Kamu Görevlileri Etik Mevzuatı ve Kamu Görevlileri Etik Kurulu

Kamu etiği alanında, 08.06.2004 tarihli Resmî Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren 5176 sayılı Kamu Görevlileri Etik Kurulu Kurulması Hakkında Kanun, bu alandaki temel düzenlemeyi oluşturmaktadır. Bu Kanun hükümlerinin uygulanması göstermek amacıyla 13.04.2005 tarihli Resmî Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren Kamu Görevlileri Etik Davranış İlkeleri ile Başvuru Usul ve Esasları Hakkında Yönetmelik ise bu alandaki bir diğer önemli düzenlemedir.

Etik davranış ilkelerine ilişkin temel yasal düzenlemeler, “5176 sayılı Kamu Görevlileri Etik Kurulu Kurulması Hakkında Kanun” ve “Kamu Görevlileri Etik Davranış İlkeleri ile Başvuru Usul ve Esasları Hakkında Yönetmelik’’ tir.

Kanunun amacı, kamu görevlilerinin uymaları gereken saydamlık, tarafsızlık, dürüstlük, hesap verebilirlik, kamu yararını gözetme gibi etik davranış ilkeleri belirlemek ve uygulamayı gözetmek üzere Kamu Görevlileri Etik Kurulunun kuruluş, görev ve çalışma usul ve esaslarının belirlenmesi olarak, yine Kanunun birinci maddesinde belirlenmiştir. İlgili maddede kamu görevlilerinin uyması gereken etik davranış ilkelerinden bazıları (saydamlık, tarafsızlık, dürüstlük, hesap verebilirlik, kamu yararını gözetme) örnek olarak sayılmıştır. Bunlar dışında da etik davranış ilkelerinin belirlenmesi mümkündür. Bu belirlemeyi yapma ve uygulamayı gözetme yetkisi ise yine bu Kanun ile kurulan; görev, çalışma usul ve esasları Kanun ile belirlenen Kamu Görevlileri Etik Kuruluna verilmiştir.

Kanunun kapsamına hangi kamu personelinin gireceği ise birinci maddenin ikinci fıkrasında belirtilmiştir. Buna göre, genel bütçeye dahil daireler, katma bütçeli idareler, kamu iktisadi teşebbüsleri, döner sermayeli kuruluşlar, mahalli idareler ve bunların birlikleri, kamu tüzel kişiliğini haiz olarak kurul, üst kurul, kurum, enstitü, teşebbüs, teşekkül, fon ve sair adlarla kurulmuş olan bütün kamu kurum ve kuruluşlarında çalışan; yönetim ve denetim kurulu ile kurul, üst kurul başkan ve üyeleri dahil tüm personel bu Kanun kapsamındadır.

Maddenin üçüncü ve son fıkrasında ise bu Kanun kapsamında değerlendirilemeyecek kamu görevlilerine yer verilmiştir. Buna göre; Cumhurbaşkanı, Türkiye Büyük Millet Meclisi üyeleri, Cumhurbaşkanı Yardımcıları ve Bakanlar, Türk Silahlı Kuvvetleri ve yargı mensupları ve üniversiteler hakkında bu Kanun hükümleri uygulanmaz.

Yönetmeliğin birinci maddesinde, amacının ne olduğu düzenlenmiştir. İlgili hükme göre, Yönetmelik kamuda etik kültürünü yerleştirmek, kamu görevlilerinin görevlerini yürütürken uymaları gereken etik davranış ilkelerini belirlemek, bu ilkelere uygun davranış göstermeleri açısından onlara yardımcı olmak ve görevlerin yerine getirilmesinde adalet, dürüstlük, saydamlık ve tarafsızlık ilkelerine zarar veren ve toplumda güvensizlik yaratan durumları ortadan kaldırmak suretiyle kamu yönetimine halkın güvenini artırmak, toplumu kamu görevlilerinden beklemeye hakkı olduğu davranışlar konusunda bilgilendirmek ve Kurula başvuru usul ve esaslarını düzenlemeyi amaçlamaktadır.

Kamu yönetimde etik davranış, kamu görevlilerinin, karar alırken ve kamu hizmetlerini yürütürken uymaları gereken tarafsızlık, dürüstlük, adalet, saydamlık, hesap verebilirlik, liyakat, verimlilik gibi birtakım ahlaki ilke ve değerler bütününü ifade eder.

