BAHÇE TARIMI II - Deneme Sınavı - 23

Soğan tohumlarında çimlenme için yeterli nem ve 10-15°C sıcaklık yeterlidir. Gelişme ve büyüme döneminde yüksek sıcaklıktan ziyade 10-25°C gibi serin hava, başların olgunlaşması ve yaprakların kuruması için 25-30°C sıcaklık iyidir. Yüksek sıcaklarda güneş yanıklığı oluşur.

Soğan kökleri zayıf yapılı olup gövdenin altından gelişip 30 cm kadar uzarlar. Kısa ve zayıf yapıda olmalarından dolayı toprağın ilk 30 cm derinlik ve genişliğinde bulunurlar. Bu mesafeden daha uzakta olan su ve besin maddelerini alamazlar. Yaralanan kök kendini yenilemez. En fazla kök oluşması aktif büyümenin hızlı olduğu baş oluşturmaya geçmeden önceki dönemde gerçekleşir. Yapraklar 30 ila 80 cm boyundadır. En yaşlı yaprak en dışta yer alır. Karşılıklı olarak dıştan içe doğru genç yapraklar dizilir. Yetiştirme koşulları ve çeşide bağlı olarak bir soğanda 12 - 13 yaprak oluşur.  Soğan yumru oluşturmasını zorlaştıracak, taşlı ve kuruduğunda sertleşen killi toprakları sevmezler. İyi bir kök gelişimi için toprağın hafif süzek ve organik maddece iyi olmasını arzu eder. Toprağın pH seviyesi hafif asidik 6-7 olmalıdır. Yalancı gövdeler yan yatar ve kurumaya başlarlar, yüzde 50 ila 75’i yan yattığında soğanlar hasat edilirler.

Gövde üstünde çeşide ve çevre şartlarına bağlı olarak 1-30 adet arasında değişebilen diş meydana gelir. Diş miktarı artıkça dişlerde irilik azalmaktadır. Bu nedenle gövde üzerinde 10-15 adet diş gelişimi idealdir.

Sarımsakta dikim zamanı bölgelere göre değişir. Kışları soğuk ve sert geçen yerlerde Şubat ayından itibaren, kışları ılık geçen yerlerde Ekim ayından itibaren dikim yapılabilir.

Pırasa ülkemizde önemli miktarda üretilen ve tüketilen kışlık bir sebzedir. Ülkemizde 2014 yılı verilerine göre 223 303 tonluk pırasa üretimi gerçekleşmiştir. Türkiye pırasa üretiminde dünyada Endonezya’dan sonra ikinci sırada gelmektedir.

Pırasalar pH’sı 6-8 arasında olan tınlı-killi topraklarda iyi yetişir. Başarılı bir yetiştiricilik için toprakta organik madde oranın yüksek olması istenir. Pırasa bitkilerinin en fazla ihtiyaç duyduğu besin elementi azottur. Toprakta azot noksanlığı yaprakların sararmasına ve kurumasına neden olmaktadır.

Ispanak rüzgarla tozlanan bir bitki türüdür. Çiçek tozları çok küçüktür bu nedenle izolasyon için ya kağıt torbalar ya da 1.5-3km izolasyon mesafesi kullanılmalıdır. Erkek bitkiler daha erken çiçeklenmekte ve çiçek tozları olgunlaşıp döküldükten 4-10 gün sonra sararıp ölmektedir. Buna karşın dişi organ olgunlaştıktan sonra iki haftaya kadar çiçek tozu kabul edebilir, tozlanma ve döllenme bu iki hafta içindeki herhangi bir günde olabilir.

Ispanak yetiştiriciliğinde, ticari gübre olarak dekara 9-12kg azot, 10kg fosfor, 15-20 kg potasyum verilmelidir. Ispanak yetiştiriciliğinde fazla azot verilmesi ürün miktarını arttırmaktadır. Ancak fazla azotlu gübreleme yapmak ıspanak yapraklarında insan sağlığı için zararlı olan nitrat ve nitrit birikimine yol açmaktadır. Bu nedenle dekara verilecek 8 kg azot hem üreticilerin hem de tüketiciler için en uygun azot gübrelemesi olduğu belirtilmiştir.

Dünyada yetiştirilen havuçlar genellikle turuncu renkli havuçlar olmasına rağmen antosiyanin içeren mor havuçlar, likopen içeren kırmızı havuçlar, ksantofil içeren sarı havuçlar ve pigment içermeyen beyaz havuçlar da bulunmaktadır.

Havuç yetiştiriciliğinde tercih edilen sulama şekli yağmurlama sulamadır ve sulama düzenli yapılmalıdır. Su yetersizliği havucun kısa ve ince kalmasına neden olabildiği gibi havuç tadında bozulmalara neden olur. Buna ek olarak düzensiz sulama ise, havuç köklerinin çatlamasına ve pazarlanamaz hale gelmesine neden olur.

Şeftali, yoğun ışık isteyen bir türdür.

Şeftalide Mayıs ay›ndan başlayarak Eylül ayına kadar farklı tarihlerde olgunlaşan çeşitler bulunmaktadır.

Cevizin çiçek yapısı fındıkta olduğu gibi monoiktir (...) Yerli çeşitler arasında Şebin, Bilecik, Şen, Yavuz, Gültekin, Kaplan-86, yabancı çeşitler arasında Chandler, Pedro, Franquetta, Hartley, Fernor ve Fernette sayılabilir.