BALIK YETİŞTİRİCİLİĞİ - Deneme Sınavı - 31

Pinterler İç su avcılığında kullanılan huni biçiminde tek ya da iki taraftan girişi olan konik biçimdeki ağların birbirine eklenmesi ile oluşan av aracıdır. Pinterler balık pinteri ve kerevit pinteri olmak üzere iki çeşittir. Akarsu, göl ve denizlerde pinterle avcılık yapılabilir. Genellikle akıntının olduğu ve balıkların geçiş alanları olan bölgelere kurulur. Pinterler en az üç adet çemberden oluşur. Türkiye’de balık avcılığında kullanılan pinterler genelde 5-7 çemberden ve en az 2-3 hazneden oluşmaktadır. Pinter giriş kısımlarında kanatlar bulunur, bu kanatlar tek ya da çift olabilir. Kerevit avcılığında kullanılan pinterlerde göz açıklığı 22-25 mm’dir. Pinterler çift girişli ve 7-9 cm çapında huni ağızları sahip olup 40 cm boyundadır. Turna balığı avcılığında yaygın olarak kullanılan pinterlerin göz açıklıkları 70 mm’dir. Balık avcılığında kullanılan pinterlerin 500 adet kadar, kerevit avcılığında kullanılan pinterlerin ise 2000 adet kadar seri bir şekilde birbirine bağlanarak avcılık yapılabilir. Pinterler avcılık yapılacak bölgeye her iki uç tarafında bir şamandıra ve bir ayaktaşı olacak şekilde suya bırakılır. Pinterlerin suda kalma süreleri bir günden bir haftaya kadar değişebilir. Pinterler günlük kontrol edilir ve içerisine girmiş olan balık ya da kerevitler alındıktan sonra tekrar suya bırakılır.

Direçle Avcılık: Denizin dip kısmında bulunan midye, istiridye, karides, deniz salyangozu ve diğer su ürünlerinin avlanmasında kullanılan bir av aracıdır. Direçler bir ağ, tel torba, çerçeve, bıçak veya tarak ve bir çekilme sapından oluşur. Genellikle küçük güçte motorlu gemilerle çekilir. Bazı türlerinde suyun dip kısmının taranma ve kazınması amacıyla çerçevenin aşağı gelen kısmı tarak veya bıçak şeklinde yapılır. Direçle avcılık yaparken teknenin tarama yaptığı bölgede takılma olması durumunda teknenin alabora olmasını engellemek için hızı ortalama 0.8-1 mil kadar olmalıdır. Avcılık süresi suyun zemin yapısına göre farklılık gösterir. Avcılığı yapılan su ürünleri türüne göre;

• İstiridye direci

• Kara midye direci

• Kum midyesi direci

• Karides algarnası

• Deniz salyangozu algarnası olarak adlandırılır.

Uzatma Ağları (Galsama) ile Avcılık: Ağlardan pek çok avcılık aracı yapılmaktadır. Uzatma ağları, balıkların dorsal yüzgeçleri ve operkulum kapaklarından takılmaları veya balıkların yaptıkları hareketler sebebiyle ağlara sarılmaları ile avcılığın yapıldığı av aracıdır. Dikdörtgen şeklinde yapılmış olan bu ağların göz açıklıkları avcılığı yapılacak balık boyuna göre değişiklik göstermektedir. Balıkların göç ettikleri yollar üzerine suda bir dik duvar gibi duracak şekilde yerleştirilirler. Uzatma ağlarının rengi ve imal edildikleri malzeme balıkların yakalanmasında etkilidir. Bu ağlar Avrupa’da yaygın olarak mavi, yeşil ve gri renkte üretilir. Genel olarak esneme, dayanıklılık ve ağ bakımlarının kolaylığı açısından naylon ipliklerden üretilir. Uzatma ağlarının üst kısmında mantar yaka bulunur, bu ağın tamamen suya batmasını engeller. Ağın alt kısmında ise ağırlık oluşturarak ağın suya batmasını sağlayan kurşun yaka bulunur. Uzatma ağlarının maliyetinin düşüklüğü, özel olarak hazırlanmış teknelere ihtiyacın olmaması, çok mürettebat ihtiyacı olmaması ve basit motorlu bir tekneyle avcılığın mümkün olması sebebiyle özellikle iç sularda yaygın olarak küçük ölçekli balıkçılar tarafından kullanılmaktadır. Uzatma ağları kullanıldığı bölge bakımından, dip ağları, pelajik ağlar ve yüzey ağları olmak üzere 3 başlık altında toplanır.

