve çalışanlar arasında değil; işçiler arasında da kazanç ve kayıpları yeniden dağıtan örgütler olduklarını söyler.

Sendika hizmetleri fiyatı; sendika üye aidatı ve bireylerin sendikal faaliyet için harcamayı planladıkları zamanın değeridir.

Hicks modeline gore, işverenin ödeme sınırlarından geçen eğri fedakarlık eğrisi olarak tanımlanmaktadır.

Marksist yaklaşıma gore sendikal hareketin değerlendirilmesinde sayısal ifadelerden çok daha önemli olan, sendikal hareketin iş gücünü harekete geçirebilme kapasitesidir.

Özellikle gelişmiş ülkelerde, II. Dünya Savaşı sonrası başlayıp 1970’lerin ortasındaki küresel krize kadar olan dönem sendikal hareketlerin altın çağı olarak nitelendirilir.

Grev sonucu doğan kayıplar, toplu pazarlıkta işveren için anlaşmamanın maliyetlerinden biridir.

Düşey yapı, işçileri sektor veya işverenlere gore biraraya getiren yapılanmadır.

Neo-klasik yaklaşıma göre sendikalara kendi üyelerinin çıkarlarını koruyarak ve yaptıkları toplu sözleşmelerin sadece üyelerine fayda getirmesi sonucu toplumsal olarak olumsuz sayılan etkilere yol açarlar. Diğer seçeneklerin tam tersi yönündeki bilgiler neo-klasik bakış açısından doğrudur.

Tekel yaklaşımına göre sendikalaşma kaynakları toplumsal olarak etkin kılmaz, tam tersi yanlış dağılımına yol açarak diğer şıklarda belirtilen olumsuzluklara yol açar.

Freeman ve Medoff (FM) bakışına göre sendikalar işçilerin bir grup olarak yönetimle iletişim kurmasını sağlayarak, onları her türlü bireysel tehditten koruyacağını ve böylece daha etkin bir talep ortaya koyabileceklerini savunur.

1970’li yıllardan itibaren emek piyasaları giderek ulus devletlerin tekelci kontrolünden çıkmış ve liberalleşme başlamış, kurallar zayıflamış ve taşeronluk da hız kazanmıştır.

Ulus devletler emeği kontrol etmekten büyük ölçüde uzaklaşmış ve küreselleşen bir dünyada emek giderek uluslara arası boyut alan yoğun bir rekabetin odağı olmuştur.

Yapısalcı ve Marksist iktisatçılara göre küreselleşmeyle birlikte kuralsızlık çoğalmış, düzenlemeler firma bazında olmuş, sosyal refah hedefi zayıflamış, neo-liberal bir etkinlikle çalışanlar daha az korunaklı hale gelmiştir. Sendikalar güçlerini kaybetmiştir.

Bir tarafta işveren ve/veya örgütünün bir tarafta da işçileri temsil eden bir ya da birden fazla işçi örgütü arasında ücret ve diğer çalışma koşullarına ilişkin yapılan görüşmelere toplu pazarlık denir.

Bir pazarlık grubunun kendi içinde yaptığı görüşmelerin ismi örgüt içi pazarlıklardır.

Toplu pazarlık pazarlığa dayanan, toplu yapılan, kanunlara dayanmayan ve dinamik bir süreçtir.

sendikalı olmanın veya herhangi başka bir durumun dezavantajları arasında emeğe nispetle ücret yer alamaz. Diğer durumlar sendikalı olmanın maliyetleri arasında sayılmıştır.

Endüstriyel ilişkiler sistemi, emek piyasasının piyasa güçleri, devlet ve toplu pazarlık sisteminin bir tür bileşimi tarafından düzenlenmesi olarak tanımlanabilir.

Demokratik temsil fonksiyonu emeğin işyeri düzeyinde çalışma koşulları ve toplumsal düzeyde de ekonomik ve sosyal politikalar üzerine söz hakkını ve kimlik sahipliğini işaret eder. Sosyal fonksiyon ise emeğin dayanışma bilincinin güçlenmesini, ortak değerlerin ve amaçların tanımlanmasını, işgücünün sosyal risklerinin kontrol altına alınmasını, sosyal risklerin olası sonuçlarının yönetilmesini ve sosyal dışlanma ve fakirlikle mücadeleyi ifade etmektedir. Tek doğru yanıt ekonomik fonksiyon tanımlamasıdır.

Hyman, işgücü piyasasının koşullarını şekillendiren makroekonomik politikaları inceler.