ANTROPOLOJİ

Erdentuğ’un 1956’da Hal Köyünün Tetkiki, 1959’da Sün Köyünün Tetkiki, 1966’da Ankara İli ve Köylerinde Sosyal Hizmetler ve Sosyal Antropoloji Bakımından Bir Araştırma, 1977’de Sosyal Âdet ve Gelenekler, 1981’de Türkiye’de Çağdaşlaşma, Eğitim ve Kültür Mü­nasebetleri çalışmaları yayımlanmış, hem etnografik hem de sosyal ve kültürel antropoloji çalışmalarına öncülük etmişlerdir.

Antropoloji Derneği, 1992 yılında Nephan Saran’ın kurucu başkanlığında İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Antropoloji Bölümü mezunlarının girişimleriyle kuruldu.

Özbek, çalışmalarında dikkate değer bir tarih izlemi ile insan, ırk, uygarlıklar, kültür kavramlarına yönelik incelemeler yapmıştır. “Irklara Veda: Yaşasın Biyolojik ve Kültürel Çeşitlilik” adlı eserleriyle (2015) bugün, insanın geçmiş uygarlıklardan günümüze kadar gelen kültürel zenginliklere karşılık teknolojik insan olma niyetiyle ortaya çıkmasına rağmen patolojik insan oluverişinin çözümlemesini yapan, dolayısıyla yolu ve meselesi fizik antropoloji kadar sosyal antropoloji ile de çakışan bir eser yayım­lamıştır.

Nükhet Sirman da sosyoloji ve antropoloji bağdaşımında kırsal ve tarımsal dönüşüm, akrabalık ve aile  odaklı çalışmalar yapmıştır. Dahası Sirman, bu çalışmalarına feminist kuram, etnisite, erkek ve kadın kimliklerinin kuruluşu üzerine farklı çalışmalar da eklemiştir. Bir akademik söyleşide (2008) antropolojinin en önemli özelliklerinden birinin benzerliklerin ve farklılıkların nerelerde doğduğuna dikkat etmesi olduğunu vurgulamıştır.

1989’da Soğuk Savaş’ın sona ermesiyle birlikte dünya üzerinde pek çok politik ve kültürel “gerçeklik”
bozguna uğramıştır. Dolayısıyla bu tarihsel süreç postmodernizme akla uygunluk üzerinden destek vermiştir (Lavenda&Schultz,2019:35). Hatta Çernobil Patlaması, Berlin (Utanç) Duvarı’nın yıkılması, Avrupa
Birliği’nin kurulması, küresel kapitalist piyasalarda denetimin azaltılması, ekolojik kriz, iklim değişikliği
zirveleri, Bosna ve Körfez Savaşı gibi savaşlar, hepsi küreselleşme ile bağlantılıdır. John Tomlinson’un bu olayları dünya bağlamı olayları olarak aktarmaktadır.

Eşitliliklerimiz ve farklılıklarımızla birlikte yaşayabilecek miyiz?” adlı eserinde Alan Touraine
(2007), toplumla topluluklar arasındaki ve küreselleşmiş ekonomiyle dünya üzerinde bir nevi izole edilmiş kültürler arasındaki mesafenin artışının
olumsuz sonuçlar doğuracağından bahsetmektedir.

Arjun Appadurai, günümüzde küreselleşme ve
kültür üzerinden yapılan tartışmalara, küresel kültürel akış bağlamında katkıda bulunan çok önemli bir araştırmacıdır.
 Küreselleşme, modernite ve ulus-devletlerarasındaki önemli ilişkiye odaklanmış olup 
 kültürel akışkanlığı beş işlevsel boyutla değerlendirmektedir.Coğrafi alan araştırmacının çalışmaları ile ilgisiz bir tanımdır.

Dil birliği, bir milletin öz kültürünün ve sosyal varlığının kanıtıdır.
Bu nedenle bu kanıtın kirlenmesi, bozulması ya da
tamamen önemini yitirmesi gibi bir konu daima
politik bir mesele olmuştur.Oktay Sinanoğlu milli dil üzerine odaklanmanın önemini belirtir.

Roland R. Dixon insan nüfuslarını kafatası yapılarına göre kategorileştirme
tekniği içinde Türk tipini brakisefal (yuvarlak kafatası yapısına sahip) kategoriye koymuştur.Antropolog Eugeene Pittard da aynı ölçüm ile Türklerin brakisefalliğini ilan etmiş ve Anadolu’yu tüm uygarlıkların kökeni olan kutsal bir toprak olarak ilan etmiştir.

''Türk Kimliği ''eserinin ilk
sayfasındaki mesajlarından biri şudur: “Bize yakışan; çeşitlilik içinde birlik olabilmektir” . 2000’lerde
Türk kültür tarihinin kaynaklarına odaklanarak on yıl süren çalışmalarını ''Türk Kimliği'' eserinde yayınlayan araştırmacı Bozkurt Güvenç'tir.

Stuart Hall`a göre (Hall, 1998: 39-61) kültürel küreselleşme tam olarak Amerikan yaşam tarzı ve kültürünün yaygınlaşması anlamına gelmektedir.

Peter L. Berger`e göre kültürel küreselleşme temel kaynağı ve yarattığı koşullar yüzünden dünya toplumlarının karşısında bir Amerikan tehdidi olarak durmaktadır.

Kültür endüstrisi, kültürün kendisinin bir endüstri hâline gelişi ile birlikte, kültürün ürettiklerinin de metalar şeklinde ortaya döküldüğünü iddia eden kavramdır. Çoğunlukla Theodor Adorno ve Max Horkheimer tarafından kullanılmıştır.

John Tomlinson, (1999:12) ‘Küreselleşme ve Kültür’ adlı kitabında küreselleşmenin modern yaşamı karakterize eden, hızla değişen ve giderek yoğunlaşan karşılıklı bağlar ve bağımlılıklar ağına işaret etme özelliğine “karmaşık bağıntılık” adını vermiştir

'Kültür yorumları' adlı eserin yazarı: Clifford Geertz

Siyasal

yatırım

üretim ilişkileri

habitat

I ve II