Etik davranış ilkelerinin amacı, etiğe dayalı/ saygılı bir kurum kültürü geliştirmektir. Etik değerlere dayalı bir kültür ortamında, kurumlardaki kararların etik ilkelere uygun alınması, kurumsal sorumluluk ve dürüstlük içinde hizmetlerin yürütülmesi ve halkın güvenini kazanmış etik uygulamaların sergilenmesi beklenir.

Kamu görevlilerine yönelik Yönetmelikte yer verilen başlıca etik davranış ilkeleri ise şunlardır: görevin yerine getirilmesinde kamu hizmeti bilinci, halka hizmet bilinci, hizmet standartlarına uyma, amaç ve misyona bağlılık, dürüstlük ve tarafsızlık, saygınlık ve güven, nezaket ve saygı, yetkili makamlara bildirim, çıkar çatışmasından kaçınma, görev ve yetkilerin menfaat sağlamak amacıyla kullanılmaması, hediye alma ve menfaat sağlama yasağı, kamu malları ve kaynaklarının kullanımı, savurganlıktan kaçınma, bağlayıcı açıklamalar ve gerçek dışı beyan, bilgi verme, saydamlık ve katılımcılık, yöneticilerin hesap verme sorumluluğu, eski kamu görevlileriyle ilişkiler, mal bildiriminde bulunma olarak belirtilmiştir.

Saydamlık ilkesi, kamu yönetiminde kamusal alanla ilgili bilgilerin vatandaşlar ve sivil toplum örgütlerinin ulaşımına açık olması anlamına gelir. Kamu kurumları yasal sınırlar içerisinde, faaliyet alanları ile ilgili bilgileri erişilebilir halde bulundurmalıdır.

Saydamlık özellikle yolsuzluğa karşı mücadeleyi kolaylaştırma ve etkinleştirme aracı olarak kullanılabilir. Bu ilkenin anlamına ulaşabilmesi için şu şartların da ayrıca bir arada bulunması gerekir:

• Kamu yönetiminde görevlerin ve yetkilerin açık olarak belirlenmesi
• Kamu yönetiminin faaliyetlerinin sağlıklı olarak bilgisinin tutulması ve saklanması
• Bu bilgilerin kamuya açık ve ulaşılabilir olması
• Denetim mekanizmalarının varlığı ve işlerliği

Kamu görevlilerinin, görevlerini yerine getirirken tarafsız davranmaları gerektiği gerek Kanunda (madde 1) gerekse Yönetmelikte (madde 9) hüküm altına alınmıştır. Yönetmeliğin ifadesiyle tarafsızlık; “kamu görevlilerinin, gerçek veya tüzel kişilere öncelikli, ayrıcalıklı, taraflı ve eşitlik ilkesine aykırı muamele ve uygulama yapamayacakları, herhangi bir siyasi parti, kişi veya zümrenin yararını veya zararını hedef alan bir davranışta bulunamayacakları, kamu makamlarının mevzuata uygun politikalarını, kararlarını ve eylemlerini engelleyemeyecekleri” anlamına gelir.

Nesnellik ilkesi, kamu hizmetinin her türlü öznellikten yani kişiye özgülükten (sübjektiflikten) bağımsız olabilme durumunu ifade eder. Kamu görevlileri, kamu hizmetini yerine getirirken objektif davranmak zorundadır.

Denetim Görevlileri Etik Yönetmeliğinde nesnellik ilkesine ayrıca yer verilerek, denetim görevlilerinin görevleriyle ilgili bilgi ve belgeleri toplarken, değerlendirirken, aktarırken ve sonuçlandırırken, önyargısız ve tarafsız şekilde hareket edecekleri; kariyerinin gerektirdiği nesnellik ilkesine uyacakları ve denetlenen birim ve taraflarca ileri sürülen bilgi, belge ve görüşleri alarak, elde ettikleri diğer bilgi ve belgelerle birlikte adil, tarafsız ve nesnel bir şekilde değerlendirecekleri düzenlenmiştir.

