ÇALIŞMA EKONOMİSİ I - Deneme Sınavı - 19

Tam rekabet piyasası koşullarının geçerli olduğu emek piyasasında emek talebi sabitken, emek arzı yükselirse; denge ücreti düşer emek arzı  artar.

Parasal ücretlerin; sendikalar, toplu sözleşme düzeni veya işverenlerden kaynaklanan sebeplerle azalamaması halidir olarak açıklanan kavram ''ücret Katılığı'' kavramıdır.

Tam rekabetçi bir emek piyasası için aşağıdaki varsayımlar kabul edilmektedir.

bu varsayımlar altında A şıkkında yer alan ifade yani "çok sayıda işçi ve işveren olması durumu" bu emek piyasasının tam rekabetçi olabileceğini söylememize imkan veren seçenektir.

Tam rekabetçi bir emek piyasası için aşağıdaki varsayımlar kabul edilmektedir.

E şıkkında yer alan ifade tam rekabetçi emek piyasaları varsayımlarından birini içermektedir.

Tam rekebetçi emek piyasası varsayımları hatırlandığında;

özelliği gereği doğru cevap "C" şıkkıdır.

Denge Ücreti Emek arz ve talebini eşitleyen ücrettir. İşsizliğin olmadığı bu ücret düzeyine piyasayı temizleyen ücret de denilir.

Doğru cevap "D" şıkkı

Tam rekabetçi bir emek piyasası kararlı denge hâlindedir. Denge ücretinden sapmalar olsa da piyasa zaman içinde tekrar denge ücretine dönecektir. Bu duruma tam rekabette tek ücret kanunu denilir. Piyasanın geneli için geçerli olan bu sonuç alt piyasalar için de geçerlidir. Daha açık bir ifadeyle belirtmek gerekirse tam rekabetçi iki piyasa arasında ücret farklılıkları olabilse de bu durum uzun dönemde geçerli olmayacak ve ücretler eşitlenecektir. Bu bağlamda doğru cevap "B" şıkkıdır.

Tam rekabet piyasalarında kısa dönemde denge ücretinden sapmalar olabilse de uzun dönemde arz ve talep güçlerinin piyasayı tekrar denge ücretine getireceğini ifade eden kural “Tek Ücret Kanunu” olarak adlandırılmaktadır. Bu bağlamad doğrı cevap "A" şıkkıdır.

Gerçek hayatta parasal ücretlerin artabildiği hâlde azalma yönünde yapışkan (rijit) olduğu bilinmektedir. Parasal ücretlerin azalamaması kimi zaman sendikalardan ve toplu sözleşme düzeninden kaynaklandığı hâlde, bazen de işverenler ücret indirimini arzulamamaktadırlar. Bu durum "ücret katılığı" olarak adlandırılmaktadır. Doğru cevap "C" şıkkıdır.

Ürün piyasasında tekelci bir firmada ücret oluşumunu gösteren grafikte yer alan Z alanına gelmesi gereken ifade "A" şıkkında yer alan SL=ACL=MCL ifadesidir.

Marjinal Ürün Değeri İlave işçinin istihdam edilmesi ile para birimi cinsinden toplumun sağladığı ekstra üretimi gösterir. Son işçinin verimliliği ürün fiyatı ile çarpılarak bulunur. Cevap "A" şıkkıdır.

Ürün piyasasında tam rekabetçi bir firmanın marjinal ürün geliri eğrisinin (MRPL) aynı zamanda emek talep eğrisine (DL) eşit ve Tam rekabet piyasasında bu eğri aynı zamanda marjinal ürün değerine de (VMP) eşittir..

Oligopolcü firma, istihdamı L1’in ötesine arttırmak istiyorsa, başka firmalarda çalışan işçileri kendi firmasına çekebilmek için W0’dan daha yüksek ücret (W1) ödemesi gerekecektir. Bu nedenle şekilde emek arz eğrisi X noktasında dirsek yapan ve o noktadan sonra pozitif bir seyir takip eden bir eğri olacaktır.

Tekelci firma piyasadaki tek firma olduğundan, bu firmanın ürününe olan talep eğrisi aynı zamanda piyasa talep eğrisi olacaktır. Bir malın piyasa talep eğrisinin negatif eğimli bir eğri olduğu hatırlanırsa şunu söylemek mümkündür: Tekelci bir firma daha çok mal satabilmek için fiyatı düşürmek zorundadır. İşte bu nedenle söz konusu firma için marjinal gelir fiyata eşit olmayacaktır.

Geleneksel ücret teorileri başlığı altında 18. ve 19. yüzyıl arasında klasik iktisatçıların oluşturdukları üç teori yer almaktadır.

Klasik iktisadi görüşleri savunan başlıca iktisartçılar A. Smith, D. Ricardo, J. B. Say, R. Malthus, J. S. Mill ve F. Lasalle’dir. Doğru cevap D'dir.

Klasik iktisatçılara göre uzun dönem emek arz eğrisi doğal ücret düzeyinde sonsuz esneklikte bir eğridir. Doğru cevap E'dir.

Klasik ücret teorilerinden biri de Ücret Fonu Teorisi’dir. Ücret fonu düşüncesini ilk başta Adam Smith olmak üzere Turgot, Malthus, James Mill gibi iktisatçılar ileri sürseler de teorinin oluşmasını sağlayan iktisatçı John Stuart Mill olmuştur. Doğru cevap B'dir.

Ücret Fonu Teorisi 19. yüzyılın sonuna kadar genel kabul görmekle birlikte 1863 yılından itibaren gelen eleştiriler sonrasında bizzat J. S. Mill’in de Fortnightly Review Dergisinde yayınladığı bir makalesinde bu durumu kabul etmesiyle değerini kaybetmiştir. Doğru cevap A'dır.