Çime

Olta ile yapılan avcılık bilgi, tecrübe ve kabiliyet gerektirir. Doğal yem ve yapay yemler kullanılarak yapılan bu avcılık yönteminde balığın yemi yutması beklenir. Profesyonel balıkçıların da kullandığı bu yöntem çoğunlukla amatör ve sportif amaçlı balık avcılığında kullanılır. Olta malzemeleri;

1. İğne ve kancalar

2. Beden (Misina, Naylon ip, Halat)

3. Fırdöndüler

4. Ağırlıklar

5. Şamandıralar (Yüzdürücüler)

6. Olta makinaları

7. Olta çubukları

İğne ve Kancalar: Olta takımının en aktif ve en önemli parçasını oluştururlar. Balıklar iğneye takılmaları suretiyle avlanabilmektedir. İğne ve kancalar çok iyi kalitede çelik, bronz, nikel ve krom karışımı metallerden imal edilir. İğnelerde aranılan en önemli özellik suya, burulmaya ve darbelere karşı dayanıklılıktır. İğnelerin teknik özellikleri avlanılacak balık türüne göre değişkenlik göstermektedir. Olta iğneleri uç, boyun, beden ve pala olmak üzere 4 kısımdan oluşur. İğnelerin bu dört yapısında avlanma etkinliğini artırmak amacıyla yapı farklılıkları vardır.

Pala: Olta iğnelerinin bağlantı yerleridir. Balık olta iğnesine takıldıktan sonra ısırma, kusma, dönme, kıvrılma ve yüklenme gibi farklı davranışlar gösterir. Bu hareketlerin sonucunda balık iğneden kurtulmayı amaçlar. Bu sebeple iğne palasının emniyetli olması gerekir. Küçük ve az hareketli balık avcılığında yassı pala tercih edilirken daha hareketli balık avcılığında ise topuz başlı ve iğne delikli palalar tercih edilmelidir. Palalar yapıları bakımından altı grupta toplanır: 1. Düz yassı başlı pala 2. Halka baş pala 3. İlmikli pala 4. Düz yassı delikli pala 5. Topuz baş pala 6. İğne başlı pala.

Fırdöndü, Halka ve Köstek Olta ile avcılıkta balıkların davranışları ve suyun akıntısı sebebiyle bükülmeler ve gamlar meydana gelir. Fırdöndü, halka ve köstekler bükülme ve gam oluşumunu engeller.

Sürütme takımları

Seğirtme

Balık Yavruları (Çime): Balık avcılığında yem olarak kullanılan yavru balıklara çime denir. Tatlı sularda turna, yayın ve levrek gibi karnivor balıkların avcılığında sazangillerin yavruları çime olarak kullanılırlar. Av yasağının olmadığı dönemlerde amatör ve sportif amaçlı avcılık için bazı balık türleri yemlik olarak kullanılabilir. Bu balıklar azami 12 cm boyunda ve en çok 30 adet olmak üzere gümüş (deniz - tatlı su), sardalya, tatlı su sardalyası, istavrit (kraça), taş ısıran balığı-çöpçü, bıyıklı balık, inci balığı, izmarit, zargana, Hamsi, çamuka, ispari, kaya balığı (deniz -tatlı su ) gibi balıklar yemlik olarak kullanılabilir. Ancak bu boydaki balıkların nakledilmeleri yasaktır.

Türkiye’de en yaygın olarak bilinen ihtiyotoksik bitkiler şunlardır:
1. Taxus baccata (Yaygın porsuk)
2. Euphorbia esula (Eşek sütleğeni)
3. Daphne mezereum (Mezeryon)
4. Cyclamen europaeum (Alp menekşesi)
5. Anchusa officinalis (Sığır dili)
6. Datura stramonium (Tatula)
7. Nicotina tabaccum (Tütün)
8. Hyoscyamus niger (Ban otu)
9. Verbascum nigrum (Sığır kuyruğu)
10. Verbascum undulatum (Sığır kuyruğu)

Sürükleme Aletleri ile Avcılık: Günümüzde yaygın olarak kullanılan av araçlarındandır. İki kanat ve bir torbadan oluşan bir
sisteme sahiptir.

Huni biçimli bu av araçları pinterler olarak isimlendirilir. Pinterler balık pinteri ve kerevit pinteri olmak üzere iki çeşittir. Akarsu, göl ve denizlerde pinterle avcılık yapılabilir.

Zehirleme ile avcılık balıkların oksijensiz bırakılarak sersemletilmesi esasına dayanır. Bunun için sudaki çözünmüş oksijen miktarını azaltmak yöntemlerden biridir. Mekanik bayıltıcıların kullanımı, kimyasal bayıltıcılardan daha azdır. Zehirleme ve bayıltma ile avcılıkta yaygın olarak ihtiyotoksik bitkiler kullanılmaktadır.

Denizin dip kısımlarını taramak suretiyle sünger avcılığının yapıldığı av aracıdır.

Dip Trolü (Kirişli Troller) ile Avcılık: Su zemininde veya zemine yakın kısımlarda yaşayan balıkların avcılığında kullanılır ve dip direçlerinin gelişmiş tipleridir.

Palamut Gırgırı: Palamut ve lüfer avcılığında kullanılır.

İğne ve Kancalar: Olta takımının en aktif ve en önemli parçasını oluştururlar. Balıklar iğneye takılmaları suretiyle avlanabilmektedir.

Boyun kısmı: Uç ile beden bölümünü birbirine bağlar. Boyun kısmı balığın türü, büyüklüğü ve davranışlarına göre değişkenlik gösterir. Boyun genel olarak 6 grupta toplanır:
1. Düz (yuvarlak) boyun
2. Çapraz boyun
3. Oval boyun
4. Köşeli boyun
5. Limerik boyun
6. Gözlü boyun