Yönetici sıfatına sahip kamu görevlilerinin hesap vermesinin bir sorumluluk olduğu belirtilmiştir. Buna göre; yönetici kamu görevlileri, kurumlarının amaç ve politikalarına uygun olmayan işlem veya eylemleri engellemek için görev ve yetkilerinin gerektirdiği önlemleri zamanında alırlar. Yönetici kamu görevlileri, aynı zamanda yetkisi içindeki personelin yolsuzluk yapmasını önlemek için gerekli tedbirleri alır. Bu tedbirler; yasal ve idari düzenlemeleri uygulamayı, eğitim ve bilgilendirme konusunda uygun çalışmalar yapmayı, personelinin karşı karşıya kaldığı mali ve diğer zorluklar konusunda dikkatli davranmayı ve kişisel davranışlarıyla personeline örnek olmayı kapsar. Yönetici kamu görevlileri, personeline etik davranış ilkeleri konusunda uygun eğitimi sağlamak, bu ilkelere uyulup uyulmadığını gözetlemek, geliriyle bağdaşmayan yaşantısını izlemek ve etik davranış konusunda rehberlik etmekle yükümlüdür.

Kamu kurumlarında hesap verebilirliğin hâkim kılınması, şu hedeflere ulaşmak amacıyla gerçekleştirilir:

• Kamusal yetkilerin yanlış kullanımının ve suiistimalinin kontrol altına alınması ve engellenmesi
• Kamusal kaynakların hukuka ve kamusal değerlere uygun olarak kullanımının güvenceye bağlanması
• Kamu yönetiminde etkin kaynak kullanımının ve performans artışının sağlanması
• Yönetişim ve kamu işletmeciliği alanında sıkça vurgulanan sürekli öğrenme amacının teşvik edilmesi

Kamu yararını gözetme, kamu hizmeti bilinciyle hareket etmenin bir sonucudur. Kamu yararı, birey ve topluluk menfaatleri yarışmasında tercih edilen üst yarardır ve kamu hizmeti ile somutlaşır. Kamu görevlisi faaliyette bulunurken kamu lehine olmak üzere, bireysel veya topluluk menfaatinden vazgeçebilmelidir. Dolayısıyla menfaatlerin çatışması hâlinde, daha büyük ve önemli olan kamu menfaati yönünde tercihte bulunarak dengeyi tesis etmelidir.

Yönetmeliğin 5. maddesinde kamu görevlilerinin, kamu hizmetlerinin yerine getirilmesinde; sürekli gelişimi, katılımcılığı, saydamlığı, tarafsızlığı, dürüstlüğü, kamu yararını gözetmeyi, hesap verebilirliği, öngörülebilirliği, hizmette yerindeliği ve beyana güveni esas alacakları düzenlenmiştir. Bu unsurların hepsi bir arada, görevin yerine getirilmesinde kamu hizmeti bilinciyle hareket etmeyi işaret eder. Kamu görevlisi kamu hizmetiyle hareket etme bilincinin gereği olarak; vatandaşın günlük yaşamını kolaylaştırmalı, onların kabul edilebilecek ihtiyaçlarını en etkin, hızlı ve verimli biçimde karşılamalı, memnuniyetlerini artırmalı, kamu hizmetinin kalitesini yükseltmeli, hizmetten yararlananların ihtiyacına ve hizmetlerin sonucuna odaklanmalıdır.

Sürekli gelişim; kamu görevlilerinin faaliyetlerinde kamu hizmetinin, daha iyiye ulaşması ve bu hizmetin gelişmesi için elinden gelen çabayı sergilemesini ifade eder. Bu ilke ayrıca hizmetin iyileşmesi isteğindeki sürekliliği de içerir.

Öngörülebilirlik, ilgililerinin mevcut şartlar altında belirli bir kamu faaliyetinin ne tür sonuçlar doğurabileceğini makul bir düzeyde sezebilmelerini, kestirebilmelerini ifade eder. Öngörülebilirlik ilkesi sayesinde, kişilerin muhatap oldukları hukukî işlemin ya da gerçekleştirdikleri eylemlerin doğuracağı sonuçlar hakkında önceden bilgi sahibi olmaları mümkün hâle gelir. Bu ilke, ilgililere her türlü faaliyetlerini planlayıp yürütme imkânı sunar. Kamu yönetiminde özellikle, mesleki devamlılığın sağlanması ve yönetimin tüm kesimlerinde çeşitli davranış modellerinin benimsenebilmesi için yönetimin öngörülebilir olması gerekir.

Hizmette yerindelik ilkesi ise, hizmetlerin; getiriliş amacına ve ilgililerin ihtiyacına uygunluğunu ifade eder. Hizmet sayesinde, ulaşılmak istenen sonucun gerçekleşmiş olması bu ilkenin işlerliğini gösterir. Burada hiç şüphesiz kamu görevlisinin kişisel tercih ve beğenileri değil, hizmetin muhatabının ihtiyacı dikkate alınır.

