BALKANLAR'DA SİYASET - Deneme Sınavı - 7

2000’li yıllarda Sırbistan’daki demokratik blok birçok konuda “gelenekselciler” ve “reformcular” olmak üzere ikiye ayrılmıştır. Gelenekselcilerin başında Koštunica’nın liderliğindeki Sırbistan De­mokratik Partisi (DSS), reformcuların başında ise önce Đinđić’in, daha sonra da Boris Tadić’in lider­liğindeki Demokratik Parti (DS) bulunmaktaydı.

Şubat 1991’de kurulan aşırı milliyetçi ve Batı karşıtı SRS, Milošević yönetiminin önemli di­reklerinden biriydi. 1990’ların başlarında SRS taraftarları Sırp kökenli olmayanların ülkeden sürülmesine yönelik eylemlere öncülük etmişler­dir. Sırbistan’ın sınırlarının genişletilmesini de savunan SRS’nin örgütlediği sözde “gönüllüler” Hırvatistan ve Bosna-Hersek’te birçok savaş suçu­na karışmıştır. Sicili bu denli kirli olsa da SRS, 1998-2008 yılları arasında Sırbistan’da en fazla oy alan siyasi parti olmuş fakat Milošević sonra­sı dönemde hiçbir zaman iktidara gelememiştir.

Eylül 2008’de SRS’den ayrılarak Sırp İlerleme Partisi (SNS) adında yeni bir parti kurmuştur. Radikal milli­yetçiliği geride bıraktığını ve Balkanlarda barış ve istikrarın korunması için çalışacağını ilan eden bu parti, Sırbistan’da 6 Mayıs 2012’de gerçekleştiri­len seçimlerden birinci parti olarak çıkmıştır.

Milošević’in izlediği politikalar 1997 yılına kadar Karadağ hükûmetince desteklenmiştir. Bu yıla kadar Belgrad, Karadağlılara Sırp kimliğinin ve bilincinin aşılanmasına çalışmış ve Karadağ Ortodoks Kilisesini tanımamıştır. Bununla beraber Milošević yönetiminde Karadağ hep Sırbistan’ın “küçük kardeşi” olarak kalmış ve bütün kararlar Belgrad tarafından verilmiştir. Bu gelişmeler karşısında Karadağ milliyetçiliğinin yüksel­mesi ve Milošević’in savaş politikalarına olan bıkkınlık, 1997 seçimlerinde Karadağ’da iktidarın değişmesiy­le sonuçlanmıştır. Cumhurbaşkanlığına seçilen Milo Đukanović, önce Karadağ’ı Sırbistan’ın maruz kal­dığı uluslararası izolasyondan kurtarmak maksadıyla Belgrad’dan farklı politikalar izlemeye başlamış, daha sonra ise tam bağımsızlık için kolları sıvamıştır.

Bu dönemde Karadağ hükûmeti Sırbistan yüzünden AB yolunda yavaş ilerlediklerini dile getirmiş ve Karadağ’ın bağımsız bir ülke olarak AB’ye daha erken üye olabileceğini savunmuştur.

 

1990’ın başında sosyalist anlayışın iflas etmesi sonucunda Balkanlarda iktidara gelen yeni yönetimlerin
temel görevleri, yeni bir siyaset, ekonomi ve toplum yapısı inşa etmek olmuştur. Kapsamlı dönüşüm süreçleriyle
karşı karşıya kalan bütün eski komünist ülkeler piyasa ekonomisine geçme ve buna bağlı olarak
özelleştirmeleri gerçekleştirme, demokratikleşme, sivil toplumu inşa etme, zihniyet değişimini sağlama,
millî kimliği yeniden şekillendirme, uluslararası ilişkileri yeniden düzenleme gibi çetin görevlerle karşı
karşıya kalmışlardır

Balkan ülkelerinin Avrupa birliğine üye olması

14. yüzyıla

Ortak dini inançlara sahip olmak

1992

1991

Romanya

Kosova’nın 2008 yılında bağımsızlığını ilan etmesi de Türkiye’yi yakından ilgilendirmiştir. Daha önce Kosova sorununa yönelik temkinli bir tutum izleyen Türkiye, bağımsızlık ilanının ardından bu ülkeyi ilk tanıyan devletlerden biri olmuştur. Zira Türkiye bu konuda başından beri Batılı ülkelerin genel tavrını yakından takip etmiş ve uluslararası kamuoyunda Kosova’nın bağımsızlığı fikri ağır basınca tercihini bu yana koymuştur. Balkan kökenli vatandaşların Kosova’nın bağımsızlığının tanınması yönündeki tercihi de Türkiye’deki karar alıcılar tarafından dikkate alınmıştır.

Romanya

Karadağ

Enerji

2009-2010