ÇAĞDAŞ FELSEFE II

Sartre, 1934’te yazdığı Ego’nun Aşkınlığı  eserinde  Husserl’in fenomenolojisin de sorunlu bulduğu solipsizm ve idealizm tuzağına işaret ederek ben ve bilinç arasındaki ilişkiyi yeni­den ele alır. Sartre’ın ifadesiyle, metin doğrudan Husserl etkisinde ancak Husserl’e karşı yazılmıştır.

Sartre felsefesinin çıkış noktası kabul edilen Varlık ve Hiçlik 1943’te yayım­lanır. Felsefe tarihinin büyük sorularından biri olan ‘Olmak nedir?’ sorusuna yanıt arayan eser, kitabın alt başlığında da belirtildiği gibi bir fenomenolojik ontoloji denemesidir.

Diyalektik Aklın Eleştirisi’nde, burjuva bireyciliği olarak eleştiri­len bu tez yeniden gözden geçirilir. Fenomeno­loji ile Marksizmin sentezi yapılarak özgürlük ile olgusallık ilişkisi tarihsel ve politik boyutuyla ele alınır

‘Kendi-için-varlık’ terimiyle kastedilen bilinçtir. Kendinde-varlık’tan kasıt ise bilincin dışındaki ger­çekliğin zeminidir.

Yönelimsellik, bilincin dışarı doğru hareketi, yani ‘aşkınlık’tır.  Yönelimsel­lik bilincin dünyaya erişimidir.

Varoluşçuluğu hazırlayan düşüncelerin büyük oranda önce Kant’ın numen-fenomen ayrımında, sonra da Husserl’in ortaya koyduğu fenomenolojide verir; feno­menolojinin de varoluşçuluğu etkilediği söylenebilir.

Heidegger’in düşüncesinde, varoluşun öz üze­rindeki önceliği değil, varoluş ve özün aynılığı esastır.  Heidegger, ‘dasein’ın özü varoluşunda bu­lunur’ demekle bunu açıkça dile getirmiştir. Do­layısıyla Heidegger, Sartre’ın Varlık ve Zaman’ı yanlış yorumladığı kanısındadır

Dünya ve kendisi

Ego’nun Aşkınlığı

Duvar

I,III

I,II

Kierkegaard

Gabriel Marcel

Hegel

Sahicilik

Kirli Eller