Beyana güven olarak adlandırılan ilkede ise, kamu birimlerinin hizmetlerini ilgililerin beyanını esas alarak gerçekleştirmesi söz konusudur. Bu ilke hiç şüphesiz, ilgilinin beyanın kamu hizmeti bakımından önem arz ettiği durumlarda etkili olacaktır. Bu durumda, beyanın doğru olup olmadığı incelemesinin yapılması söz konusu olamaz. Ancak yasal düzenlemelerde kamu görevlisine, kamu hizmetinin gerçekleştirilmesi kapsamında gerçeğin araştırılması ödevi verilmişse, kendisine sunulan beyanın doğruluğunu araştırması ayrıca gerekir.

Yönetmeliğin 10. maddesinde, saygınlık ve güven ilkeleri şu şekilde izah edilmiştir: Kamu görevlileri, kamu yönetimine güveni sağlayacak şekilde davranırlar ve görevin gerektirdiği itibar ve güvene layık olduklarını davranışlarıyla gösterirler. Halkın kamu hizmetine güven duygusunu zedeleyen, şüphe yaratan ve adalet ilkesine zarar veren davranışlarda bulunmaktan kaçınırlar. Kamu görevlileri, halka hizmetin kişisel veya özel her türlü menfaatin üzerinde bir görev olduğu bilinciyle hizmet gereklerine uygun hareket eder, hizmetten yararlananlara kötü davranamaz, işi savsaklayamaz, çifte standart uygulayamaz ve taraf tutamazlar. Yönetici veya denetleyici konumunda bulunan kamu görevlileri, keyfi davranışlarda, baskı, hakaret ve tehdit edici uygulamalarda bulunamaz, açık ve kesin kanıtlara dayanmayan rapor düzenleyemez, mevzuata aykırı olarak kendileri için hizmet, imkân veya benzeri çıkarlar talep edemez ve talep olmasa dahi sunulanı kabul edemezler. Kamu görevlisi kamu hizmetini yerine getirirken kamu adına hareket ettiğini unutmamalıdır. Hizmetten faydalanan vatandaşın devlete saygınlığını tesis etmeli ya da kuvvetlendirmelidir. Hizmetin muhatabı, hiçbir etki ve baskı altında kalmadan sağlıklı bir şekilde hizmetten istifade edebileceğini, kamu görevlisinin verdiği güvenden anlayabilmelidir.

Yönetmeliğin 13. maddesinin birinci fıkrasında etik davranış ilkesi olarak çıkar çatışmasının tanımına yer verilmiştir. Buna göre çıkar çatışması; kamu görevlilerinin görevlerini tarafsız ve objektif şekilde icra etmelerini etkileyen ya da etkiliyormuş gibi gözüken ve kendilerine, yakınlarına, arkadaşlarına ya da ilişkide bulunduğu kişi ya da kuruluşlara sağlanan her türlü menfaati ve onlarla ilgili mali ya da diğer yükümlülükleri ve benzeri şahsi çıkarlara sahip olmaları hâlini ifade eder.

Yönetmeliğin 14. maddesinde, görev ve yetkilerin menfaat sağlamak amacıyla kullanılmaması bir etik davranış ilkesi olarak yer almıştır. Bu ilke anlamında kamu görevlileri;

• Görev, unvan ve yetkilerini kullanarak kendileri, yakınları veya üçüncü kişiler lehine menfaat sağlayamaz ve aracılıkta bulunamaz,
• Akraba, eş, dost ve hemşehri kayırmacılığı, siyasal kayırmacılık veya herhangi bir nedenle ayrımcılık veya kayırmacılık yapamaz,
• Görev, unvan ve yetkilerini kullanarak kendilerinin veya başkalarının kitap, dergi, kaset, cd ve benzeri ürünlerinin satışını ve dağıtımını yaptıramaz,
• Herhangi bir kurum, vakıf, dernek veya spor kulübüne yardım, bağış ve benzeri nitelikte menfaat sağlayamaz,
• Görevlerinin ifası sırasında ya da bu görevlerin sonucu olarak elde ettikleri resmi veya gizli nitelikteki bilgileri, kendilerine, yakınlarına veya üçüncü kişilere doğrudan veya dolaylı olarak ekonomik, siyasal veya sosyal nitelikte bir menfaat elde etmek için kullanamaz,
• Görevdeyken ve görevden ayrıldıktan sonra yetkili makamlar dışında hiçbir kurum, kuruluş veya kişiye açıklayamaz,
• Seçim kampanyalarında görev yaptığı kurumun kaynaklarını doğrudan veya dolaylı olarak kullanamaz ve kullandıramazlar.

