BÜROLARDA TEMEL KAVRAMLAR

Doğru ve etkili bir anlatımda bulunması gereken bazı ilkeler vardır. Bu ilkeler farklı kaynaklarda benzer biçimde şöyle belirtilmektedir: Doğallık, açıklık, özlülük, akıcılık, doğruluk, tutarlılık ve özgünlük.

Anlama, bir olayın, nesnenin; duyulan, okunan, görülen olayların, bilgilerin kavranmasıdır.

Anlatımın gerçekleşebilmesi için dört ögeye gerek vardır: Kaynak (konuşan ya da yazar), alıcı (dinleyen ya da okuyan), ileti (konu) ve dil (iletişim aracı olarak ).

"Ki” bağlacının kaynaşmasıyla oluşan “belki, sanki, mademki, halbuki…” sözcüklerindeki “ki” vurgulanmaz.

Konuşmanın amaca uygun bir niteliğe kavuşabilmesi için uyulması gereken bazı ilkeler vardır. Bu ilkeleri şöyle sıralayabiliriz.

Titreşen, ses veren varlığın titreşim sayısının az ya da çok oluşuna tonlama denir.

Gereksiz sözcük kullanımı: Cümleye bir anlam katmayan, çıkarılması cümlenin anlamında eksikliğe yol açmayan bir sözcük ya da aynı anlamı karşılayan iki sözcükten biri o cümlede gereksizdir. Gereksiz sözcük kullanımı cümlenin anlatımında duruluk ilkesini bozar. Aşağıdaki örnekleri inceleyelim: “Bugüne kadar kendisine verilen hiç bir vazifeyi, görevi aksatmadı.” cümlesindeki “vazife ve görev” sözcüklerinin anlamı aynıdır.

Mantıksal tutarsızlık: Özellikle düşünme hatalarından doğan anlatım bozuklukları olarak görülmektedir. “Trafik kazasında hayatını kaybedenlere baş sağlığı dilendi.” cümlesi ile ölenlere baş sağlığı dilenmiş gibi anlaşılıyor; oysa ki baş sağlığı ölenlere değil ölenlerin yakınlarına dilenmiştir.

Edilgen çatılı fiillerin yüklem olduğu cümlelerde özne olmadığı için anlatım bozukluğu olmaz. Örneğin “ Bu sıcakta uyunmaz.” cümlesinde özne yoktur.

Ek fiil eksikliği: Yüklemi isim soylu olan cümlelerde, yüklemler arasındaki bütünlüğün sağlanamamasından kaynaklanan anlatım bozukluğudur.