BİLGİ EKONOMİSİ

Bilgisayar ve internetin kullanımının yaygınlaşması  e-devletin amaçlarından birisi değil gereklerindendir. Doğru cevap A şıkkıdır.

e-Devletin üç ana amacı vardır. 1. Vatandaşların ve işletmelerin devletlere olan güvenini arttırmak; kullanıcıları merkezi yönetim rolünde tutarak, yönetimlerin artmış
cevap verme ve erişilebilirliklerinden yararlanmalarını sağlamak. 2. Yönetimin tüm kademelerinde on-line olarak sağlanan bilgi ve verilerin dikey ve yatay olarak kombinasyonu. 3. İşletmelerin ve vatandaşların yönetişim faaliyetlerine etkileşimi ve  elektronik katılımıdır. Doğru cevap E şıkkıdır.

Devletlerin entegre servis ağı projeleri geliştirmeleri gerekir. Bu projeleri başarılı bir şekilde uygulamak için; proje yönetimi becerileri, analitik ve teknik beceriler, bilgi ve bilgi yönetimi becerileri ve iletişim ve sunum becerileri gibi çeşitli becerilere ihtiyaç vardır. İçgüdüsel beceriler belirtilmemiştir. Doğru cevap E şıkkıdır.

e-Devlet güvenliği: e-Devlet hizmetlerinin kullanıcılara güvenli bir platformda sunulmasını anlatan kavramdır. Doğru cevap A şıkkıdır.

e-Devlette güvenlik, şu beş kritere uygun olarak değerlendirilir. Bunlar, gizlilik, /erişilebilirlik, dürüstlük, hesap Verebilirlik / reddetme, doğrulama, güven. Doğru cevap C şıkkıdır.

Güçlü koordinasyon devletler tarafından e-Devlet vaat edilen ilerlemeleri sınırlayan veya bloke eden engellerden birisi değildir. Zayıf koordinasyon sınırlayan veya bloke eden engellerden birisidir. Doğru cevap D şıkkıdır.

Dijital bölünme; internete erişimi olan kişilerle olmayan kişilerin arasındaki boşluğu tanımlar. 

Doğru cevap A şıkkıdır.

Geleneksel kamu hayatında vatandaş ya da kurumların iş süreçleri ilgili birimlerle yüz yüze görüşerek dilekçe yazma, form doldurma, evrak tamamlama gibi faaliyetleri içerirken e-Devlette bu işlemler ortadan kalkmaktadır.

Doğru cevap D şıkkıdır.

2014 yılında ikinci bilgi toplumu stratejisi ve eylem planı için hazırlık çalışmaları tamamlanmış ve 2015-2018 Bilgi Toplumu Stratejisi ve Eylem Planı (BİTS) olarak uygulamaya alınmıştır.

Etkin bir e-Devletin olası sosyal ve ekonomik etkilerinden bazıları; şeffaflık ve kolaylığın artması; bunun yanında daha az yolsuzluk, daha az maliyet ve sonuç olarak daha yüksek gelir, daha iyi hizmet sunumu ve daha az idari yüktür.

Elektronik devlet; devletlerin vatandaşlara, iş ortaklarına, çalışanlara, diğer ajanslara ve devlet kurumlarına ve onların bilgi ve servislerine erişim ve ulaşımı artırmak için devletin teknolojiyi, özellikle de web tabanlı internet uygulamalarını kullanmasını ifade eder.

Kamu kurumları bürokratik örgütler olarak, önceden belirlenmiş kurallara dayalı, yetki alanları yasalarla belirlenmiş, eğitim yoluyla belirli beceriler kazanmış insan kaynağına sahip, çalışanlarının kendilerine verilmiş görevleri yerine getirmek için gerekli kaynaklar üzerinde mülkiyet haklarının olmadığı bir yapıya sahiptir.

Özellikle İkinci Dünya Savaşı’nı takip eden ve 1980’lere kadar uzanan dönemde Keynezyen büyüme politikalarının yaygınlığı sebebi ile tüm dünyada devletlerin hemen hemen her alana öyle ya da böyle müdahalesi kaçınılmaz olmuştur.

e-Yönetişim, bilgi teknolojilerinin etkisi altında ahlâkî, hesap ve cevap verebilir bir yönetim tarzı öngören, şeffaflığı ve yönetsel becerileri artırmayı hedefleyen bir yönetişim anlayışının idarî fonksiyonlara uygulanmasıdır.