Yönetmeliğe göre (madde 15 fıkra 6), aşağıda belirtilenler hediye alma yasağı kapsamı dışındadır:

1. Görev yapılan kuruma katkı anlamına gelen, kurum hizmetlerinin hukuka uygun yürütülmesini etkilemeyecek olan ve kamu hizmetine tahsis edilmek, kurumun demirbaş listesine kaydedilmek ve kamuoyuna açıklanmak koşuluyla alınanlar (makam aracı ve belli bir kamu görevlisinin hizmetine tahsis edilmek üzere alınan diğer hediyeler hariç) ile kurum ve kuruluşlara yapılan bağışlar,
2. Kitap, dergi, makale, kaset, takvim, cd veya buna benzer nitelikte olanlar,
3. Halka açık yarışmalarda, kampanyalarda veya etkinliklerde kazanılan ödül veya hediyeler,
4. Herkese açık konferans, sempozyum, forum, panel, yemek, resepsiyon veya buna benzer etkinliklerde verilen hatıra niteliğindeki hediyeler,
5. Tanıtım amacına yönelik, herkese dağıtılan ve sembolik değeri bulunan reklam ve el sanatları ürünleri,
6. Finans kurumlarından piyasa koşullarına göre alınan krediler.

Yönetmeliğe göre (madde 15 fıkra 7), aşağıda belirtilenler hediye alma yasağı kapsamındadır:

1. Görev yapılan kurumla iş, hizmet veya çıkar ilişkisi içinde bulunanlardan alınan karşılama, veda ve kutlama hediyeleri, burs, seyahat, ücretsiz konaklama ve hediye çekleri,
2. Taşınır veya taşınmaz mal veya hizmet satın alırken, satarken veya kiralarken piyasa fiyatına göre makul olmayan bedeller üzerinden yapılan işlemler,
3. Hizmetten yararlananların vereceği her türlü eşya, giysi, takı veya gıda türü hediyeler,
4. Görev yapılan kurumla iş veya hizmet ilişkisi içinde olanlardan alınan borç ve krediler.

Kanunun 2. maddesine göre, Kurul, Cumhurbaşkanı tarafından atanan on bir üyeden oluşur. Kurula üye sıfatıyla, kimlerin atanabileceğine ilişkin ölçütler ve sayılar, Kanunun 2. maddesinde şu şekilde belirtilmiştir:

• Bakanlık görevi yapmış olanlar arasından, bir üye,
• İl belediye başkanlığı yapmış olanlar arasından, bir üye
• Yargıtay, Danıştay, Sayıştay üyeliği görevlerinden emekliye ayrılanlar arasından, üç üye,
• Müsteşarlık, büyükelçilik, valilik, bağımsız ve düzenleyici kurul başkanlığı görevlerinde bulunmuş veya bu görevlerden emekliye ayrılanlar arasından, üç üye,
• Üniversitelerde rektörlük veya dekanlık görevlerinde bulunmuş öğretim üyeleri veya bunların emeklileri arasından, iki üye,
• Kamu kurumu niteliğindeki meslek kuruluşlarında en üst kademe yöneticiliği yapmış olanlar arasından ise bir üye.

Yönetmeliğin EK-2 metninde ise, Kurulun yetki alanına giren en az genel müdür, eşiti ve üstü kamu görevlileri, şu şekilde sayılmıştır:

• TBMM ve Cumhurbaşkanlığı Genel Sekreterliğinde: Genel Sekreter, Genel Sekreter Yardımcısı, Devlet Denetleme Kurulu Üyeleri.

