ÇAĞDAŞ SOSYOLOJİ KURAMLARI - Deneme Sınavı - 7

Norman Geras (1987) her nesnenin söylemsel olarak anlaşılabileceğini söyleyen Laclau ve Mouffe için söylemsel idealizme yakalanmakla suçlamaktadır.

Laclau ve Mouffe, Gramsci’den ilham alarak geliştirdikleri hegemonya kuramı ile Marksizmin siyasi alandaki bunalımını aşmayı ve hegemonik bir proje olarak başarılı olmasının siyasi-kültürel ilkelerini belirlemeye çalışmıştır.

Ernesto Laclao ve Chantel Mouffe ile birlikte, Barry Hindess, Paul Hirst, Anthony Cutler, Athar Hussain, Gareth StedmanJones gibi akademisyenler Postmarksizm’e öncülük etmiştir. Doğru yanıt C seçeneğidir.

İdeoloji ve politikayı, ekonomi ve sınıfsal ilişkilerin önünde gören yaklaşım Posrmarksizm’dir. Doğru yanıt A seçeneğidir.

Post-fordist, post-kapitalist, post-modern ve post endüstriyel gibi kavranmlar günümüz sosyolojisinde çağdaş toplumsal yapının tanımlanmasında kullanılmaktadır. Doğru yanıt B seçeneğidir.

Verilen dört seçenek Marksizmin temel ilkeleri arasındadır.

Radikal demokrasi kuramları müzakereci demokrasi ve agonostik demokrasi başlıkları altında incelenebilir. Doğru yanıt E seçeneğidir.

Müzakereci demokrasi teorisini geliştiren isimler Jurgen Habermas, Seyla Benhabib ve John Rawls ‘dır. Doğru yanıt D seçeneğidir.

Agonostik demokrasi teorisini geliştiren isimler; William Connolly, Chantall Mouffe ve Ernesto Laclau’dur. Doğru yanıt E seçeneğidir.

Best ve Kellner soruda verilen eleştirleri yapmaktadır. Doğru yanıt A seçeneğidir.

1960’ların sonlarından itibaren başta Avrupa ve Amerika olmak üzere tüm dünyada çevreci hareketler, barış inisiyatifleri, yerli halklar, ulusal azınlıklar, kadınlar, göçmenler, eşcinseller gibi farklı grupların başını çektiği “yeni toplumsal hareketler” güçlenmiştir. Doğru yanıt E seçeneğidir.

Laclau ve Mouffe’yi söylemsel idealizme yakalanmakla suçlayan isim Norman Geras’dır. Doğru yanıt E seçeneğidir.

Postmaksizmin öncüleri arasında; Ernesto Laclau ve Chantal Mouffe ile birlikte, Barry Hindess, Paul Hirst, Anthony Cutler, Athar Hussain, Gareth Stedman Jones gibi akademisyenler yer almaktadır.

Postmarksizm; ideoloji ve politikayı, ekonomi ve sınıfsal ilişkilerden önünde gören bir yaklaşımdır. Bahsi geçen düşünürler, metodolojik olarak ekonomik ve sınıfsal kavramları toplum analizinin merkezinden uzaklaştırmıştır.

Postmarksizm temelde, Marksist teorinin işçi sınıfının öncülüğü, üretim tarzı ve ilişkilerinin belirleyiciliği, proletarya diktatörlüğü, sosyalizme siyasal bir devrimle ulaşılacağı gibi temel ilkelerinin sorgulanması ve bu ilkelerin kesin bir reddi olarak karşımıza çıkmaktadır.

Postmarksizm, eşitsizliklere karşı mücadele ve tabiiyet ilişkilerine itirazın devrim gibi kurtuluş stratejileri ile değil, kültür ve siyaset alanında liberal demokrasinin derinleştirilmesi ve radikalleşmesi hedefinin önüne koyan farklı kolektivitelerin ve kimliklerin hegemonik mücadelesi üzerinden gerçekleşebileceğini savlayan bir yaklaşımdır.

Hegemonya, kimlik, söylem, farklılık, radikal demokrasi ve çoğulluk gibi kavramlar Postmaksizmin merkezi kavramları arasında yer alırken, sınıf Marksizmin merkezi kavramıdır.

Üretim tarzı ve ilişkilerinin siyasal alandaki belirleyiciliği ve toplumu bir bütünsellik olarak görme Marksizmin temel ilkeleri arasındadır. Ancak Postmarksizmde hegemonya ve söylem kavramları ön plana çıkmaktadır. İdeolojik ve siyasi durumların merkezi kavramı hegemonyadır. Ayrıca, Laclau ve Mouffe,  “ideolojik ve politik çıkarların söylem yoluyla kurulabileceğini”, “siyasetin hegemonik pratiklere yönelen bir söylem kurma süreci olduğunu” ve “siyasetin herhangi bir sınıfın maddi çıkarları üzerinden biçimlendirilemeyeceğini ancak bir söylem kurma sürecinde inşa edileceğini” iddia etmektedirler.

Kuramsal çerçeve ve metodolojik analiz açısından Postmarksizm, Gramsci’nin “hegemonya”, Althusser’in “ideoloji” anlayışı, Psikanalist Lacan’ın özne anlayışı, Saussure’cü dilbilimi ve Foucault’nun “söylem” anlayışlarının izlerini taşımaktadır.

Laclau ve Mouffe (1992) söylemi, eklemleyici pratikten kaynaklanan yapılandırılmış bütünlük olarak tanımlar.

Postmarksistlerin elinde sınıfsal tüm içeriğinden soyutlanmış olan hegemonya, farklı çıkarlara sahip farklılaşmış kimlikleri ortak bir gelecek fikrine bir süreliğine politik olarak ikna etmek anlamına gelmektedir.

Postmarksist kuram, işçi sınıfını tarihi yapan özne olarak siyasetin ayrıcalıklı özneleri olma konumundan çıkarıp onun yerine çoğul, parçalı, geçici, akışkan ve melez kimlikleri ve hareketleri yerleştirmiştir.