Hiller ve Bélanger’ın modelinin dört ve altıncı fazı, e-Devlet’in en sonunda ulaşması gereken yeri açıklamak için önemlidir. İlk olarak, dördüncü aşama, “Entegrasyon”, veri ve bilgilerin yönetimler içinde yer almasını ifade eder. Bunun hem yatay hem de farklı işlevlerin entegrasyonu ve dikey

Bir projeyi yönetmek; planlama, organizasyon, tahmin etme, kaynak yönetimi ve dağıtma, müzakere etme, ilerlemeleri izleme, sonuçları ölçme ve en önemlisi iletişim kurma sanatıdır.

Bu engellerin üstesinden gelmek için, e-Devlette güvenlik, şu beş kritere uygun olarak değerlendirilir:
1. Gizlilik /Erişilebilirlik
2. Dürüstlük
3. Hesap Verebilirlik / Reddetme
4. Doğrulama
5. Güven

Bu engeller yedi ana kategoride incelenmektedir:
1. Liderlik Başarısızlığı: e-Devlette yavaş ve/veya düzensiz ilerleme, gelişmelerin başlatılması, uygulanması, tanıtımı ve devam etmekte olan herhangi bir aşamada liderlik yetersizliğinden kaynaklanabilir.
2. Mali Engeller: Yurttaşların uygunsuz fayda-maliyet analiz yaklaşımları ile ilgili endişeleri, geleceğin sınai yeniliğini desteklemek için gerekli seviyelerde yatırım akışını sınırlayabilir veya engelleyebilir.
3. Dijital Bölünmeler ve Seçimler: Becerilerdeki ve erişimdeki eşitsizlikler e-Devleti sınırlayabilir ve/ veya parçalayabilir.
4. Zayıf koordinasyon: Eşgüdüm ve uyum eksikliği, yönetişim, idari ve coğrafi sınırları aşan uygun e-Devlet ağları ve hizmetlerinin kurulmasına engel olabilir.
5. İşyeri ve örgütsel esneklik: e-Devlet yardımlarının gerçekleştirilmesi, elektronik ağ oluşturma yeteneklerinden daha etkin bir şekilde yararlanmalarını sağlamak için kamu idaresi uygulamalarında, süreçlerde ve organizasyonel yapılarda gerekli değişiklikleri yapma ihtiyacına cevap vermede esnek
olmayan unsurlar tarafından engellenebilir.
6. Güvensizlik: Elektronik ağlarda yetersiz güvenlik ve gizlilik önlemleri ile ilgili korkuların artması ve devlete olan genel bir güvensizlik, e-Devlete olan güvenin altını oyabilir.
7. Zayıf teknik tasarım: Bilgi ve haberleşme (BİT) sistemleri ya da e-Devlet hizmetleri için kullanımı zor arayüzler arasındaki uyuşmazlıklardan kaynaklanan birlikte çalışabilirlik tıkanıklıkları, başka türlü değerli görünen e-Devlet hizmetlerine ciddi şekilde operasyonel engel teşkil edebilecek pratik kusurlara örnek olabilir.

Sosyal Güvenlik Kurumu (SGK) verilerine göre Kronik Hastalıklardan sadece birisi olan Şeker Hastalığının ülkemize maliyetinin 10 milyar TL civarında olduğu bilinmektedir. Kronik hastalık yönetimi ve takibini E-nabız gibi elektronik ortamda sürdüren gelişmiş Avrupa ülkelerinin ilgili hastalıklara yönelik sağlık maliyetlerinde % 80 oranında tasarruf sağladıkları bir gerçek olarak karşımızda durmaktadır.

Elektronik devlet; devletlerin vatandaşlara, iş ortaklarına, çalışanlara, diğer ajanslara ve devlet kurumlarına ve onların bilgi ve servislerine erişim ve ulaşımı artırmak için devletin teknolojiyi, özellikle de web tabanlı internet uygulamalarını kullanmasını ifade eder.