• Cumhurbaşkanlığı ve Bakanlıklarda: Bakan Yardımcısı, Genel Müdür, Teftiş Kurulu Başkanı, Kurul Başkanı (Ek göstergesi 6400 ve üzerinde olanlar), Valiler, Kaymakamlar, Büyükelçiler, Daimî Temsilciler.
• Cumhurbaşkanlığı ve Bakanlıklara Bağlı-İlgili ve İlişkili Kurum ve Kuruluşlarda: Müsteşar; YÖK Başkanı, Yürütme Kurulu Üyeleri, YÖK Genel Sekreteri ve ÖSYM Başkanı; Müsteşar Yardımcısı; Genel Müdür; Teftiş Kurulu Başkanı ve Diğer Denetim Kurullarının Başkanları; Genel Sekreter ve Genel Sekreter Yardımcıları (Ek göstergesi 6400 ve üzeri); Başkan (Ek göstergesi 6400 ve üzeri olanlar); Düzenleyici ve Denetleyici Kurum ve Kurul Başkan ve Yardımcıları; Kurul Üyeleri; Kurum ve Kuruluş Başkan Yardımcıları (ek göstergesi 6400 ve üzeri olanlar); Kamu İktisadi Teşekkülleri ve bağlı ortaklıklarının Genel Müdürü; Kamu İktisadi Teşekkülleri Yönetim ve Denetim Kurulu Üyeleri.
• Mahalli İdarelerde: Büyükşehir Belediye Başkanı; İl ve İlçe Belediye Başkanları, Büyükşehir Belediyesi Genel Sekreteri ve Genel Sekreter Yardımcıları; Büyükşehir Belediyesi ve Bağlı Kuruluşların Genel Müdürü; Büyükşehir Belediyesi Teftiş Kurulu Başkanı; İl Belediye ve İl Özel İdare Birlikleri ile bunların Üst Birlik Başkanları; Büyükşehir Belediye Şirketleri Genel Müdürleri, Yönetim ve Denetim Kurulu Üyeleri; Büyükşehir sınırları içindeki Belediye Başkanları.

Kurum ve kuruluşların herhangi bir birimine yanlışlıkla ulaşan başvuru dilekçeleri işleme konulmadan ilgisine göre yetkili disiplin kuruluna veya Kamu Görevlileri Etik Kurulu Başkanlığına gönderilir. Usulüne uygun olarak kaydedilen başvuru şu süreci takip eder:

• Kaydedilen başvuru en kısa zamanda Kurul Başkanı veya görevlendireceği üye tarafından bir raportöre verilir.
• Raportör başvuruyu görev, konu ve kabul edilebilirlik yönlerinden inceleyerek bir ön rapor hazırlayıp Kurul Başkanına sunar.
• Raportörün raporunda, başvuranın adı, soyadı, şikâyet edilen kamu görevlisinin adı, soyadı, görevi, başvuru konusu, raportörün önerisi, adı, soyadı ile tarih ve imzası yer alır.
• Rapor, Kurul Başkanı veya ilgili üye tarafından, gerekirse ilgili yerlerden gerekli ek bilgi ve belgeler de istenip eklenerek görüşülmek üzere Kurul gündemine alınır.
• Kurul raporu görüşerek gerekirse incelemeyi derinleştirmek suretiyle ilgili yerlerden gerekli bilgi ve belgelerin istenmesine karar verir. Kendisinden bilgi istenen resmî ve özel kurum ve kuruluşlar istenen bilgi ve belgeleri belirlenen süre içinde Kurula vermekle yükümlüdürler.
• Başvurunun kabul edilebilir bulunması durumunda, şikâyet edilen kamu görevlisinin savunması alınır. Savunma süresi, istem yazısının kendisine bildirildiği tarihi izleyen günden itibaren 10 gündür. Sürenin son gününün resmî tatil gününe rastlaması durumunda, tatili izleyen çalışma günü sürenin son günü olarak kabul edilir.
• Kurul incelemesini en geç üç aylık süre içinde bitirerek üye tam sayısının salt çoğunluğu ile karar verir. Bu süre, başvurunun kayda alındığı tarihte başlar.

• Kurul Üyelerine, incelemelerin gerektirdiği durumlarda iş bölümü çerçevesinde görev verilebilir.

Kurum ve kuruluşlarda, etik kültürünü yerleştirmek ve geliştirmek, personelin etik davranış ilkeleri konusunda karşılaştıkları sorunlarla ilgili olarak tavsiyelerde ve yönlendirmede bulunmak ve etik uygulamaları değerlendirmek üzere kurum veya kuruluşun üst yöneticisi tarafından kurum içinden en az üç kişilik bir etik komisyonu oluşturulacağı Yönetmeliğin 29. maddesinin ilk fıkrasında düzenlenmiştir. İlgili maddeye göre (Yönetmelik m. 29) etik komisyonunun görevleri;

• Etik kültürünü yerleştirmek ve geliştirmek,
• Personelin etik davranış ilkeleri konusunda karşılaştıkları sorunlarla ilgili olarak tavsiyelerde ve yönlendirmede bulunmak,
• Etik uygulamaları değerlendirmek, şeklinde özetlenebilir.